Άρθρα

Your way

/0 Comments/in , /by

Ήταν πράγματι, πολύ μεγάλος ο κύκλος.

Άνθρωποι έμπαιναν και άλλοι αποχωρούσαν,

πάντα όμως ασφυκτικά γεμάτος από παρουσίες.

 

Έτσι όμως όπως το ένα καλοκαίρι έδινε τη θέση στο επόμενο,

τα κριτήρια εισόδου γίνονταν πιο αυστηρά, πιο προσωπικά.

Ο κύκλος σταδιακά στένευε.

 

Ήταν το μεγάλωμα, που πάντα αλλάζει τα φίλτρα

διαμορφώνοντας  μέσα από τα βιώματα τα νέα θέλω

που για εσένα είναι και πιο αληθινά.

 

Κάποια στιγμή, ο κύκλος έγινε σημείο,

κάτι σαν το κέντρο του κόσμου.

Όχι αναγκαστικά, αλλά επειδή εσύ το θέλησες έτσι.

 

Και όταν βρεθείς στο κέντρο του κόσμου σου, δεν κρατάς,

μόνο δίνεις. Δίνεις  ότι έχεις.

Και αυτά είναι τα πάντα,

λίγα ή πολλά, αλλά τα πάντα σου.

 

Ρισκάρεις πολλά, και μάλλον όλα.

Ξέρεις ότι συχνά το τόσο δόσιμο

με ένα «περίεργο» τρόπο γίνεται στο χρόνο αόρατο.

 

Μπορεί να έχασες, να μην είσαι πια ορατός,

αλλά το κέντρο του κόσμου για εσένα ήταν ένα

και  δεν γινόταν να μη του το «πεις».

 

Ήταν το Υour way. Κάτι σαν το μυστικό της ζωής σου,

της τωρινής και της όποιας (αν υπάρχει) επόμενης.

 

 

(ΜΑΝ)

Όνειρο

/0 Comments/in /by

Δεν εμφανίστηκε έτσι ξαφνικά ένα βράδυ,

σε μια στιγμή επικοινωνίας του συνειδητού με το ασυνείδητο.

Ήταν δουλεμένο από παλιά,

πολύ πίσω στο χρόνο.

Τα κομμάτια του, είχαν με κάθε λεπτομέρεια φωτογραφηθεί

με μια απόλυτα αρμονική  μεταφορά των θέλω στη σκέψη.

Αδιαπραγμάτευτα είχε αποκλείσει την κάθε αλλαγή,

το λιγότερο του ήταν άγνωστη λέξη.

Με μανία προσπάθησε για το πέρασμά του στην ζωή.

Το μονοπάτι όμως ήταν αδιάβατο.

Έπρεπε να αποδεχτεί ότι δεν θα ζούσε.

Ήταν όμως όνειρο, και τα «πρέπει» του ήταν άγνωστα.

 

ΜΑΝ

Τα 13 ταξίδια

/0 Comments/in , /by

Απόσπασμα από το υπό έκδοση μυθιστόρηαμα "Τα 13 Ταξίδια".

13ο, το τελευταίο ταξίδεμα

 

Ποτέ δεν το θεώρησε σαν ένα «τυχαίο» αντάμωμα. Άλλωστε, δεν δεχόταν ότι η τύχη ήταν εκείνη που είχε καθορίσει τα ταξιδέματά της μέχρι τότε ζωής  του. Αντίθετα, αυτά ήταν  εκδήλωση των θέλω του.

Και αυτό το τελευταίο ταξίδι, ήταν σχεδιασμένο στην επιθυμία της σκέψης του, από πολύ παλιά. Από τότε που ζούσε την εφηβεία του. Από τα 15 χρόνια του.

Ήταν πολύ συγκεκριμένο αυτό που έψαχνε. Ήταν το ιδανικό για την ενεργοποίηση όλων των κρυμμένων ή φανερών του μέσα του. Δεν ήταν συγκρίσιμο, μια και η λέξη που το χαρακτήριζε ήταν «μοναδικό».  Και είχαμε πει και πριν, ότι του πήρε μόλις 17 λεπτά για να συνειδητοποιήσει ότι αυτό το ταξίδι θα ήταν, επειδή αυτός το ήθελε, και το τελευταίο του.

