Άρθρα

Τα 13 ταξίδια

Απόσπασμα από το υπό έκδοση μυθιστόρηαμα "Τα 13 Ταξίδια".

13ο, το τελευταίο ταξίδεμα

 

Ποτέ δεν το θεώρησε σαν ένα «τυχαίο» αντάμωμα. Άλλωστε, δεν δεχόταν ότι η τύχη ήταν εκείνη που είχε καθορίσει τα ταξιδέματά της μέχρι τότε ζωής  του. Αντίθετα, αυτά ήταν  εκδήλωση των θέλω του.

Και αυτό το τελευταίο ταξίδι, ήταν σχεδιασμένο στην επιθυμία της σκέψης του, από πολύ παλιά. Από τότε που ζούσε την εφηβεία του. Από τα 15 χρόνια του.

Ήταν πολύ συγκεκριμένο αυτό που έψαχνε. Ήταν το ιδανικό για την ενεργοποίηση όλων των κρυμμένων ή φανερών του μέσα του. Δεν ήταν συγκρίσιμο, μια και η λέξη που το χαρακτήριζε ήταν «μοναδικό».  Και είχαμε πει και πριν, ότι του πήρε μόλις 17 λεπτά για να συνειδητοποιήσει ότι αυτό το ταξίδι θα ήταν, επειδή αυτός το ήθελε, και το τελευταίο του.

 

Μια νέα ζωή

Περιπλανήθηκε σε πρωτόγνωρα μέρη. Ακολούθησε «θαλασσινά» μονοπάτια άγνωστα στο πριν. Γνώρισε ομορφιές ζωής που δεν τις ήξερε. Εμπνεύστηκε για πολλά, και μάλλον για τα πάντα. Ήταν ΤΟ ταξίδι ΤΟΥ. Εκείνο που η λέξη «φτάνει» δεν υπήρχε. Μόνο το περισσότερο, και μετά από αυτό, αυτή η τελευταία λέξη να εμφανίζεται και πάλι στα θέλω του.

Μέσα σε αυτή την παραζάλη της απόλαυσης, στην πραγμάτωση του ονείρου, δεν υπήρχε χώρος για λογική.  Τα συναισθήματα την είχαν κερδίσει εξολοκλήρου. Ουσιαστικά την είχαν διαγράψει.

 

Ο χρόνος

Όμως μια άλλη λέξη, αυτή που ακούει στο όνομα «χρόνος» ήταν εκεί. Στην αρχή καλυμμένη, λες και απουσίαζε, αλλά αργότερα, στην ώρα των σημαντικών - των πράγματι πολύ δύσκολων αποφάσεων, παρούσα, σκληρή, αμείλικτη.

Ήταν η στιγμή, που ένα, όχι νέο πια σκαρί, έπρεπε να αποδεχτεί την πολύ δύσκολη αλήθεια. Την πραγματικότητα.

Και αυτή ήταν η δυσκολότερη προσπάθεια συνειδητοποίησης της ζωής του. Κάτι μη ελεγχόμενο, κάτι πολύ πάνω από τις δυνάμεις του. Ακουγόταν σαν «δεν πρέπει πια να θέλεις». Ναι, αλλά υπάρχει «πρέπει» στο όνειρο;

Κλείστηκε. Ο μόνος που επικοινωνούσε ήταν ο εαυτός του. Και αυτές, οι τόσο αποκλειστικές συζήτήσεις, δεν είναι πάντα ακίνδυνες.

Σκέφτηκε πολλά, αντιφατικά αλλά και ιδιαίτερα ακραία για την μέχρι τότε λογική του. Την τελική , αναγκαστική απόφαση για το πως «σπάει ένα όνειρο», θα την έπαιρνε στο λίγο μετά...

Το ταξίδεμα δεν είχε τελειώσει

Πόση δύναμη έχεις μέσα σου;

Από πού αντλείς αυτή την ενέργεια,

αυτή την αισιοδοξία;

Πως μπορείς και δεν λυγίζεις,

δεν σκύβεις το κεφάλι ποτέ;

Πίστεψέ με,  σε θαυμάζω.

 

Βιαστικό το ρήμα που ξεστόμισες.

 

Το ταξίδεμα δεν είχε τελειώσει,

όλα τα «κάτι» δεν είχαν εμφανιστεί.

Μπορεί το τρωτό σημείο να ήταν ένα,

αλλά πολύ μεγάλο για να σταθείς απέναντι του,

να το κοιτάξεις στα μάτια.

