Άρθρα

Ίσως η εξήγηση να βρίσκεται στο όνομα

Αρκετούς μήνες πριν έβαλα δύο από τα «θέλω» μου να μονομαχήσουν γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι ο κριτής - διαιτητής δεν θα μπορούσε να ανακηρύξει ουσιαστικό νικητή. Ήθελα όμως την εξήγηση στο γιατί κάλεσα τους δύο μονομάχους..

Η όποια κρίση – απόφασή του θα εύρισκε απέναντι της καταστάσεις και συναισθήματα εκφρασμένα σε άγνωστες μονάδες μέτρησης. Έτσι η δυνατότητα ποσοτικοποίησης και σύγκρισης των δεδομένων που θα τον οδηγούσαν στην τελική ετυμηγορία του θα ήταν πολύ περιορισμένη.

Υπήρχε βέβαια και ένα δεύτερο θέμα. Ποιος θα ήταν ο κριτής; Δηλαδή ποιος θα είχε την ικανότητα να αναγνωρίσει τα «θέλω» μου. Όμως η φωνή του κριτή έπρεπε να βρεθεί. Χρειαζόταν να βγει μια τυπική απόφαση.

Η οικονομικά επιστήμη πάντα παρούσα

Στην οικονομία χρησιμοποιούμε την έννοια του κόστους ευκαιρίας ενός αγαθού ή μιας απόφασης που μεταφράζεται πάντα σε απώλεια άλλου / ης. Στην καθημερινότητα, αυτή η σύγκριση γίνεται - αρκετές φορές ασυνείδητα – σε κάθε ενεργοποίηση της σκέψης μας. Με άλλα λόγια όταν αποφασίζουμε να πάμε σε ένα café την ίδια στιγμή αποφασίζουμε ότι ΔΕΝ μείνουμε σπίτι. Και βέβαια σαν ορθολογικά όντα (που υποτίθεται ότι είμαστε) οι αποφάσεις μας είναι και οι σωστές. Τόσο «τέλεια» μηχανήματα αυτοαποκαλούμαστε!

Η απόφαση

Λίγες μόλις μέρες πριν το σήμερα, το ένα από τα δύο «θέλω» μου επέλεξε (μετά από πολύμηνη μάχη) να στεναχωρήσει το άλλο. Αποφάσισα λοιπόν ότι έπρεπε να αποχωριστώ ένα «κομμάτι» του εργασιακού μου χώρου. Όχι τον εργασιακό μου χώρο στο σύνολό του, αλλά ένα μόνο μέρος του.

Δηλαδή εκείνη τη στιγμή «μου» επέβαλα ότι ΔΕΝ θα ξαναδώ κάποιους από τους μαθητές που μαζί: είτε «κυνηγήσαμε» να βάλουμε σε κάποια τάξη της σκέψη μας μέσα στην αταξία της εποχής, είτε βιώσαμε την επίπονη προσπάθεια μετονομασίας του μαθητή σε φοιτητή με το πέρασμά τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση,  είτε τέλος μας ένωνε μια (με τα μάτια) καλημέρα και η προσδοκία της γνωριμίας στην τάξη – αυτοί ήταν οι μικρότεροι που έχασα την ευκαιρία να μου αποκαλύψουν την προσωπικότητά τους.

Και βέβαια, η απώλεια θα αφορούσε και τα πρόσωπα συναδέλφων που μοιραστήκαμε καλημέρες, ωραίες στιγμές αλλά και δύσκολες, όμως  το χιούμορ και η έλλειψη αντιζηλίας μας βοήθησε να διαγράψουμε από τη μνήμη μας τις δεύτερες.

Όλα τα προηγούμενα συνθέτουν το χάσιμο, την απώλεια, τη θυσία, το στέρημα Είναι πρόσωπα και καταστάσεις που συμμετείχαν, με διαφορετικές ιδιότητες και μορφές, σε ένα «κομμάτι» της σημερινής μου εικόνας. Αντιπροσωπεύουν το «θέλω» που τυπικά έχασε. Αυτό που δύσκολα αντικαθίσταται.

Τα γιατί ζητούν εξήγηση..

Δικαιολογημένα λοιπόν έγινα παραλήπτης πολλών «γιατί». Γιατί αφήνεις τόσα όμορφα από τη ζωή σου; Μήπως γιατί συνεχίζεις να διδάσκεις και σε άλλους χώρους;

Προσπάθησα να βρω τον κριτή που λέγαμε να μου αναλύσει το δικαιολογητικό της τυπικής απόφασής του (ουσιαστική δεν υπήρξε ποτέ). Να μου εξηγήσει πως υπολόγισε το κόστος ευκαιρίας. Ζητούσα μια εξήγηση! Να γράψει επιτέλους μια πρόταση που αρχίζει με ένα «επειδή»...

Τελικά τον βρήκα. Η απάντησή του ήταν «επειδή.. σε λένε Μανώλη»