 

Μια νέα ζωή

Περιπλανήθηκε σε πρωτόγνωρα μέρη. Ακολούθησε «θαλασσινά» μονοπάτια άγνωστα στο πριν. Γνώρισε ομορφιές ζωής που δεν τις ήξερε. Εμπνεύστηκε για πολλά, και μάλλον για τα πάντα. Ήταν ΤΟ ταξίδι ΤΟΥ. Εκείνο που η λέξη «φτάνει» δεν υπήρχε. Μόνο το περισσότερο, και μετά από αυτό, αυτή η τελευταία λέξη να εμφανίζεται και πάλι στα θέλω του.

Μέσα σε αυτή την παραζάλη της απόλαυσης, στην πραγμάτωση του ονείρου, δεν υπήρχε χώρος για λογική.  Τα συναισθήματα την είχαν κερδίσει εξολοκλήρου. Ουσιαστικά την είχαν διαγράψει.

 

Ο χρόνος

Όμως μια άλλη λέξη, αυτή που ακούει στο όνομα «χρόνος» ήταν εκεί. Στην αρχή καλυμμένη, λες και απουσίαζε, αλλά αργότερα, στην ώρα των σημαντικών - των πράγματι πολύ δύσκολων αποφάσεων, παρούσα, σκληρή, αμείλικτη.

Ήταν η στιγμή, που ένα, όχι νέο πια σκαρί, έπρεπε να αποδεχτεί την πολύ δύσκολη αλήθεια. Την πραγματικότητα.

Και αυτή ήταν η δυσκολότερη προσπάθεια συνειδητοποίησης της ζωής του. Κάτι μη ελεγχόμενο, κάτι πολύ πάνω από τις δυνάμεις του. Ακουγόταν σαν «δεν πρέπει πια να θέλεις». Ναι, αλλά υπάρχει «πρέπει» στο όνειρο;

Κλείστηκε. Ο μόνος που επικοινωνούσε ήταν ο εαυτός του. Και αυτές, οι τόσο αποκλειστικές συζήτήσεις, δεν είναι πάντα ακίνδυνες.

Σκέφτηκε πολλά, αντιφατικά αλλά και ιδιαίτερα ακραία για την μέχρι τότε λογική του. Την τελική , αναγκαστική απόφαση για το πως «σπάει ένα όνειρο», θα την έπαιρνε στο λίγο μετά...

Το «Νόμιζα ότι» απέναντι στο «Κατάφερα τι».

/in , /by

Απόσπασμα από το υπό έκδοση μυθιστόρημα " 13 ταξίδια"

Και έτσι όπως το ταξίδεμα ολοένα και άγγιζε το άγνωστο τέλος του, ο χρόνος επιτακτικά απαίτησε και επέβαλε μια συνάντηση.

Ένα αντάμωμα του «νόμιζα ότι» και του «κατάφερα τι».

Στάθηκαν απέναντι και με αμφισβητούμενη καλή διάθεση ξεκίνησαν τη συζήτησή τους. Έμοιαζε με απολογισμό, με την παραδοχή  της πραγματικότητας, με την απομάκρυνση των ψευδαισθήσεων.

Ξεκίνησε αυτόν τον διάλογο, στην πραγματικότητα μονόλογο, το «νόμιζα ότι». Πάντα  έλεγε πολλά. Ήταν κάτι που το χαρακτήριζε.

Δεν ήταν εύκολο, αλλά ούτε συνηθισμένο για το είναι του να απομακρύνει τα: θα ήθελα, τα συναισθήματα, το πλησίασμα του στην ουτοπία, την μη αποδοχή της μοναδικότητας.

 

Για τον εαυτό του

‘Όμως «έπρεπε», αρχικά για το εαυτό του, να δώσει μια απάντηση στο «κατάφερα τι» .

Ήταν η ώρα που το «χαμόγελο» της ειρωνείας αντιμετώπιζε το «σκυθρωπό πρόσωπο της απογοήτευσης».

