Άρθρα

Τα 13 ταξίδια

Απόσπασμα από το υπό έκδοση μυθιστόρηαμα "Τα 13 Ταξίδια".

13ο, το τελευταίο ταξίδεμα

 

Ποτέ δεν το θεώρησε σαν ένα «τυχαίο» αντάμωμα. Άλλωστε, δεν δεχόταν ότι η τύχη ήταν εκείνη που είχε καθορίσει τα ταξιδέματά της μέχρι τότε ζωής  του. Αντίθετα, αυτά ήταν  εκδήλωση των θέλω του.

Και αυτό το τελευταίο ταξίδι, ήταν σχεδιασμένο στην επιθυμία της σκέψης του, από πολύ παλιά. Από τότε που ζούσε την εφηβεία του. Από τα 15 χρόνια του.

Ήταν πολύ συγκεκριμένο αυτό που έψαχνε. Ήταν το ιδανικό για την ενεργοποίηση όλων των κρυμμένων ή φανερών του μέσα του. Δεν ήταν συγκρίσιμο, μια και η λέξη που το χαρακτήριζε ήταν «μοναδικό».  Και είχαμε πει και πριν, ότι του πήρε μόλις 17 λεπτά για να συνειδητοποιήσει ότι αυτό το ταξίδι θα ήταν, επειδή αυτός το ήθελε, και το τελευταίο του.

 

Μια νέα ζωή

Περιπλανήθηκε σε πρωτόγνωρα μέρη. Ακολούθησε «θαλασσινά» μονοπάτια άγνωστα στο πριν. Γνώρισε ομορφιές ζωής που δεν τις ήξερε. Εμπνεύστηκε για πολλά, και μάλλον για τα πάντα. Ήταν ΤΟ ταξίδι ΤΟΥ. Εκείνο που η λέξη «φτάνει» δεν υπήρχε. Μόνο το περισσότερο, και μετά από αυτό, αυτή η τελευταία λέξη να εμφανίζεται και πάλι στα θέλω του.

Μέσα σε αυτή την παραζάλη της απόλαυσης, στην πραγμάτωση του ονείρου, δεν υπήρχε χώρος για λογική.  Τα συναισθήματα την είχαν κερδίσει εξολοκλήρου. Ουσιαστικά την είχαν διαγράψει.

 

Ο χρόνος

Όμως μια άλλη λέξη, αυτή που ακούει στο όνομα «χρόνος» ήταν εκεί. Στην αρχή καλυμμένη, λες και απουσίαζε, αλλά αργότερα, στην ώρα των σημαντικών - των πράγματι πολύ δύσκολων αποφάσεων, παρούσα, σκληρή, αμείλικτη.

Ήταν η στιγμή, που ένα, όχι νέο πια σκαρί, έπρεπε να αποδεχτεί την πολύ δύσκολη αλήθεια. Την πραγματικότητα.

Και αυτή ήταν η δυσκολότερη προσπάθεια συνειδητοποίησης της ζωής του. Κάτι μη ελεγχόμενο, κάτι πολύ πάνω από τις δυνάμεις του. Ακουγόταν σαν «δεν πρέπει πια να θέλεις». Ναι, αλλά υπάρχει «πρέπει» στο όνειρο;

Κλείστηκε. Ο μόνος που επικοινωνούσε ήταν ο εαυτός του. Και αυτές, οι τόσο αποκλειστικές συζήτήσεις, δεν είναι πάντα ακίνδυνες.

Σκέφτηκε πολλά, αντιφατικά αλλά και ιδιαίτερα ακραία για την μέχρι τότε λογική του. Την τελική , αναγκαστική απόφαση για το πως «σπάει ένα όνειρο», θα την έπαιρνε στο λίγο μετά...

Μεγάλωμα. Το «περπάτημα» είναι κοινό - τα μονοπάτια αλλάζουν.

Μεγάλωμα! Αυτή την πορεία μας μέσα στο χρόνο θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με ταξιδέματα σε άγνωστους προορισμούς. Αυτό το χαρακτηριστικό του άγνωστου μας δυσκολεύει στις επιλογές του πριν ώστε να αντιμετωπίσει το μετά. Είναι από εκείνες τις ρότες ζωής που μόνο με βίαιο τρόπο μπορούν να σταματήσουν. Αν δεν συμβεί αυτό, το μεγάλωμα δεν είναι επιλογή μας, είναι ένα δεδομένο χαρακτηριστικό της ζωής μας. Αυτό που εμείς επιλέγουμε είναι τα μονοπάτια που θα ακολουθήσουμε.

