Άρθρα

Επίλογος ενός καλοκαιριού.

Δεν με τρομάζει το φευγιό σου.

Το αντίο ακούγεται σαν αποχωρισμός,

μα αυτή η λέξη δε βγήκε από τα χείλη σου.

Ένα  γεια σου μόνο με άγγιξε

έτσι για να αφήσει μια υπόσχεση επιστροφής.

 

Δεν με φοβίζει ο χρόνος ούτε η απόσταση.

Μέσα στα χρώματα της θύμησής σου το γκρι

ποτέ δεν είχε το ανάστημα της παρουσίας.

Στο βλέμμα σου ζωγραφίζεις τη σιγουριά εκείνου του μοναδικού έρωτα,

Ποιος στη μετέφερε τόσο πειστικά;

 

(ΜΑΝ)

Το φευγιό του καλοκαιριού

Και να ‘μαστε λοιπόν αντιμέτωποι με το φευγιό εκείνης της εποχής που δεν διαπραγματεύεται την πρώτη θέση στις προτιμήσεις μας. Ένα ακόμα καλοκαίρι μας αφήνει δίνοντας όμως την υπόσχεση της επιστροφής του. Δεν μας λέει αντίο - για κάποιους αυτό σημαίνει αποχωρισμός. Χρόνο μας προσφέρει για να  αισθανθούμε την (προσωρινή) έλλειψή του.

Τι μας αφήνει το πέρασμά του.

Ένα από τα πολλά μοναδικά αυτής της εποχής είναι ότι κάθε χρονιά βρίσκει εκείνο το «κάτι» για να το χαρακτηρίσει. Να του δώσει εκείνη την «εικόνα» που αρνείσαι να ξεχάσεις. Δεν είναι το που βρέθηκες ή για το για πόσες μέρες. Είναι το ίδιο το καλοκαίρι.

Μέσα σε αυτή τη λέξη συνήθως συναντάς τη θάλασσα, το νησί, τις διακοπές της σκέψης από τα προβλήματα, την ηρεμία, την αίσθηση της ελευθερίας, τα συναισθήματα, τις εικόνες, τον έρωτα και πόσα άλλα.

Είναι πολλές οι «καταστάσεις» που κατάφεραν να εισχωρήσουν στην έννοιά του και άλλες τόσες που θα τις ανακαλύψεις στα δύσκολα χειμωνιάτικα βράδια που συνήθως προσπαθείς να βάλεις σε κάποια «τάξη» τις σκέψεις και τα θέλω σου.

Και μετά το φευγιό του, τι;

Δεν είναι εύκολο (στην πράξη) να νιώθεις το καλοκαίρι μέσα σου τις υπόλοιπες τρεις εποχές του χρόνου. Αυτό δεν σχετίζεται με την ομορφιά των εποχών που μπορούν να απολαύσουν οι αισθήσεις σου. Περισσότερο «αγγίζει» τα συναισθήματα – και για πολλά από αυτά δεν  έχουν βρεθεί οι κατάλληλες λέξεις για να τα περιγράψουν.

Αυτό το τελευταίο είναι εκείνο που διατηρεί ζεστή τη σκέψη μας στα κρύα βράδια που θα έλθουν. Ίσως μπροστά μας να είναι οι εποχές της αναθεώρησης της σκέψης μας. Μπορεί να είναι η περίοδος των αποφάσεων για ένα καλύτερο (για εμάς) αύριο. Ενδεχομένως μας προσφέρεται ο χρόνος του ξεκαθαρίσματος των πραγματικών δικών μας θέλω από τα δήθεν δικά μας. Ακόμα μπορεί η περίοδος που έρχεται να είναι εκείνη που χρειάζεται η λογικής μας (μετά τα βιώματα του καλοκαιριού) προκειμένου να διαπραγματευτεί την παραχώρηση μεγαλύτερου «κομματιού» της στο συναίσθημα.

Κλείνοντας

Τα καλοκαίρια θα είναι πάντα εδώ για να τα ζήσουμε, να τα ονειρευτούμε, να τα αναπολήσουμε ή να τα φανταστούμε. Αυτό που εμείς θα πρέπει να «δουλέψουμε» με εμάς είναι το πως δεν θα «σπαταλάμε» τη μοναδικότητα αυτής της εποχής ακολουθώντας κατά βήμα αποκλειστικά και μόνο τα προστάγματα της λογικής μας.

Καλό σχεδιασμό για το επόμενο..

