Άρθρα

Τα 13 ταξίδια

/0 Comments/in , /by

Απόσπασμα από το υπό έκδοση μυθιστόρηαμα "Τα 13 Ταξίδια".

13ο, το τελευταίο ταξίδεμα

 

Ποτέ δεν το θεώρησε σαν ένα «τυχαίο» αντάμωμα. Άλλωστε, δεν δεχόταν ότι η τύχη ήταν εκείνη που είχε καθορίσει τα ταξιδέματά της μέχρι τότε ζωής  του. Αντίθετα, αυτά ήταν  εκδήλωση των θέλω του.

Και αυτό το τελευταίο ταξίδι, ήταν σχεδιασμένο στην επιθυμία της σκέψης του, από πολύ παλιά. Από τότε που ζούσε την εφηβεία του. Από τα 15 χρόνια του.

Ήταν πολύ συγκεκριμένο αυτό που έψαχνε. Ήταν το ιδανικό για την ενεργοποίηση όλων των κρυμμένων ή φανερών του μέσα του. Δεν ήταν συγκρίσιμο, μια και η λέξη που το χαρακτήριζε ήταν «μοναδικό».  Και είχαμε πει και πριν, ότι του πήρε μόλις 17 λεπτά για να συνειδητοποιήσει ότι αυτό το ταξίδι θα ήταν, επειδή αυτός το ήθελε, και το τελευταίο του.

 

Μια νέα ζωή

Περιπλανήθηκε σε πρωτόγνωρα μέρη. Ακολούθησε «θαλασσινά» μονοπάτια άγνωστα στο πριν. Γνώρισε ομορφιές ζωής που δεν τις ήξερε. Εμπνεύστηκε για πολλά, και μάλλον για τα πάντα. Ήταν ΤΟ ταξίδι ΤΟΥ. Εκείνο που η λέξη «φτάνει» δεν υπήρχε. Μόνο το περισσότερο, και μετά από αυτό, αυτή η τελευταία λέξη να εμφανίζεται και πάλι στα θέλω του.

Μέσα σε αυτή την παραζάλη της απόλαυσης, στην πραγμάτωση του ονείρου, δεν υπήρχε χώρος για λογική.  Τα συναισθήματα την είχαν κερδίσει εξολοκλήρου. Ουσιαστικά την είχαν διαγράψει.

 

Ο χρόνος

Όμως μια άλλη λέξη, αυτή που ακούει στο όνομα «χρόνος» ήταν εκεί. Στην αρχή καλυμμένη, λες και απουσίαζε, αλλά αργότερα, στην ώρα των σημαντικών - των πράγματι πολύ δύσκολων αποφάσεων, παρούσα, σκληρή, αμείλικτη.

Ήταν η στιγμή, που ένα, όχι νέο πια σκαρί, έπρεπε να αποδεχτεί την πολύ δύσκολη αλήθεια. Την πραγματικότητα.

Και αυτή ήταν η δυσκολότερη προσπάθεια συνειδητοποίησης της ζωής του. Κάτι μη ελεγχόμενο, κάτι πολύ πάνω από τις δυνάμεις του. Ακουγόταν σαν «δεν πρέπει πια να θέλεις». Ναι, αλλά υπάρχει «πρέπει» στο όνειρο;

Κλείστηκε. Ο μόνος που επικοινωνούσε ήταν ο εαυτός του. Και αυτές, οι τόσο αποκλειστικές συζήτήσεις, δεν είναι πάντα ακίνδυνες.

Σκέφτηκε πολλά, αντιφατικά αλλά και ιδιαίτερα ακραία για την μέχρι τότε λογική του. Την τελική , αναγκαστική απόφαση για το πως «σπάει ένα όνειρο», θα την έπαιρνε στο λίγο μετά...

Κάποια μονοπάτια ζωής που δεν φρόντισαν να μας τα μάθουν..

/0 Comments/in /by

Από πού αντλείς αυτή την ενέργεια; Πώς μπορείς να χαμογελάς τόσο συχνά; Χιούμορ και αυτοσαρκασμός αντί γκρίνιας; Καλά εσύ δεν έχεις προβλήματα; Σε ποια μονοπάτια ζωής κυκλοφορείς;

Μια σειρά από ερωτήσεις που συχνά ακούγονται ή σιωπηλά εκφράζονται προς εκείνα τα άτομα που αρχικά πέτυχαν να αντισταθούν και στη συνέχεια να νικήσουν τον μεγάλο εχθρό της εποχής. Το άγχος αντιμετώπισης του (τόσο διαφορετικού από το χθες) σήμερα!

Επειδή δεν πιστεύουμε σε μαγικές συνταγές προσπαθούμε να διακρίνουμε (ανακαλύψουμε) ποια είναι αυτή η «ξεχωριστή» δύναμη που κάνει εσένα να αντιμετωπίζεις αποτελεσματικά εκείνο το πρόβλημα που μπορεί να λυγίσει τον διπλανό σου.

Τα προβλήματα μπορούμε να τα «δούμε» με (τουλάχιστον) δύο διαφορετικές οπτικές.