Είχε αποτύχει στο μεγαλύτερο θέλω της ζωής του! Και κυριολεκτούσε.

Χωρίς ποτέ να συνέλθει από την αναγκαστική αποδοχή της αποτυχίας του για τον ίδιο τον εαυτό του, πέρασε γρήγορα στο πρόσωπο της άλλης πλευράς για να βρει το θάρρος να απαντήσει στο «κατάφερα τι» για εκείνη την άλλη πλευρά.

 

Για την άλλη πλευρά

Και να πάλι το πρόσωπο της ειρωνείας μπροστά του!

Δεν ήταν μικρή ούτε η προσπάθειά του, ούτε λίγα τα μέτωπα που εισχώρησε, αλλά ούτε και περιορισμένος ο χρόνος που αφιέρωσε.

Ίσως σε κάποια θέματα να έπρεπε να παραδεχτεί ότι «κάτι» κατάφερε.

Υπήρξε όμως ένα διπλό αλλά..

Απέτυχε να μεταφέρει την αισιοδοξία στη σκέψη και την ανάγκη της απόφασης.

Δύο έννοιες, που για τον ίδιο συνυπήρχαν – πήγαιναν χέρι με  χέρι. Η μία δικαιολογούσε την ύπαρξη της άλλης.

Ναι αυτό πίστευε. Ότι δηλαδή « Η ζωή σπάνια αλλάζει από μόνη της. Πηγαίνει εκεί που εμείς την οδηγούμε. Η αλλαγή γίνεται μέσα από τις (πραγματικές, όχι στα λόγια) αποφάσεις μας. Και απόφαση δεν σημαίνει απλά θέλω. Είναι η υλοποίηση του θέλω. Με αυτό το σκεπτικό, ναι αντιμετώπιζε τα πάντα με αισιοδοξία, μια και οι αποφάσεις είναι δικές μας».

 

Ήταν μια διπλή αποτυχία του «νόμιζα ότι» σε σχέση με το «κατάφερα τι».

Έμοιαζε ή και ήταν, μια κατάρρευση της μεγαλύτερης επιθυμίας της ζωής του.

Δεν ήταν μόνο η αποδοχή της αποτυχίας που οδήγησε στο χάσιμο της ισορροπίας του. Πολύ περισσότερο το ερώτημα βρισκόταν στην διαχείριση της ήττας.

Όμως το σωστό ή όχι του τρόπου διαχείρισης δεν ήταν αντικείμενο κριτικής των πολλών. Ήταν και πάλι προσωπική απόφαση – υπόθεση.

Διδασκαλία – Ένας εσωτερικός πλουτισμός

/in , /by

Είναι αλήθεια ότι ξέρω ελάχιστους ανθρώπους που εργάζονται από χόμπι. Χωρίς αμφιβολία ο εργαζόμενος έχει φιλοδοξίες, αναζητά ανάλογη χρηματική αμοιβή και καταξίωση που θα οδηγήσουν σε μια βελτίωση του επιπέδου ζωής του.

Αυτή η βελτίωση όμως υπάρχουν φορές που πηγάζει από αυτό που στη δική μου σκέψη ονομάζεται εσωτερικός πλουτισμός. Και ξέρετε αυτή η έννοια δεν έχει αναγκαστικά «χρηματικό υπόβαθρο».

Διδασκαλία – Τα πρώτα χρόνια

Δεν προέρχομαι από οικογένεια εκπαιδευτικών, οπότε η απόφασή μου να γίνω καθηγητής στα οικονομικά προέρχεται από άλλους παράγοντες. Και αυτοί ήταν ένας καθηγητής έκθεσης όταν προετοιμαζόμουν για τις πανελλαδικές και δύο καθηγητές μου στο Πανεπιστήμιο - στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε.

Η παρουσία αυτών των ατόμων στα μαθητικά και φοιτητικά μου χρόνια έδρασε καταλυτικά για το μετά της καριέρας μου. Στα χρόνια που είχα την τύχη να τους ακούω εισέπραξα την αύρα αλλά και τη μοναδικότητα αυτού που λέγεται μεταφορά γνώσης, προβληματισμός και άνοιγμα σκέψης.

