Άρθρα

Το ποδόσφαιρο το γνώρισα πολύ «αλλιώς» όπως και αυτή τη χώρα..

Κυριακή βράδυ και η Ελλάδα παρακολουθεί ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι που κρατάει προσηλωμένους τους θεατές για 180 λεπτά (χωρίς την παράταση..) και βέβαια παρά την διπλή χρονικά διάρκειά του δεν τελειώνει. Αυτό λέγεται θέαμα - διπλάσιος χρόνος αλλά και όχι the end αλλά to be continued!

Ατυχώς επαναλαμβανόμαστε σαν χώρα και σε αυτό το θέμα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που στο ποδοσφαιρικό γήπεδο πήραν το ρόλο του πρωταγωνιστή από του παίκτες διάφορα πρωτοπαλίκαρα με πρωτότυπους εξοπλισμούς και γενικά με περίεργες συμπεριφορές!

Με αυτή την έννοια – της επανάληψης – δεν μας εντυπωσιάζει το γεγονός μια και το έργο έχει ξαναπαιχτεί, και όχι μόνο μια φορά. Αυτό που κυριαρχεί στη σκέψη μας είναι θυμός, απογοήτευση και βέβαια αποχή!

Αποχή. Μια λέξη που αν την «ψάξεις» θα αντιληφθείς ότι είναι η «κατάληξη» δεκάδων άλλων!

Για να αναλύσουμε λίγο το θέμα.

Αποφασίζω λοιπόν μια ωραία Κυριακή (μπορεί να είναι και Σάββατο..) να πάω στο γήπεδο να δω «μπάλα» όπως έλεγαν κάποτε.

Ωραία! Ξεκινάω λοιπόν και προσεκτικός και παρατηρητικός όπως είμαι ρίχνω τις ματιές μου για να αποφύγω καμιά «ξώφαλτση» από παρέες που ίσως έχουμε διαφορετική οπτική στους «χρωματισμούς». Βεβαίως, έχω τα ματάκια μου (έντονα) ανοιχτά γιατί άλλα παιδάκια μπορεί να «παίζουν» μεταξύ τους αλλά το να μου ΄ρθει κι εμένα κάνα «δωράκι» στο κεφάλι δεν αποκλείεται.

Έφτασα όμως σώος. Στρογγυλοκάθομαι και περιμένω τις ομάδες να εμφανιστούν στο γήπεδο. Η ατμόσφαιρα δεν με αφήνει να «νιώσω» την περίοδο της αναμονής. Ακούω χαρούμενους ανθρώπους να μιλάνε ιδιαίτερα πολιτισμένα και έχοντας προσέξει τη λεπτομέρεια της κάθε λέξης που χρησιμοποιούν. Το ανθολόγιο τους έχει παραλήπτη την αντίπαλη ομάδα της οποίας οι οπαδοί (όχι φίλαθλοι) απουσιάζουν! Το πρώτο ωραίο! Παίζουν δύο ομάδες αλλά οι φίλαθλοι είναι μόνο της μιας!

Αρχίζει το ματς! Τι θέαμα είναι αυτό! Ποια Μπαρτσελόνα, Λίβερπουλ και Μπάγερν; Εδώ να δεις πως παίζετε το ποδόσφαιρο! Είμαστε χρόνια μπροστά - κάτι σαν τον Άγιαξ όταν πρωτοεμφανίστηκε!

Και να που ήμουν «τυχερός» και το ματς δεν τελειώνει. Μέσα σε αυτήν την ξέφρενη γιορτή κάποιοι ζαλισμένοι από τη σαμπάνια πετούν προς τον αγωνιστικό χώρο διάφορα «παιχνίδια». Ενώ άλλοι «μπουκάρουν» σε αυτόν. Τους αρέσει η αμεσότητα – δεν μπορούν την απόσταση.

Και κάπως έτσι μετά από τέσσερεις ώρες φεύγω χορτάτος από ποδόσφαιρο και έχοντας προηγούμενα απολαύσει την έννοια του πολιτισμού.

Γυρνάω σπίτι μου – προσεκτικός πάντα – στα τριγύρω ενδεχόμενα ανοίγω την τηλεόραση και η εικόνα βρίσκεται ακόμα εκεί!

Το μετά και οι σκέψεις

Περνάνε μέρες, βγαίνουν (από τις αρχές) ανακοινώσεις οι οποίες το τι ακριβώς εννοούν και σε ποιους απευθύνονται δεν αντιλαμβάνομαι, και μετά από λίγο να ΄μαστε μπροστά στο ίδιο υπερθέαμα!

Οι απέξω της χώρας μιλάνε για Grexit! Να οι συνειρμικές σκέψεις. Αυτό τον όρο που τώρα αφορά το χώρο του ποδοσφαίρου τον άκουγα πάνω από 2 χρόνια για την Ελλάδα. Μήπως τελικά το ποδόσφαιρο της χώρας μου είναι μια μικρογραφία του ευρύτερου περιβάλλοντος!

Και εδώ αρχίζει ο απολογισμός. Τώρα σταματάνε τα αστειάκια και ξεκινούν τα σοβαρά. Είναι η ώρα της πραγματικότητας. Έχω ένα ρητορικό ερώτημα για τον εαυτό μου: Που πήγα και γιατί; Είναι οι στιγμές που μου μιλάω αλλά δεν παίρνω απαντήσεις. Απαξιώ να ασχοληθώ με τις απορίες μου. Με θεωρώ εκτός τόπου και χρόνου. Θυμώνω μαζί μου που με υποτίμησα τόσο πολύ.

Το αποφάσισα λοιπόν πριν με χαστουκίσω. Απέχω!

Το ποδόσφαιρο το γνώρισα πολύ αλλιώς όπως και αυτή τη χώρα..