Η πρώτη, λίγο μοιρολατρική θα την λέγαμε, είναι κάτι σαν αποδοχή αδυναμίας επίλυσής των ή συμβίωσης με αυτά. Σαν αποτέλεσμα η γκρίνια παρέα με τη μιζέρια εισβάλλουν και εγκαθίστανται στο σκεπτικό μας.

Στη συνέχεια «καθοδηγούν» τον τρόπο αντιμετώπισης του αύριο και ενίοτε τον διαμορφώνουν. Η αρνητική ενέργεια δηλώνει παρούσα στο κάθε επόμενο εύκολο ή δύσκολο που θα εμφανιστεί. Και βέβαια φροντίζει να θεωρεί ότι όλα από εδώ και πέρα χαρακτηρίζονται σαν δύσκολα – ακόμα και εκείνα που πριν δεν θα τους δίναμε σημασία. Η θεωρία του ντόμινο στην πλήρη εφαρμογή της!

Σύμφωνα με τη δεύτερη, περισσότερο ρεαλιστική θα την χαρακτηρίζαμε, το άτομο αρνείται να αποδεχτεί την ύπαρξη άλυτων προβλημάτων (εκτός κάποιων που αφορούν την υγεία του).

Με αυτή την εντολή καταχωρημένη στη σκέψη του αναζητά την αντιμετώπιση του προβλήματος – όχι απαραίτητα με την αυστηρή έννοια της επίλυσής του. Θα μπορούσε ενδεχομένως να αποδεχτεί την δυνατότητα λύσης «μέρους» του προβλήματος υιοθετώντας για το υπόλοιπο, το άλυτο κομμάτι,  την «χρήση» τρόπων αδειάσματος των αρνητικών σκέψεων που αγνοούσε ή υποτιμούσε στο πριν. Για παράδειγμα, όσο και αν ακούγεται «λίγο», μια βόλτα στη θάλασσα μπορεί να αποδειχθεί και «πολύ» αλλά και καθόλου «προσωρινός» τρόπος εκτόνωσης ή αντιμετώπισης (των επιθυμιών που μετονομάσθηκαν  σε ανάγκες).

Και βέβαια σε μια σαν την παραπάνω σκέψη έρχεται πάλι ο εαυτός να μας αμφισβητήσει με ένα «Ποιος έχει τώρα όρεξη για βόλτες»; Έντονος ο φόβος της αλλαγής!

Προσωπικά ποτέ δεν γύρισα (από μια ανάλογη βόλτα) με χειρότερη διάθεση από αυτή που είχα πριν πάω…

Η τελευταία 10ετία της ζωής μας «απαίτησε» την ανατροπή σε πολλά από τα προηγούμενα (υποτιθέμενα) δεδομένα.

Δεν υποστηρίζουμε ότι οι σκέψεις μας είναι απαραίτητα και οι σωστές. Αυτό όμως για το οποίο είμαστε βέβαιοι είναι ότι αν προσπαθούμε σήμερα να ξεπεράσουμε την (σε όλες τις μορφές της) κρίση με τους τρόπους, τις μεθόδους και τα θέλω των προηγούμενων ετών θα αποτύχουμε.

Πρέπει να «διδαχτήκαμε» αρκετά ώστε να συνειδητοποιήσαμε την ανάγκη (μιας νέας μορφής επανάσταση) η οποία μοιάζει ότι μπορεί να μας προσφέρει αφενός μια λύση για την αντιμετώπιση των νέων συνθηκών και αφετέρου μια περισσότερο «ανθρώπινη» παρουσία στο ταξίδι της ζωής μας.

Είναι κάποια μονοπάτια «ζωής» που δεν φρόντισαν να μας τα μάθουν..

25 χιλιόμετρα απόσταση για μια διαφορετική Κυριακή.

/2 Comments/in , /by

Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα  “ξυπνάει” μια Κυριακή αποφασισμένη  - σε πείσμα του χιονιά που προηγήθηκε - να μην επιστρέψει στον ουρανό της την εμφάνιση  άλλου χρώματος εκτός από το γαλάζιο. Είχε βέβαια ήδη φροντίσει να  κλείσει τρεις συμφωνίες. Με τον ήλιο  (και τουλάχιστον μέχρι αργά το μεσημέρι) να την κοιτάει κατάματα, με τον Ποσειδώνα να “ξεκουράσει” την τρίαινά του δίνοντάς της ημερήσια άδεια, και με τον Αίολο να μην  αφήσει ανοικτή ούτε χαραμάδα στον ασκό του.

Πρωί κατά τις 10 κτυπάει το τηλέφωνο και ξεκινάει η συνομιλία..

-Πάμε θάλασσα; Έχει τρομερή μέρα!

-Να πάρει..έχω 30 γραπτά να διορθώσω για αύριο..

