Άρθρα

Η μάχη του «γεια σας» με το «γεια σου».

Στο μεγάλωμά μας οι περισσότεροι «εκπαιδευτήκαμε» στη χρήση  του πληθυντικού αριθμού όταν μιλάγαμε με μεγαλύτερους ηλικιακά από εμάς. Ήταν ένας κανόνας συμπεριφοράς  που «δήλωνε» σεβασμό και εκτίμηση. Μια αποδοχή «διαφοράς».

Δεν ξέρω πόσο συνειδητά χρησιμοποιούσαμε  το γεια σας αντί του γεια σου.  Ίσως ήταν μια εντολή που «εκτελούσαμε» χωρίς πολύ ανάλυση, αλλά και χωρίς προηγούμενα να ζητήσουμε τη συμφωνία του μέσα μας.

Το ψάξιμο

Μέσα στο πέρασμα των ετών προβληματίζεσαι για το ποια από τα ακούσματα του χθες θα υιοθετήσεις και ποια θα απορρίψεις στη δική σου ζωή. Είναι το απαραίτητο «φιλτράρισμα» ώστε να ορίσεις την ταυτότητά σου, να γνωστοποιήσεις την προσωπικότητά σου, αλλά ταυτόχρονα να αναλάβεις και την ευθύνη των όποιων επιλογών σου. Είναι ένα από τα συνθετικά της ωρίμανσης.

Κάποιοι επιλέγουν την αντίδραση για την αντίδραση. Κάτι τέτοιο μοιάζει με διαδικασία που στερείται το «γιατί». Μια οριζόντια κίνηση που καταργεί ρόλους και πάσης φύσεως διαφορές.

Αναφερόμενοι στο θέμα μας η υιοθέτηση αυτού του μοντέλου ενδεχομένως να οδηγήσει σε μια καθολική  κατάργηση της χρήσης του πληθυντικού αριθμού.

Μια άλλη πληθυσμιακή ομάδα ψάχνεται περισσότερο. Ακούει, αναλύει, προσαρμόζει, διαμορφώνει άποψη και την αιτιολογεί όχι με ένα «ξερό» διότι.

Είναι εκείνα τα άτομα που κάποια στιγμή στη ζωή τους αποφασίζουν να «απορρίψουν» τον τύπο και να «ακολουθήσουν» την ουσία αφού την έψαξαν πρώτα.

Κάποια στιγμή λοιπόν αναρωτήθηκαν αφενός για το αν η εκτίμηση και ο σεβασμός «φαίνονται» αποκλειστικά και μόνο μέσα από το «πως είστε» και αφετέρου για το αν «εκ προοιμίου» ο όποιος μεγαλύτερος αξίζει της εκτίμησης

Αναζητώντας την απάντηση στο πρώτο ερώτημα σύντομα κατέληξαν στο ότι ο σεβασμός και η εκτίμηση μπορούν να εμφανιστούν μέσα από το «ύφος» μιας συζήτησης, ενός μηνύματος, από τη γενικότερη παρουσία ή κατά τη διάρκεια ενός καφέ, χωρίς ο πληθυντικός αριθμός να «συνοδεύει» απαραίτητα τις προηγούμενες μορφές επικοινωνίας.

Πρόσθετα διαπίστωσαν ότι το «εσείς» αντί του «εσύ» διατηρούσε τις «αποστάσεις» μεταξύ των συνομιλητών και δεν ήταν πάντα αυτό που ήθελαν.

Η απάντηση του δεύτερου ερωτήματος τους πήρε ακόμα λιγότερο χρόνο μια και άκοπα και χωρίς καμία αμφιβολία αναγνώρισαν ότι η εκτίμηση δεν αναγράφεται στην ταυτότητα στη θέση της ημερομηνίας γέννησης, αλλά κατακτάται και εμφανίζεται μέσα από την προσωπικότητα.

Η κατάληξη των σκέψεών μας

Δεν είμαστε οπαδοί της ευκολίας που σου προσφέρει η «γενίκευση» που βρίσκεται στην οριζόντια λογική της συμπεριφοράς. Επομένως η υιοθέτηση κοινού τρόπου επικοινωνίας με όλα τα άτομα δεν μας βρίσκει σύμφωνους.

Θα μιλήσουμε ασφαλώς στον πληθυντικό αριθμό με ένα άτομο που είμαστε μακριά (από πολλές απόψεις) και δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να μειώσουμε την απόσταση.

Όμως η εκτίμηση, ο σεβασμός και η αγάπη μας δεν θα «παγιδευτεί» στο γεια σας. Θα εμφανιστεί στο γεια σου.

Τα δύσκολα ΠΡΕΠΕΙ ενός καθηγητή..

Και μπαίνεις λοιπόν το πρωί στην τάξη με την καλημέρα σου (που δεν επιστρέφεται πάντα από όλους τους παρευρισκόμενους) για να συνυπάρξεις με 20 διαφορετικά άτομα “ανακαλύπτοντας” ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας.

