Αναμφίβολα οι περισσότεροι μεγαλώσαμε μέσα σε ένα πλαίσιο συμπεριφοράς κοινωνικά αποδεκτής. Μάθαμε ότι το πεδίο κινήσεων μας πρέπει να «συμφωνεί» με συγκεκριμένα όρια συμβατά με το πως τα οριοθέτησαν οι «άλλοι». Μια πιθανή απόδραση από την «αποδεκτή περιοχή» παλιότερα συχνά συνοδευόταν από το «τι θα πει ο κόσμος». Σήμερα οι λέξεις μπορεί να άλλαξαν η προσκόλληση όμως στους «άλλους» έμεινε.

Πόσο ελεύθεροι αλήθεια είμαστε;

Η οριοθέτηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς από τυπικούς ή άτυπους κανόνες ασφαλώς δεν μπορεί να «καταργηθεί» σε μια οργανωμένη κοινωνία. Όμως τι ακριβώς συμβαίνει σε προσωπικό επίπεδο όταν οι άτυποι κανόνες δεν συμπίπτουν με τα θέλω σου; Πόσο ελεύθερος είσαι να κινηθείς αντίθετα με το ρεύμα του ποταμού; Μήπως το δικαίωμά σου αυτό είναι θεωρητικό μια και στην πράξη η «εντολή» που σου έχει εμφυτευτεί έχει διαγράψει τη δυνατότητά υλοποίησής του;

Αν τα προηγούμενα ερωτήματα δεν είναι μακριά της πραγματικότητας θα πρέπει να αναρωτηθούμε πολύ σοβαρά αν οι αποφάσεις σε κάθε επίπεδο (προσωπικό, κοινωνικό, επαγγελματικό) της ζωής «μας» είναι στην πραγματικότητα δικές μας ή των άλλων.

Η ζωή «μας»

Στην πλειοψηφία μεγαλώσαμε (δεν ξέρω αν ποτέ πράγματι ωριμάσαμε) σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που  μας έδωσε όλα εκείνα τα εφόδια που μπορούσε ή θεωρούσε σωστά για το μετά της ζωής μας. Αργότερα «βγήκαμε» στα προσωπικά μας ταξίδια προσπαθώντας να προσδιορίσουμε την ταυτότητά μας έχοντας στις βαλίτσες μας τα ακούσματα του χθες αλλά και τις εικόνες του σήμερα.

Σε αυτό το σήμερα προβληματιστήκαμε, ψαχτήκαμε, κάναμε τα μπρος – πίσω μας, πορευτήκαμε, δουλέψαμε, αποφασίσαμε, δώσαμε, πήραμε, βιώσαμε συναισθήματα, αγαπήσαμε, ερωτευτήκαμε.

Πόσοι από εμάς αν βρούμε το θάρρος αλλά και με περίσσια ειλικρίνεια κάνουμε  τον απολογισμό της μέχρι τώρα ζωής μας θα ονομάσουμε το εαυτό μας ευτυχισμένο; Η ζωή μας κυλάει σύμφωνα με τις δικές μας λογικές και θέλω; Μας γεμίζει η δουλειά μας; Περιτριγυριζόμαστε από άτομα που μας ταιριάζουν; Ζούμε με εκείνη που ονειρευτήκαμε ότι θέλουμε να ζήσουμε; Τα συναισθήματα που νοιώθουμε μήπως βρίσκονται εγκλωβισμένα στα κοινωνικά αποδεκτά πρέπει; Αν μπορούσαμε να ξεκινήσουμε πάλι τη ζωή μας θα την σχεδιάζαμε όπως τη ζούμε στο σήμερα; Μήπως θα θέλαμε την ανατροπή;

Επίλογος

Οι δικές μας σκέψεις αλλά και παρατηρήσεις καταλήγουν στο ότι ζούμε μέσα σε ένα πλαίσιο αποφάσεων - επιλογών ιδιαίτερα μακριά από το να χαρακτηριστούν δικές «μας».

Δεν είμαστε όσο «εμείς» θα θέλαμε. Είμαστε περισσότερο «οι άλλοι». Η προσωπική «ανάγνωση» της ζωής, χαράς, ευτυχίας έχει καθοριστεί ή και επιβληθεί με κριτήρια άλλων.

Και κάπως έτσι χάνουμε την έννοια του για εμάς «μοναδικού» τρόπου ζωής...