Άρθρα

17 ΛΕΠΤΑ στο ΜΕΤΡΟ

Τόσο ακριβώς κράτησε η πρωινή διαδρομή του μετρό για να βρεθώ στο κέντρο της Αθήνας.

Με το που μπήκα, ω της τύχης μου, βρήκα μια “ωραία” θέση και (ως συνήθως) άρχισα να παρατηρώ το περιβάλλον!

Προσπαθώντας να ερμηνεύσω τη γλώσσα του σώματος που “έστελνε” ένα δείγμα 30 περίπου ατόμων (αν και δεν κράτησα “ακριβή” στατιστικά στοιχεία) θα μπορούσα να σας μεταφέρω την παρακάτω εικόνα.

Περίπου 10 άτομα ήταν καρφωμένα στο κινητό τους - άγνωστο το τι συγκεκριμένα έκαναν - εντελώς αποκομμένα από το περιβάλλον. Το κεφάλι τους σηκώθηκε – όπως και τα ίδια, όταν έφτασε στον εγκέφαλό τους μήνυμα από το αισθητήριο όργανο της ακοής τους ότι ΠΡΕΠΕΙ να κατέβουν.

Ένας ίδιος αριθμός ατόμων, απλά κοίταγε. Δεν ξέρω που ακριβώς και γιατί. Ήταν φανερό όμως ότι δεν παρατηρούσε κάτι συγκεκριμένο. Υπήρχε ένα απλανές βλέμμα γενικώς προς “κάποια ” κατεύθυνση.

Πέντε άτομα, τα υποτιθέμενα “ενεργά” του δείγματος, δεν ανήκαν στις προηγούμενες δύο κατηγορίες, αλλά αν έκανες “το λάθος” να τα κοιτάξεις χρειαζόντουσαν λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου για να απομακρύνουν “βίαια” τη ματιά τους από τα δικά σου που τόλμησαν (κατά τη άποψή τους) να εισβάλλουν διεκδικητικά στο είναι τους. Βέβαια, το τι διεκδικούσε (η ματιά σου) ασφαλώς ΔΕΝ κατάλαβα!

Δύο – τρεις κοπελιές χρησιμοποιούσαν για καθρέφτη το τζάμι του βαγονιού σε μια προσπάθεια να το ρωτήσουν αν αυτές ήταν οι πιο ωραίες! Δεν ξέρω τι τους απάντησε! Ένα κορίτσι διάβαζε ένα βιβλίο – ήταν το “πρωτότυπο” του θέματος! Ασφαλώς δε, κανείς δεν είχε την διάθεση να “ επικοινωνήσει” με κανέναν.

Και έμενε ένας παρατηρητής, εγώ, να αναρωτιέμαι αν έχω πράγματι ξυπνήσει και “μάθαινα” βιωματικά τον ορισμό της αποξένωσης και του χωρίς λύση προβληματισμού ή  “ζούσα” ένα βραδινό εφιαλτικό όνειρο!

Χωρίς καμία διάθεση αρνητικής κρητικής για τα 17 λεπτά του χρόνου των συνανθρώπων μου, η παρατήρηση με οδήγησε σε κάποια συμπεράσματα για τον μέσο “ κάτοικο” της χώρας μου.

Ένα άτομο αποκομμένο από το περιβάλλον, αναγκαστικά αντικοινωνικό, βυθισμένο σε προσωπικά προβλήματα που αδυνατεί να λύσει, χωρίς καμία διάθεση επικοινωνίας μια και είναι εμφανές ότι “λείπει” η ελπίδα και κατά συνέπεια άτομο “ εχθρικό” σε όποιον προσπαθεί να το προσεγγίσει- έστω με μια ματιά!

Έλειπε μόνο η πινακίδα « Μην ενοχλείτε την μοναξιά μου…»