Ήταν πράγματι, πολύ μεγάλος ο κύκλος.

Άνθρωποι έμπαιναν και άλλοι αποχωρούσαν,

πάντα όμως ασφυκτικά γεμάτος από παρουσίες.

Έτσι όμως όπως το ένα καλοκαίρι έδινε τη θέση στο επόμενο,

τα κριτήρια εισόδου γίνονταν πιο αυστηρά, πιο προσωπικά.

Ο κύκλος σταδιακά στένευε.

Ήταν το μεγάλωμα, που πάντα αλλάζει τα φίλτρα

διαμορφώνοντας  μέσα από τα βιώματα τα νέα θέλω

που για εσένα είναι και πιο αληθινά.

Κάποια στιγμή, ο κύκλος έγινε σημείο,

κάτι σαν το κέντρο του κόσμου.

Όχι αναγκαστικά, αλλά επειδή εσύ το θέλησες έτσι.

Και όταν βρεθείς στο κέντρο του κόσμου σου, δεν κρατάς,

μόνο δίνεις. Δίνεις  ότι έχεις.

Και αυτά είναι τα πάντα,

λίγα ή πολλά, αλλά τα πάντα σου.

Ρισκάρεις πολλά, και μάλλον όλα.

Ξέρεις ότι συχνά το τόσο δόσιμο

με ένα «περίεργο» τρόπο γίνεται στο χρόνο αόρατο.

Μπορεί να έχασες, να μην είσαι πια ορατός,

αλλά το κέντρο του κόσμου για εσένα ήταν ένα

και  δεν γινόταν να μη του το «πεις».

Ήταν το Υour way. Κάτι σαν το μυστικό της ζωής σου,

της τωρινής και της όποιας (αν υπάρχει) επόμενης.

(ΜΑΝ)