Άρθρα

Δεκαεννέα χρόνια παρουσίας μου στα Φροντιστήρια ΠΡΟΣ - Αγία Παρασκευή.

/in , /by

Έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από τότε που άρχισα την συνεργασία μου με τα Φροντιστήρια ΠΡΟΣ στην Αγία Παρασκευή. Σε ένα συνηθισμένο εργασιακό βίο το τόσο μεγάλο διάστημα παρουσίας στον ίδιο χώρο είναι αρκετά σπάνιο. Πάντα όμως υπάρχει μια εξήγηση που καταργεί τον κανόνα και αιτιολογεί την διατήρηση μιας τόσο πολυετούς εργασιακής σχέσης.

Η πρώτη συνάντηση

Δεν χρειάστηκαν πάνω από 20 λεπτά μεταξύ του υπεύθυνου των προσλήψεων και εμένα για να καταλάβουμε ότι ο ένας έψαχνε τον άλλο. Από την πολύ αρχή της συζήτησης η συμφωνία συνεργασίας ήταν ορατή και στα δύο μέλη. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που η «ατμόσφαιρα» προδίδει από νωρίς το αποτέλεσμα.

Το πρώτο διάστημα

Δεν ξέρω πόσο συχνά, ειδικά στις αρχές μιας εργασιακής σχέσης, ο νέος καθηγητής (εργαζόμενος) ρωτάει την διεύθυνση για κάποια διαδικαστικά του μαθήματός του θέματα και η απάντηση που παίρνει είναι «Να κάνεις αυτό που νομίζεις».

Τι σημαίνει αυτό;

Αρχικά εμπιστοσύνη σωστής επιλογής του προσωπικού, ταυτόχρονα όμως και παντελή έλλειψη της - με την κακή έννοια - άσκησης δύναμης ή εξουσίας. Τελικά όμως δηλώνει και «επίπεδο».

Περί επιπέδου

Η λέξη «επίπεδο» στους χώρους διδασκαλίας (μεταφοράς γνώσης) έχει πολλές μορφές ορατές από μαθητές, γονείς, καθηγητές ή γενικά παρατηρητές.

Για τους μαθητές, αυτό το επίπεδο, δεν περιορίζεται στην ύπαρξη καλών καθηγητών που θα συμμετέχουν στην επιτυχία του υποψήφιου φοιτητή.

Η μετάφρασή της λέξης αγγίζει και πολλά άλλα κομμάτια αυτού που λέγεται «καλός καθηγητής».

Και αυτά σχετίζονται με την συμπεριφορά του καθηγητή στο διάλλειμα. Σε εκείνα τα απαραίτητα (για εμένα) 5 λεπτά διακοπής του μαθήματος  για να υπάρξει μέσα από ένα αστείο, εκτόνωση της προσπάθειας αφομοίωσης. Σε εκείνο το χρόνο που ο καθηγητής θα πλησιάσει τον μαθητή «ακούγοντας» τις φοβίες του ή την χαμηλή αυτοεκτίμηση για να δουλέψει και πάνω σε αυτά. Σε εκείνο το «στυλ» του καθηγητή που κάνει τον μαθητή ερχόμενο στο φροντιστήριο να αισθάνεται ότι δεν πάει κάπου επειδή πρέπει, αλλά επειδή μαζί με την σωστή προετοιμασία του θα περάσει όμορφα.

Και η ύπαρξη όλων των προηγούμενων στον συγκεκριμένο χώρο, οδήγησε στο αυτονόητο αποτέλεσμα.

ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ των μαθητών, ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ που σε έλκει, ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ευχαριστημένους!

Κλείνοντας

Ένας από τους λόγους που οδηγεί μια ομαδική δουλειά σε επιτυχές αποτέλεσμα βρίσκεται στη λέξη «συνεργασία».

Είναι πράγματι «δύσκολη» λέξη, όχι για να την πεις, αλλά για να υλοποιήσεις σωστά την έννοιά της.

Προσωπικά, αυτό που «επέβαλε» την παρουσία μου στα Φροντιστήρια ΠΡΟΣ για 20 χρόνια βρίσκεται στην «συνεργασία» με την λογική της να είναι όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι. Και αυτή η λογική βασίζεται σε μια αμφίδρομη σχέση που οδηγεί στην  βελτίωση και των δύο μελών.

Και πράγματι μαζί με το μεγάλωμα του ΠΡΟΣ μέσα από τις επιτυχίες του, μεγάλωνα και εγώ σαν καθηγητής.

Μέσα από αυτές τις γραμμές θέλω να ευχαριστήσω τον συγκεκριμένο χώρο που παρά το ότι είναι ένας από τους πολλούς που έχω εργαστεί, πάντα θα είναι και για πολλούς λόγους ο ξεχωριστός για εμένα!

