Άρθρα

Το πέρασμα στη φοιτητική ζωή

Σήμερα λοιπόν ανακοινώθηκαν οι βάσεις εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μια μέρα  που χάρισε  χαμόγελα για την επερχόμενη φοιτητική ζωή που ξεκινάει στους περισσότερους και προσέφερε  προϊόν σκέψης στους λιγότερους.

Τα άτομα που ανήκουν στην πρώτη ομάδα (Πέρασμα στη Φοιτητική ζωή)

Χωρίς αμφιβολία δικαιούνται ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ  για την επιτυχία τους  η οποία βέβαια δεν ήρθε ούτε άκοπα, ούτε μόνη της.

Κάτι τέτοιο σπάνια συμβαίνει. Ήταν το αποτέλεσμα μιας σωστής συνεργασίας του πρώην μαθητή και νυν φοιτητή αρχικά με τον εαυτό του, και στη συνέχεια με το κοντινό περιβάλλον του.

Έπρεπε να σχεδιάσει το πρόγραμμα που θα τον οδηγούσε στα χαμόγελα της σημερινής μέρας, αλλά και να καταφέρει να τηρήσει τους όρους αυτού του σχεδιασμού.

Δίπλα του ή έστω κοντά του χρειαζόταν η διακριτική ή ενίοτε η έντονη παρουσία των γονιών και καθηγητών του. Αυτή η παρουσία είχε πολλές μορφές και άκουγε σε πολλά ονόματα, όπως υπομονή, ενθάρρυνση, πίστη, ή αυστηρότητα.

Το τελικό αποτέλεσμα που φέρνει στο προσκήνιο τη Φοιτητική ζωή επιβεβαιώνει το πόσο σωστά έφεραν σε πέρας το ρόλο τους όλοι οι συμμετέχοντες.

Η ατμόσφαιρα των καιρών, αρκετά ισοπεδωτική, με έλλειψη προσφοράς κινήτρων για το καλύτερο αύριο δίνει – κατά τη γνώμη μας – ακόμα μεγαλύτερη διάσταση στην επιτυχία των παιδιών μια και θα έπρεπε να διακρίνουν το «γιατί» της προσπάθειας μέσα σε μια αρκετά ομιχλώδη κατάσταση.

Υπάρχει όμως και η δεύτερη ομάδα.

Άτομα που πρέπει να αναλογιστούν το γιατί δεν ανήκουν σήμερα στην προηγούμενη ομάδα. Η ώριμη, υπεύθυνη και θαρραλέα σκέψη θα τους οδηγήσει με σιγουριά στην επιτυχία με ένα χρόνο καθυστέρηση ή θα τους εμφανίσει ένα άλλο μονοπάτι ενδεχομένως πιο κατάλληλο για τη δική τους «ωραία ζωή».

Στο δικό μας λεξικό σκέψης και έκφρασης η λέξη αποτυχία στην ηλικία των 17 - 18 ετών δεν είναι καταγεγραμμένη.

Το μη σωστό βρίσκεται στην  μεταφορά του κέντρου βάρους της ευθύνης. Κάτι εύκολο μια δεν κοστίζει σε προσωπικό επίπεδο.  Αποτυχία – πάντα σύμφωνα με τη δική μας θεώρηση – είναι να συμβεί αυτό, δηλαδή η αποποίηση της ευθύνης. Μεταφορικά μοιάζει με τύφλωση και δεν πρέπει να της δοθεί ο μόνιμος χαρακτήρας.

 

Κλείνοντας αυτή την αναφορά στις πανελλαδικές εξετάσεις

Δεν θα θέλαμε να μεταφέρουμε στους φετινούς φοιτητές μια εικόνα διαφορετική από αυτή που θα δουν στα ΑΕΙ -ΤΕΙ. Πράγματι η ατμόσφαιρα που θα συναντήσουν δεν θα είναι πάντα σε αρμονία με αυτό που περίμεναν. Θα υπάρξουν φορές που θα εκνευριστείτε με το σύστημα λειτουργίας, με καθηγητές, με τη βαθμολόγηση ή και με ευρύτερη ατμόσφαιρα.