Και αρχίζουν λοιπόν τα ΠΡΕΠΕΙ:

Θα ΠΡΕΠΕΙ λοιπόν:

  • Να μεταφέρεις γνώση, να εμπνεύσεις και να εμπιστευτείς.
  • Να δημιουργήσεις σκέψη ικανή να απαντήσει σε ερωτήματα όταν η πλειοψηφία έχει την αίσθηση ότι Googl-αρωντας βρίσκει όλες τις απαντήσεις που θέλει.
  • Να κρατήσεις ισορροπίες με παιδιά, γονείς και διοίκηση. Α, υπάρχει και ο εαυτός σου βέβαια..
  • Να έχεις υπομονή και ανεκτικότητα.
  • Να αποδεχτείς καταστάσεις με τις οποίες διαφωνείς.
  • Να αναφέρεσαι στην έννοια του συνειδητού σεβασμού προς άλλους όταν  “έξω” επικρατεί η συνειδητή περιφρόνηση του εμείς.
  • Να τονίσεις την αναγκαιότητα της ύπαρξης κανόνων στην ομαδική συμβίωση όταν η “ατμόσφαιρα” επιμένει να τους αγνοεί.
  • Να υμνείς την δημοκρατία όταν στην καθημερινότητα (πράξη) όλο και πιο σπάνια συναντάται.
  • Να πείσεις για την ανάγκη παιδείας όταν το περιβάλλον την αγνοεί προωθώντας άλλες μεθόδους “ανάπτυξης και ευημερίας”. . .
  • Να υπερθεματίζεις για το απαραίτητο της απόκτησης “εφοδίων” στη ζωή όταν η λέξη αξιοκρατία μοιάζει παρωχημένη.
  • Να ελέγξεις, επιβληθείς και ανταποκριθείς με μόνο όπλο στη φαρέτρα σου την προσωπικότητά σου.
  • Να είσαι αυτός γενικά που ΠΡΕΠΕΙ στο χώρο, λες και δεν υπάρχει ο προσωπικός σου χώρος..

Είναι όμως αυτό που επέλεξες (κανείς δεν σε ανάγκασε να το ακολουθήσεις), αυτό που σου αρέσει, σε εκφράζει, αυτό που δεν θα άλλαζες, και είναι αυτό που πάλι θα διάλεγες αν τώρα ξεκινούσες τη  καριέρα σου.

Παλεύεις (όπως και πολλοί άλλου στους δικούς τους εργασιακούς χώρους) για να ανταπεξέλθεις στα παραπάνω ΠΡΕΠΕΙ. Πιστεύεις ότι έτσι συμβάλλεις σε ένα καλύτερο αύριο.

Εκτός όμως και από άλλα ΠΡΕΠΕΙ που το “περιβάλλον” σου προσθέτει, περιμένεις και κάτι που θυμίζει ΜΠΡΑΒΟ. Όχι με τη “στενή” έννοια της λέξης, αλλά με αυτή της αναγνώρισης του (όχι και τόσο εύκολου) έργου σου.

Και αυτό, όχι επειδή μέσα σου δεν ξέρεις ότι το δικαιούσαι, αλλά για να συνεχίσεις να είσαι καλός δάσκαλος..

ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ προσπαθούμε ΚΑΙ με ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ;

Φεύγοντας από την Αθήνα, ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, Barack Obama, φρόντισε  έτσι για “good bye” να μου προσθέσει άλλα δύο ερωτήματα (μέσα στα πολλά που έχω τα τελευταία χρόνια..).

Στο πρώτο για να απαντήσω θα πρέπει να “αναρωτηθώ” για το ποιος, και με ποιο τρόπο έχει το ρόλο να διαφημίζει τη χώρα μου. Το δεύτερο είναι πιο βαθυστόχαστο (!!) και σχετίζεται με την εννοιολογική διαφορά δύο λέξεων. Σεβασμός είναι η μια, και ένα από τα  αντώνυμά της η άλλη.

Αισθάνομαι  ντροπή  που οι απαντήσεις μου έρχονται “εκνευριστικά” αβίαστα! Κάποιες αντιπροσωπευτικές εικόνες και λίγα λεπτά από ένα - δύο video μοιάζουν να είναι τα μόνα εργαλεία σκέψης που χρειάζομαι.

Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που η ευκολία των απαντήσεων σε κάνει να αναρωτιέσαι  για τον λόγο “ύπαρξης” των ερωτήσεων!

Ολόκληρος πρόεδρος, τόσο απλές ερωτήσεις μου κάνει;

Λίγες μέρες μετά και να ο..

Θρίαμβος!  Η ατμόσφαιρα δονείται από το “είμαστε κοντά στο να κλείσει η β’ αξιολόγηση”! Κάποιες τελευταίες ρυθμίσεις (!!) και φύγαμε για το Euro Working Group της προσεχούς  Δευτέρας 28 Νοεμβρίου και του Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου.

Εδώ να δεις ερωτήματα που (μου) αναφύονται..Δηλαδή “κάποιοι” - μάλλον για Χριστουγεννιάτικο δώρο - θα δώσουν το OK χωρίς να ζητήσουν (ευγενικότερος όρος  του απαιτήσουν) νέα μέτρα, έτσι; Κάποιοι δε άλλοι, ούτε κατά διάνοια θα σκεφτούν να υποχωρήσουν από την αδιαπραγμάτευτη (!!) θέση τους ή να υπογράψουν λευκά χαρτιά, σωστά;

Πάλι η ευκολία των “θεμάτων” με κάνει να κοκκινίσω.

Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που αποφασίζω να είμαι εγώ αυτός που θα κάνει την επόμενη ερώτηση ευελπιστώντας να έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας.

Όμως τώρα, εκτός όμως από ντροπή αισθάνομαι και λύπη…

..για το “ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ προσπαθούμε ΚΑΙ με ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ;;”