Πόσο πολύ «μίκρυνε» η ανεξαρτησία της Ελλάδας.

/0 Comments/in , /by

Ανεξαρτησία! Μια λέξη που η μετάφρασή της σε επίπεδο διακρατικών σχέσεων - εδώ και αρκετά χρόνια – επιδέχεται σχετικής μόνο ερμηνείας και όχι απόλυτης. Ιδιαίτερα στο καθεστώς της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας – κοινωνίας περισσότερο αναφερόμαστε στο βαθμό εξάρτησης μιας χώρας από άλλη / ες παρά στην ύπαρξη ή όχι εξάρτησης μια και η τελευταία θεωρείται δεδομένη.

Και βέβαια οι πάντα επίκαιροι - αν και γραμμένοι πριν 150 χρόνια -  στίχοι του  Γεωργίουυ Σουρή «Ποιος είδε κράτος λιγοστό σ΄όλη τη γη μοναδικό, εκατό να ξοδεύει και πενήντα να μαζεύει;» έρχονται να μας θυμίσουν το βασικό λόγο που χρωστάμε στις μέρες μας περίπου το 180 % αυτού που παράγουμε (Είναι βιώσιμο το Ελληνικό χρέος;)

Ασφαλώς αυτός ο υπερδανεισμός (σε σχέση με την αξία της παραγωγής) της χώρας αύξησε τον ήδη υπάρχοντα βαθμό οικονομικής και πολιτικής  εξάρτησης από τους δανειστές της στο σήμερα αλλά ατυχώς και για πολλά από τα επόμενα χρόνια.

Έχουμε αναφερθεί σε παλιότερο άρθρο (Ανόρθωση της Ελλάδος και σε επίπεδο αυτοσεβασμού) ότι ο μέσος Έλληνας βιώνει όχι μόνο οικονομική συρρίκνωση αλλά και αντίστοιχη σμίκρυνση της προσωπικότητάς του σε επίπεδο αυτοεκτίμησης ή πιο απλά περηφάνιας.

Στο πολύ πρόσφατο παρόν γίναμε θεατές (χωρίς δυνατότητα παρέμβασης ή αποχώρησης) των τραγικών γεγονότων που προκάλεσε η καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι της Αττικής, της αποποίησης ευθυνών αλλά και της προκλητικής συμπεριφοράς, της προσπάθειας εμπορευματοποίησης του πόνου, της απαράδεκτης φρασεολογίας δημοσίων προσώπων και της ξύλινης παλαιάς λογικής αντιπαράθεσης άλλων.

Προσπαθώντας να «προχωρήσουμε» (μια και η ζωή το επιβάλλει) έρχεται σήμερα ο τίτλος «Αποστολή εξετελέσθη. Η Ελλάδα πεθαίνει»  του Γερμανικού περιοδικού Der Spiegel του οποίου την ακριβή μετάφραση, όχι των λέξεων αλλά των εννοιών που βρίσκονται πίσω από αυτές, δυσκολευόμαστε αφάνταστα να κατανοήσουμε.

Ποιά είναι η αποστολή που εξετελέσθη; Υπάρχει κάποιος που σχεδίασε κάποια αποστολή και χρησιμοποίησε κατάλληλους τρόπους για την επιτυχή έκβασή της;

Η Ελλάδα πεθαίνει τι ακριβώς σημαίνει;  Αυτή η κατάληξη του τίτλου σχετίζεται με το πρώτο μέρος του;

Σύμφωνα με τη δική μας αντίληψη ο «απίστευτος» αυτός τίτλος επιδέχεται αρκετές ερμηνείες και περιμέναμε οι διευκρινήσεις να έχουν ήδη δοθεί από τους μεν ή να έχουν ζητηθεί (απαιτηθεί) από τους δε.

Το γεγονός ότι τίποτα από τα δύο δεν έχει συμβεί δεν μας αφήνει περιθώρια να αμφισβητήσουμε τις σκέψεις που περιγράφονται στον δικό μας σημερινό τίτλο «Πόσο πολύ μίκρυνε η ανεξαρτησία της Ελλάδας».

Δεν είναι η πρώτη φορά που μέσα από την αρθρογραφία μας θα «θίξουμε» την αναγκαιότητα συλλογικής προσπάθειας με μια νέα, χωρίς μικροκομματικές λογικές,  πολιτική κουλτούρα απαραίτητη για την αναστήλωση της χώρας μας.