Η «ανάγκη» μας για ένα Ελληνικό Καλοκαίρι

Πρώτες μέρες του Ιουλίου και η εικόνα των διακοπών όλο και περισσότερο αναδύεται μέσα από το χειμερινό γκρίζο που προηγήθηκε. Αυτή η απόσταση των εποχών που μας χώριζε, 10 μήνες τώρα, ολοένα και μικραίνει μεταφέροντας τη σκέψη μας στην παραλία του νησιού!  Το Ελληνικό καλοκαίρι βρίσκεται λοιπόν προ των πυλών και μας δημιουργεί μια πραγματική ανάγκη για να το ζήσουμε!

Σε αυτόν τον τόπο, ο χειμώνας παρά την κρυμμένη ομορφιά της «μουντάδας» του, είναι καταδικασμένος  - στην άτυπη μάχη των εποχών - να έχει τον άχαρο ρόλο αυτού που περιμένει το καλοκαίρι για να του επιβεβαιώσει και συγχρόνως να μην του αφήσει περιθώρια αμφισβήτησης για το ποια εποχή θα βρίσκεται πάντα στην πρώτη θέση!

Καλοκαίρι - Η εποχή που φεύγεις!

Αφήνεις την πόλη, τις υποχρεώσεις της και το αδυσώπητο κυνηγητό του χρόνου για να βρεθείς στο νησί με μια βερμούδα και ένα λευκό t-shirt. Εκεί που ενώ αγναντεύεις το μαγικό χρώμα της θάλασσας έρχονται από πολύ μακριά τα λόγια του μοναδικού Οδυσσέα Ελύτη «Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε…».

Είναι εκεί όπου ο ήχος της βροχής δίνει τη θέση του στο «τραγούδι» των τζιτζικιών που είναι συγχρόνως ερωτικό κάλεσμα αλλά και κύκνειο άσμα. Στον τόπο που το μαυρισμένο σώμα αντικαθιστά το φορτωμένο με βαριά ρούχα «αρρωστιάρικο» χειμωνιάτικο άτονο λευκό.

Είναι ο παραμυθένιος κόσμος όπου η φαντασία κερδίζει κατά κράτος το «πρέπει» της αποδοχής της πραγματικότητας.

Το περιβάλλον εκείνο που ο έρωτας βρίσκεται παντού (love is in the air έλεγε κάποτε ο John Paul Young). Και βέβαια δεν αναφερόμαστε στο sex  - αυτό σήμερα είναι το μόνο εύκολο και τυποποιημένο. Ασφαλώς εννοούμε το ερωτικό στοιχείο που βγάζει η ατμόσφαιρα και το οποίο για τη δική μας «αισθητική» είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την όποια συνέχεια.

Είναι το νησί της Καλυψώς. Εκεί που επί 7 ολόκληρα χρόνια βρισκόταν ο Οδυσσέας και που αν δεν «μεσολαβούσε» η Αθηνά η «δύναμη» της Καλυψώς μάλλον θα τον είχε κρατήσει ακόμα εκεί..

Οι καλοκαιρινές διακοπές είναι, και πρέπει να είναι, απόδραση!

Και η πρώτη στη σειρά που θα αποδράσει είναι η σκέψη (καλοκαιρινό ταξίδεμα). Αυτή είναι που θα «υιοθετήσει» όλα τα προηγούμενα ώστε να δώσει εντολή στο σώμα να ακολουθήσει χωρίς να ενδιαφέρεται τόσο για το που ή για το πόσο.

Στην αντίθετη περίπτωση η λέξη «διακοπές» που ετυμολογικά σημαίνει δια-κόπτω, σταματώ ό,τι έκανα πριν και κάνω κάτι διαφορετικό χάνει την έννοιά της παρασυρόμενη από το γενικότερο ρεύμα της αλλοίωσης της πραγματικότητας μέσα από την τυποποίηση των ενεργειών – κινήσεων.

Ο πολύπλοκος κόσμος της σκέψης μας είναι εκείνος που θα πρέπει να νικήσει την τυπικότητα του συνηθισμένου για να κάνει την υπέρβαση της απόλαυσης του μοναδικού.

Και βέβαια είναι ο ίδιος που θα θυμηθεί ότι σε αυτή τη διαδικασία της απόδρασης η σκέψη θα είναι η πρώτη στην έξοδο αλλά η τελευταία στην επιστροφή!

Καλά ταξιδέματα στο Ελληνικό Καλοκαίρι!

ΥΓ. Αρκετοί θα πουν: «Που ζεις»;

Θα τους απαντήσω:  «Στον ίδιο τόπο με εσάς. Αλλά εμένα δεν μου αρέσει όπως είναι και προσπαθώ (Ψάχνοντας τη λύση) να τον ζήσω - στον βαθμό που μπορώ - αλλιώς»..