Το πρόσωπο πίσω από τις Βενετσιάνικες μάσκες..

Ποιος δεν θα ήθελε να είναι η «ψυχή» σε μια παρέα - να ξεχωρίζει από τους άλλους. Να είναι ο ωραίος, ο γοητευτικός, ο άνετος, ο επιτυχημένος, ο επιθυμητός. Αυτός που τον «θέλουν»!

Δύσκολα κάποιος θα πει όχι σε αυτές τις «προοπτικές»...

Έρχονται και από την ατμόσφαιρα τα «περάσματα» των προτύπων του «ωραίου» και να οι κλωνοποιήσεις με τις copy paste λογικές και τα πράγματα γίνονται πλέον επιτακτικά!  Τα τελευταία δε 20-30 χρόνια κατά ένα περίεργο τρόπο «έπρεπε» όλοι να ξεχωρίζουμε και να κατακτάμε – γενικά τα πάντα!

Ένα από τα πολλά ωραία που συναντάς στη Βενετία είναι και οι περίφημες μάσκες της. Ταξιδέψαμε λοιπόν εκεί, με τη φαντασία μας ή στην πραγματικότητα, και προμηθευτήκαμε όχι μόνο μία αλλά πολλές, πάρα πολλές! Βλέπετε το πρόσωπό μας έπρεπε να αλλάζει ανά περίπτωση και οι περιπτώσεις που «συναντούσαμε» ήταν πολλές.

Venetian Masks - photo on Pixabay

Πέρασε λοιπόν μια μεγάλη περίοδος έντονης παρουσίας μας στα «δρώμενα». Μια παρουσία ξεχωριστή και στο μυαλό του καθενός μας μοναδική! Οι μάσκες έγιναν το απαραίτητο συμπλήρωμα του «είναι» μας. Χωρίς αυτές δεν ερχόμαστε σε επαφή με άλλο ανθρώπινο ον. Δεν κυκλοφορούμε «γυμνοί»!

Καταφέραμε λοιπόν να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι οι «απόκριες» είναι ο νέος τρόπος ζωής με 12μηνη διάρκεια μέσα στο χρόνο και βέβαια για όλα τα χρόνια. Πρόσθετα δε πιστέψαμε ότι αυτός ο τρόπος ζωής είναι ο θαυμαστός καινούριος που θα χαρακτήριζει οποιονδήποτε άλλο σαν «παρωχημένο».

Φαίνεται όμως ότι το γλέντι του παρατεταμένου μασκαρέματος κράτησε πολύ με αποτέλεσμα να αγνοήσουμε βασικά πράγματα όπως για παράδειγμα ότι η νύχτα με τη μέρα πάντα εναλλάσσονται.

Έρχεται πάντα η στιγμή που η κάθε παράσταση - show τελειώνει. Μπορεί το «μπιζάρισμα» να της παρατείνει λίγο τη ζωή, αλλά μόνο για λίγο. Η αυλαία έστω και με μικρή καθυστέρηση θα πέσει.

Και να ΄μαστε λοιπόν τώρα γυμνοί μπροστά στους άλλους αλλά και το κυριότερο αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Όχι τον «φορτωμένο» με τις Βενετσιάνικες μάσκες, αλλά τον πραγματικό. Ναι, αλλά ποιον πραγματικό; Τον ξέρουμε; Μας αρέσει; Τους αρέσει;

Λέγεται πλήρωμα του χρόνου και πάντα συμβαίνει και σε (σχεδόν) όλα! Έρχεται η στιγμή που οι μάσκες φεύγουν αναγκαστικά και τότε αρχίζουν τα προβλήματα της αναγνώρισης και της αποδοχής ή της αποστροφής.

Τότε είναι που με πολύ βέβαια κόστος καταλαβαίνουμε ή υποχρεωτικά βλέπουμε την αλήθεια μας και αναζητάμε αυτό που πραγματικά θέλουμε. Τότε είναι που με  πραγματικό πρόσωπο ψάχνουμε την ικανοποίηση των πραγματικών θέλω μας. Τότε μετανιώνουμε ή επικροτούμε αυτά που κάναμε. Τότε οι «άλλοι» βλέπουν την πραγματική εικόνα για να αποφασίσουν αν τους αρέσει ή όχι. Τότε αν κάποιος είναι δίπλα μας βλέπει το γιατί.

Η ζωή βέβαια δεν περιμένει πάντα το «τότε»..