Και αφού τα άκουσα κανονικά (για την απάντησή μου) άρχισα να σκέφτομαι πόσο δυνατή είναι η δίνη της καθημερινότητας, πόσες (στην ουσία) δικαιολογίες βρίσκεις για να μην της ξεφεύγεις, πόσες στιγμές δεν απολαμβάνεις, και πόσο “έξυπνος” πρέπει να είσαι για να την αντιμετωπίζεις (πολλές φορές) με τη μαγική λέξη “ΟΧΙ”..

Ο διάλογος με τον εαυτό μου - από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να του μιλήσω - ήταν σύντομος και η κατάληξη της συζήτησης εύκολη  και χωρίς ενδοιασμούς.. Έφτιαξα στη σκέψη μου ένα διαφορετικό πρόγραμμα που μέσα του υπήρχε η βόλτα στη θάλασσα! Κάτι που παιδιόθεν λατρεύω!

Marathonas, Attica - Greece - photo: Manolis Anastopoulos

Για κάποιους, η θέα της δίνει την απόλαυση ενός “απλά” όμορφου τοπίου.  Ίσως αντλούν ανάλογη ικανοποίηση με εκείνη που θα τους προσφέρει μια βόλτα στο βουνό ή γενικά κάπου σε αυτό που λέμε εξοχή.

Για εμένα, η θάλασσα λειτουργεί κάπως διαφορετικά στο τι ακριβώς εισπράττω από την παρουσία μου κοντά της. Ίσως είναι το χρώμα της. Ίσως η κίνησή της (ποτέ δεν είναι στατική η εικόνα της). Ίσως ότι την έχω ταξιδέψει, και με έχει ταξιδέψει. Ίσως ότι πάντα υπάρχουν “νέα” ταξίδια. Ίσως το “άνοιγμα” της φαντασίας που μου προσφέρει η παρέα της.  Ίσως το ότι ο σοφός παππούς μου με δίδαξε να την αγαπάω αλλά συγχρόνως να σέβομαι τη δύναμη της. Ίσως οι χιλιάδες αναμνήσεις από το νησί μου που από παιδί με συντροφεύουν.

Marathonas, Attica - Greece - photo: Manolis Anastopoulos

Είναι απίστευτο ότι τα μάτια μου ΔΕΝ κουράζονται να την “απολαμβάνουν”. Η θέα της ΔΕΝ επιτρέπει στον εγκέφαλό μου να δώσει εντολή για αναχώρηση..

Και μέσα από την παρατήρηση της κίνησής της και το ταξίδεμα της φαντασίας σου αρχίζει το κλείσιμο ή σφράγισμα της όποιας αρνητικής ή αγχωτικής σκέψης σου.

Marathonas, Attica - Greece - photo: Manolis Anastopoulos

Βλέποντας τη συστάδα από του φοίνικες  “μεταφέρεσαι” σε κάποια τροπική ζώνη ενώ η φυσική παρουσία σου παραμένει εδώ. Είναι κάτι ανάλογο με το διάβασμα ενός βιβλίου ή με όταν βλέπεις κάποια ταινία με τη διαφορά ότι το βιβλίο ή η ταινία μπορεί να έχουν και στοιχεία υπερβολής. Τα αισθήματα σου όμως τη στιγμή που τα μάτια σου "ερωτεύονται" την προηγούμενη εικόνα είναι μόνο αληθινά!

Είσαι εδώ, αλλά έχεις φύγει. Ξέχασες τη λέξη “πρόβλημα” ή γύριζεις με ιδέες για πως θα το λύσεις, αντιμετωπίσεις, αποφύγεις ή πως θα σταματήσεις την μεγέθυνση του που άθελα σου προκαλείς.

Old house, Marathonas, Attica - Greece - photo: Manolis Anastopoulos

Παρατηρώντας αυτό το παλιό και εγκαταλελειμμένο σπίτι χωρίς να το συνειδητοποιείς μπαίνεις σε μια προσπάθεια να φανταστείς τους κατοίκους του χρόνια πριν, το πως ζούσαν, το τι εισέπρατταν από εκείνη την εποχή, και ίσως το επίπεδο ευτυχίας που βίωναν τότε με τα τότε μέσα, αλλά και με τις τότε ανάγκες. Αν έχεις δε όρεξη αρχίζεις τις συγκρίσεις εποχών, ανθρώπων, κοινωνιών. Και αυτές οι συγκρίσεις είναι “αυστηρά” δικές σου χωρίς την "προσφορά" της έτοιμης ή κατευθυνόμενης ανάλυσης.

Αγόρασες εμπειρίες,  χαρά, και ενθουσιασμό. Γύρισες “αλλιώς”, πιο σοφός για τη ζωή, αλλά και πιο δυνατός για τη συνέχεια. Είδες ή φαντάστηκες εικόνες και καταστάσεις που μένοντας σπίτι (διορθώνοντας τα γραπτά σου..) η θέα των τεσσάρων τοίχων δεν θα μπορούσε να σου προσφέρει..

Α, και τα γραπτά σου - το βράδυ που γύρισες - τα διόρθωσες σίγουρα καλύτερα!

25 χιλιόμετρα σε χώριζαν μόνο!