Τα πρώτα «εφόδια»

Ξεκινάμε λοιπόν την περιήγηση στα μονοπάτια της ζωής μας με οδηγό συνήθως τα ακούσματα των μεγαλύτερων (γονιών, δασκάλων, φίλων ή συγγενών) που αποτελούν για εμάς μια πρώτη χαρτογράφηση του αύριο. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία αυτές οι πρώτες «πληροφορίες ζωής» χαρακτηρίζονται από αγάπη και καλοπροαίρετη διάθεση.

Συνήθως θέλουμε δύο 10ετίες της ζωής μας για να αρχίσουμε τον προσωπικό εμπλουτισμό των προηγούμενων πρώτων ακουσμάτων. Αυτό γίνεται μέσα από την εργασία μας, τις σπουδές μας, τις σχέσεις μας και από το άθροισμα όλων αυτών που ακούει στο όνομα εμπειρία.

Βέβαια αυτός ο εμπλουτισμός είναι αρκετές ή και πολλές φορές κατ' επίφαση προσωπικός

Η συνέχεια

Φθάνουμε στα χρόνια της δημιουργίας. Αυτή εμφανίζεται σε κάθε συνθετικό επίπεδο της ζωής μας, όπως σε επαγγελματικό, κοινωνικό, οικογενειακό, σχέσεων, προσωπικότητας και συμπεριφοράς.

Αυτή η διαδικασία προσδιορισμού του στίγματός μας έρχεται σαν αποτέλεσμα των επιθυμιών μας οι οποίες όμως σπάνια είναι αποκομμένες από την «ανάγκη» συμβιβασμού με τα θέλω των άλλων.

Ο συμβιβασμός είναι πολλές φορές απαραίτητος στις περισσότερες μορφές συμβίωσης. Δεν είναι κατακριτέος λοιπόν. Τα προβλήματα ξεκινούν από τη στιγμή που αυτά που «παραδίδεις» εν ονόματι του συμβιβασμού αλλοιώνουν το είναι σου ή στερούν τα σημαντικά θέλω σου.

Ο χρόνος δεν σταματάει

Τώρα έχουμε (τουλάχιστον ηλικιακά) πράγματι μεγαλώσει.  Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι το αποδεχτείς, αλλά να το αρνείσαι ασφαλώς δεν σε βοηθάει.

Είναι η εποχή των δύο (συνήθως) επιλογών.

Οι υποστηρικτές της πρώτης χαίρονται με αυτά που δημιούργησαν - ενίοτε τα διαφημίζουν, σπάνια αποδέχονται τα λάθη τους, είναι ικανοποιημένοι με τις επιλογές τους, δύσκολα διαπραγματεύονται τη σιγουριά των μέχρι τώρα γνωστών – δεδομένων ζωής, και απολαμβάνουν τα ήρεμα νερά της λίμνης τους.

Οι θιασώτες της δεύτερης επιλογής είναι άτομα που χωρίς να είναι πλεονέκτες ή χωρίς να έχουν διάθεση υποτίμησης της μέχρι τώρα ζωής τους αισθάνονται ότι δεν βρήκαν το «ξεχωριστό» στην πορεία τους. Αυτός είναι ο λόγος που δεν συμβιβάζονται με το συνηθισμένο.

Πιστεύουν στο ξεχωριστό και έτσι συνεχίζουν την προσπάθεια ανακάλυψής του μέσα από τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη «Ό,τι επιθυμείς να το φωνάζεις δυνατά, αγρίμι να γίνεσαι. Δεν ταιριάζει η μετριότητα με τη λαχτάρα».

Ελάχιστοι το συναντούν (Μια τυχερή ζωή).

Είναι εκείνοι που στο μεγάλωμα τους έζησαν τη (με θετική έννοια) μοναδικότητα αυτού που δεν ήξεραν ότι υπάρχει!

Κλείνοντας

Δεν είμαστε εμείς που θα προκρίνουμε τη μία από τις δύο προηγούμενες επιλογές ζωής γιατί το καλύτερο ορίζεται από την «ανησυχία» της προσωπικότητας του καθενός. Δεν μπορείς να προτρέπεις όλους για το «ψάξιμο» της υπέρβασης - ούτε είναι εύκολη η διαχείριση μιας τέτοιας «γνωριμίας». Η εμφάνισή της όμως στο μεγάλωμά σου είναι μοναδική!