Όμως το Πανεπιστήμιο δεν σου εξασφαλίζει την ιδανική ατμόσφαιρα, την έτοιμη γνώση, τον τίτλο του επιστήμονα, ή luxury holidays για τα χρόνια που θα είσαι κάτοικός του. Κάτι άλλο σου προσφέρει. Και αυτό λέγεται «άνοιγμα σκέψης» για να κατακτήσεις αυτό που αργότερα θα είναι απαραίτητο για τη δική σου  αίσθηση για το «ευ ζην».

Αυτό εύχομαι να εισπράξετε ενώ συγχρόνως θα χαίρεστε τη Φοιτητική ζωή μια από τις πιο όμορφες περιόδους της ζωής σας!

 

Συγχαρητήρια σε εσάς και εμείς πίσω στη δουλειά μας γιατί η επόμενη γενιά φοιτητών περιμένει..

Τα δύσκολα ΠΡΕΠΕΙ ενός καθηγητή..

Και μπαίνεις λοιπόν το πρωί στην τάξη με την καλημέρα σου (που δεν επιστρέφεται πάντα από όλους τους παρευρισκόμενους) για να συνυπάρξεις με 20 διαφορετικά άτομα “ανακαλύπτοντας” ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας.

Και αρχίζουν λοιπόν τα ΠΡΕΠΕΙ:

Θα ΠΡΕΠΕΙ λοιπόν:

  • Να μεταφέρεις γνώση, να εμπνεύσεις και να εμπιστευτείς.
  • Να δημιουργήσεις σκέψη ικανή να απαντήσει σε ερωτήματα όταν η πλειοψηφία έχει την αίσθηση ότι Googl-αρωντας βρίσκει όλες τις απαντήσεις που θέλει.
  • Να κρατήσεις ισορροπίες με παιδιά, γονείς και διοίκηση. Α, υπάρχει και ο εαυτός σου βέβαια..
  • Να έχεις υπομονή και ανεκτικότητα.
  • Να αποδεχτείς καταστάσεις με τις οποίες διαφωνείς.
  • Να αναφέρεσαι στην έννοια του συνειδητού σεβασμού προς άλλους όταν  “έξω” επικρατεί η συνειδητή περιφρόνηση του εμείς.
  • Να τονίσεις την αναγκαιότητα της ύπαρξης κανόνων στην ομαδική συμβίωση όταν η “ατμόσφαιρα” επιμένει να τους αγνοεί.
  • Να υμνείς την δημοκρατία όταν στην καθημερινότητα (πράξη) όλο και πιο σπάνια συναντάται.
  • Να πείσεις για την ανάγκη παιδείας όταν το περιβάλλον την αγνοεί προωθώντας άλλες μεθόδους “ανάπτυξης και ευημερίας”. . .
  • Να υπερθεματίζεις για το απαραίτητο της απόκτησης “εφοδίων” στη ζωή όταν η λέξη αξιοκρατία μοιάζει παρωχημένη.
  • Να ελέγξεις, επιβληθείς και ανταποκριθείς με μόνο όπλο στη φαρέτρα σου την προσωπικότητά σου.
  • Να είσαι αυτός γενικά που ΠΡΕΠΕΙ στο χώρο, λες και δεν υπάρχει ο προσωπικός σου χώρος..

Είναι όμως αυτό που επέλεξες (κανείς δεν σε ανάγκασε να το ακολουθήσεις), αυτό που σου αρέσει, σε εκφράζει, αυτό που δεν θα άλλαζες, και είναι αυτό που πάλι θα διάλεγες αν τώρα ξεκινούσες τη  καριέρα σου.

Παλεύεις (όπως και πολλοί άλλου στους δικούς τους εργασιακούς χώρους) για να ανταπεξέλθεις στα παραπάνω ΠΡΕΠΕΙ. Πιστεύεις ότι έτσι συμβάλλεις σε ένα καλύτερο αύριο.

Εκτός όμως και από άλλα ΠΡΕΠΕΙ που το “περιβάλλον” σου προσθέτει, περιμένεις και κάτι που θυμίζει ΜΠΡΑΒΟ. Όχι με τη “στενή” έννοια της λέξης, αλλά με αυτή της αναγνώρισης του (όχι και τόσο εύκολου) έργου σου.

Και αυτό, όχι επειδή μέσα σου δεν ξέρεις ότι το δικαιούσαι, αλλά για να συνεχίσεις να είσαι καλός δάσκαλος..