Γιατί μας φοβίζει η λέξη συνεργασία

/2 Comments/in , /by

Υπάρχουν πράγματι το τελευταίο διάστημα στοιχεία - ενδείξεις που δημιουργούν την αίσθηση ότι «κάτι» αλλάζει στην οικονομική πορεία της Ελλάδας. Ενδεικτικά να αναφέρουμε το πολύ γρήγορο και κυρίως το χωρίς «φωνές» κλείσιμο σε τεχνικό επίπεδο της συμφωνίας με τους θεσμούς, την επιτυχημένη ανταλλαγή ομολόγων του PSI με νέα ομόλογα, την αποκλιμάκωση των αποδόσεων των κρατικών ομολόγων που έφθασαν τα επίπεδα του 2009, τις θετικές δηλώσεις – εκτιμήσεις που προέρχονται από το εξωτερικό, και βέβαια τη σύντομη έλευση του 2018 χρονιάς ορόσημο για τη χώρα μια και το καλοκαίρι αναμένεται η έξοδός της από τα μνημόνια.

Η λέξη αισιοδοξία – ξεχασμένη εδώ και 10 χρόνια – αρχίζει να εμφανίζεται στη σκέψη του μέσου Έλληνα που αισθάνεται τη χώρα του μετά από την πρωτόγνωρη περιπέτεια που βίωσε να περνάει σε περίοδο «ανοικοδόμησης».

Σε περιβάλλον ανοικοδόμησης

Σε αυτή την προσπάθεια «κτισίματος» της νέας (από πολλές απόψεις) Ελλάδας εκείνο που σίγουρα δεν λείπει είναι το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Έλληνα. Είναι κάτι που πάντα υπήρχε αλλά λειτουργούσε μέσα από ένα πρίσμα κοντόφθαλμης λογικής. Και αυτό πρέπει να αλλάξει. Συνταγές όπως «σήμερα του τα παίρνω και δεν με νοιάζει για το αύριο» ή «άσε μωρέ που θα κάνω δουλειά με αυτόν» θα πρέπει να  μείνουν στο χρονοντούλαπο του χθες.

Σκέψεις υπάρχουν, συζητήσεις γίνονται, σχέδια (επί χάρτου) καταστρώνονται, κάποια - έστω και δειλά - μπαίνουν σε στάδιο υλοποίησης. Μοιάζει να είμαστε παρατεταγμένοι στη αφετηρία περιμένοντας την εκκίνηση.

Η πατροπαράδοτη αντιπαλότητα

Και ατυχώς - αν και βρισκόμαστε ακόμα σε συζητήσεις– ξεπροβάλλει αργά το φάντασμα της αντιπαλότητας, της ζήλειας, της χαιρεκακίας, και της άνευ λόγου αντιπάθειας για την ιδέα του διπλανού. Αυτό το χαρακτηριστικό της έντονης ατομικότητας που «αποκλείει» μια πιθανή συμμετοχή μας στην ιδέα της ομαδικής κίνησης.

Είναι πράγματι λυπηρό να παρατηρείς το γύρισμα της πλάτης κάποιων σε ιδέες που ακούγονται «δίπλα» τους. Και βέβαια η λύπη σου μεγαλώνει όταν αναλογίζεσαι ότι μια πιθανή συμμετοχή των πρώτων δεν θα σήμαινε και την (με την όποια μορφή) επιβάρυνσή τους.

Η δυναμική της λέξης συνεργασία γινόταν πάντα δύσκολα αντιληπτή σε αυτόν τον τόπο - θιασώτη του one man show. Και αυτό γιατί μάθαμε να καλλιεργούμε το «εγώ» φοβούμενοι την ανάπτυξη του «εμείς». Ίσως η αιτία να βρίσκεται στα «άνωθεν» παραδείγματα που είχαμε. Δεν ψάχνουμε όμως τώρα να βρούμε το γιατί.

Είμαστε της άποψης ότι η χώρα βγαίνοντας από την 10ετή (σε όλα τα επίπεδα) κρίση χρειάζεται σωστά σχεδιασμένες «υγιείς» ιδέες και άτομα πρόθυμα να συμμετέχουν στην υλοποίηση τους. Με τις τωρινές σκέψεις μας αναφερόμαστε στα διάφορα – μικρά ή μεγάλα – σχέδια (projects) που πηγάζουν από την επιχειρηματικότητα των ιδιωτών Ασφαλώς όμως και η επιχειρηματική δραστηριότητα του κράτους πρέπει να κινείται σε ανάλογα πλαίσια.

Δεν υπάρχει λόγος να «αντιπαθεί» ο ένας τη σκέψη του άλλου. Δεν θα «χάσουμε» αν είμαστε δεύτεροι στη σειρά. Η αγορά είναι πολύ μεγάλη, και ιδιαίτερα μετά από την τόσο βαθιά κρίση προσφέρει πολλές θέσεις υποδοχής νέων ιδεών.

Μη φοβόμαστε (τόσο πολύ) τη συνύπαρξη ιδεών σε ένα κόσμο που συμβιώνουμε με τον διπλανό μας.