 

Έσκυψες το κεφάλι, προσπάθησες να μη χαθείς.

Δεν ξέρω αν τα κατάφερες

 

(MAN)

Η απεραντοσύνη του «όλα»

Δεν υπήρχε χώρος για αν, για μπορεί, και για ίσως,

αβεβαιότητα παρέα με ερωτηματικά είχαν χαθεί στο πολύ μακριά,

η λέξη «νέο» είχε αφαιρεθεί από την καθημερινότητα της σκέψης

Τα είχε γνωρίσει «όλα»

Ακόμα και τα όνειρα ανήκαν πια μόνο στους άλλους..

 

Ήταν αρχές κάποιας άνοιξης όταν η λέξη «όλα» θύμωσε

με τον υπερόπτη που θέλησε να πιστέψει στην έννοιάς της.

Ποιός ήταν εκείνος που τόλμησε να αμφισβητήσει την απεραντοσύνη της;

Πόσο θράσος περίσσευε σε αυτόν που προσπάθησε να της στερήσει το μετά;

 

Ζήτησε από το χρόνο 20 μόνο λεπτά.

Τόσο της χρειαζόταν για να σφραγίσει την πραγματικότητα της ανυπαρξίας της,

και το έκανε παραμυθένια με ένα  μοναδικό τρόπο που μόνο η ίδια ήξερε..

 

Το ταξίδεμα στην απεραντοσύνη του «όλα» μόλις ξεκινούσε..

 

(ΜΑΝ)

Συνεχίζοντας το ταξίδεμα

Δεν είναι πάντα εύκολο να διακρίνεις το χρονικό σημείο που ολοκληρώνεται, ή πρέπει να ολοκληρωθεί, κάποιο από τα ταξίδια της ζωής σου. Άλλες πάλι φορές, αυτό που λείπει πέραν από την αναγνώριση, είναι η απόφαση και στη συνέχεια η υλοποίηση της απόφασης.

Όμως ο εαυτός σου πρέπει να αποκρούσει τις συνήθως πολλές δικαιολογίες που κάνουν την εμφάνισή τους, εγκαθίστανται πεισματικά στη σκέψη σου και προσπαθούν με φανατισμό να κερδίζουν τη μάχη!

Το κλείσιμο ενός κύκλου, δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι αυτά που βίωσες σε αυτό το μονοπάτι ζωής σου άφησαν αρνητικά συναισθήματα τα οποία κάποια στιγμή σε «έσπρωξαν» σε αυτή την απόφασή σου.

Όχι, αυτό δεν συμβαίνει απαραίτητα. Όμως, πολύ απλά και ανθρώπινα, υπάρχουν φορές, και είναι αρκετές, που πρέπει να γνωρίσεις το παρακάτω. Αυτό το παρακάτω εμφανίζεται σαν νέος προορισμός που «επίμονα» σε προσκαλεί να τον επισκεφτείς – αναγνωρίσεις.

Σε άλλες δε περιπτώσεις, έρχονται συμπληρωματικά, και τα «άλλα» στοιχεία του περιβάλλοντος της τωρινής ζωής σου, που φωναχτά ή και με άλαλα χείλη, σου υπενθυμίζουν το απαραίτητο της παρουσίας τους στο ταξίδεμα του είναι σου.

Αν προσπαθήσεις αθροιστικά να μεταφράσεις ή και να προβάλεις στο αύριο την απόφασή σου θα καταλήξεις ότι το άνοιγμα ενός «νέου» μονοπατιού είναι μπροστά σου, αλλά και ότι είναι αναγκαία η διατήρηση άλλων υφιστάμενων κύκλων και σε εκείνο το ποιοτικό επίπεδο που σύμφωνα με τα δικά σου κριτήρια χαρακτηρίζεται υψηλό.

Βέβαια θα σου λείψουν πρόσωπα που από κοινού προσπάθησες και καταστάσεις που αντιμετώπισες. Και αυτή η «έλλειψη» θα έχει και αντίθετη φορά. Όμως μέσα σου δεν έχεις αμφιβολία ότι ήσουν αυτός που ήθελες να είσαι, αλλά και αυτός που έπρεπε μέσα στους κανόνες του συγκεκριμένου ταξιδιού.

Και αυτό το τελευταίο, ενισχύει και οριστικά σφραγίζει το (για σένα) σωστό της απόφασής σου.