Τα 3 λεπτά

Χρόνος!

Ένας αλαζονικός χαρακτήρας που αντλεί τη δύναμή του από την ικανότητα του αύριο να ξεθωριάζει το χθες.

Αβίαστα σου υπόσχεται ότι με τον καιρό όλα περνάνε, αντιμετωπίζονται, ξεχνιούνται, φεύγουν!

Έτσι θα συμβεί. Ζητάει μόνο χρόνο! Μέρες, μήνες, χρόνια.

 

 Απέναντί του παρακολουθεί μειδιάζοντας  ο άλλος του εαυτός,

Έχει το ίδιο όνομα μα με άλλα θέλω!

 Αυτός δεν σου μιλάει για το αύριο..

 

Σε αρπάζει από το τώρα σου σε ταξιδεύει 5 ή 10 χρόνια πίσω

σου θυμίζει κάθε λεπτομέρεια του τότε

και έτσι μαγικά σε επιστρέφει στο σήμερα

αγκαλιά με τις εικόνες του χθες!

 

Έτσι συνέβη. Ζήτησε μόνο 3 λεπτά!

 

(ΜΑΝ)

 

Η στιγμή

Μοιάζει ο χρόνος ανεξέλεγκτα να έσπρωξε

δυο λέξεις να δραπετεύσουν.

 

Είναι αυτός ο ασυμβίβαστος εγωισμός

με την αδιαπραγμάτευτη κτητικότητα της τελευταίας λέξης .

 

Κάποιος πίστεψε στην χωρίς όρους αιωνιότητα,

στο αθάνατο του δεδομένου.

 

Είχε ξεχάσει το απειροελάχιστο του χρόνου

που η νύχτα μεταμορφώνεται σε μέρα.

 

Η ανατροπή χρειαζόταν μια στιγμή

και είχε καταφέρει να της την προσφέρει.

 

(MAN)

Μια μοναδική ανατροπή

 

Και πάντα λέγαμε «μη βιάζεσαι, θέλει το χρόνο του»

Ήταν βλέπεις η σκέψη που δεν άντεχε την πρωτιά,

πάνω από το μπόι της η ευθύνη της απόφασης στο τώρα.

 

‘Έψαχνε αμέτρητα καλοκαίρια να βρει ένα άλλοθι που θα της δικαιολογούσε το μετά

ήθελε κάτι που να την προστατεύει από το λάθος

με αυτή τη λογική ζούσε.

 

Μέχρι που τα λάθος βάλθηκε να αλλάξει σε σωστό,

έτσι απότομα χωρίς προηγούμενα να προϊδεάσει για την ανατροπή που ετοίμαζε.

 

Τράβηξε απότομα τη μακρυμαλλούσα  σκέψη προς το μέρος του

και αποστομωτικά της χάρισε την απομυθοποίηση του χρόνου.

 

Χρειάστηκαν μόνο 20 λεπτά!

 

(ΜΑΝ)

Ελαστικότητα προσφοράς ως προς την τιμή (ES) και ο χρόνος (05.02.2018)

05 Φεβρουαρίου 2018

Η ελαστικότητα προσφοράς ως προς την τιμή (ES) δείχνει το βαθμό αντίδρασης του παραγωγού όταν μεταβάλλεται η τιμή του προϊόντος του.

Σαν βαθμό αντίδρασης εννοούμε το κατά πόσο εύκολα ή δύσκολα μπορεί ο παραγωγός να μεταβάλλει την προσφερόμενη ποσότητα σε μεταβολές της τιμής του αγαθού που προσφέρει.

Έχοντας στη σκέψη μας ότι η ολοκλήρωση της παραγωγικής διαδικασίας «απαιτεί» χρόνο μπορούμε να συμπεράνουμε ότι όσο μεγαλύτερο είναι το χρονικό διάστημα που έχει στη διάθεσή του ο παραγωγός – επιχείρηση τόσο πιο εφικτή είναι και η μεταβολή της προσφερόμενης ποσότητας.

Καταλήγουμε λοιπόν στο ότι στην μακροχρόνια περίοδο η ES είναι μεγαλύτερη απ’ ότι στη βραχυχρόνια και αναλογικά σκεπτόμενοι συμπεραίνουμε ότι αναφερόμενοι κυριολεκτικά στο τώρα - στις περισσότερες των περιπτώσεων - η ES ισούται με μηδέν ή τείνει σε αυτό (τελείως ανελαστική προσφορά).