Από τα πρώτα βήματά μου σαν καθηγητής συνειδητοποίησα ότι το όφελος σε αυτό το χώρο δεν βρισκόταν στις οικονομικές απολαβές, αλλά στο «πρόσωπο» των παιδιών.

Εκεί έβλεπα την ικανοποίηση και αυτή ήταν ορατή από πολλές διαφορετικές «γωνίες». Υπήρχε ένα - όχι πάντα λεκτικό - ευχαριστώ που συμμετείχες θετικά στο παρακάτω της ζωής μου (Η Συμμετοχή του καθηγητή στο παρακάτω της ζωής των άλλων).

Τα επόμενα στάδια

Κάποιος θα ονόμαζε τα προηγούμενα «ρομαντική» εκδοχή. Για εμένα όμως δεν λειτούργησε έτσι. Αντλούσα (και ασφαλώς εξακολουθώ να αντλώ) μεγάλη ικανοποίηση όταν ένας πρώην μαθητής μου προχωρούσε στη ζωή του και ξεπερνούσε την όποια δική μου πορεία.

Και μέσα σε αυτή τη διαδικασία καιροφυλακτεί μια άλλη έννοια που λέγεται «ανταγωνισμός».

Η συγκεκριμένη λέξη (στο δικό μου λεξικό) έχει μόνο θετική λογική. Και σε αυτή δεν υπάρχουν ερμηνείες που περιλαμβάνουν τον φόβο, τα μυστικά ή την έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό σου.

Πολύ απλά, αν είσαι πράγματι «καλός» σε αυτό που προσφέρεις δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις διάφορους τρόπους για να «βγεις» πάνω από τους άλλους στο χώρο σου.

Ο χώρος σου είναι αυτός που θα αποφασίσει για τη θέση που θα σε κατατάξει. Και τα κριτήριά του δεν είναι προσωρινά ή ευκαιριακά. Αντίθετα θέλουν χρόνο για να μεταφράσουν την όποια προσφορά σου και στα όποια επίπεδα υπάρχουν στη «συνεργασία»  μαθητή – καθηγητή.

Στο σημείο αυτό θέλω να αναφερθώ σε ένα εκλεκτό συνάδελφο, τον Γιώργο Καμαρινό   με τον ιδιαίτερα χρήσιμο ιστότοπό του http://www.economics.edu.gr/που καταλαβαίνω ότι έχουμε την ίδια λογική σχετικά με το τι σημαίνει «μεταφορά γνώσης».

Επίλογος

Όσοι σκάφτεστε να ασχοληθείτε με το χώρο της εκπαίδευσης μην περιμένετε τον πλουτισμό μέσα από αυτή την ενασχόλησή σας.

Η ικανοποίηση θα έρθει από τον εσωτερικό πλουτισμό που αισθάνεσαι όταν βλέπεις (όχι απαραίτητα ακούς) ένα ευχαριστώ στα μάτια των παιδιών που συνάντησες και δίδαξες.

Αν το τελευταίο ενδιαφέρει ή όχι είναι ασφαλώς θέμα προσωπικής «ερμηνείας» του καθενός.

Βάσεις εισαγωγής 2020 – Αρχή ταξιδιών ζωής

/0 Comments/in , , /by

Ανακοινώθηκαν λοιπόν οι βάσεις εισαγωγής και άλλη μια γενιά μαθητών αποφάσισαν με την προσπάθειά τους να μετονομαστούν σε φοιτητές.

Χαμόγελα, προβληματισμοί, και διάφορα «αν» κυριαρχούν σαν συναισθήματα και σκέψεις στους περισσότερους. Απόλυτα ανθρώπινο όταν έρχεται η στιγμή να εισπράξεις το αποτέλεσμα μιας τόσο σημαντικής προσπάθειάς σου.

Αυτό, το όποιο αποτέλεσμα, σηματοδοτεί το πέρασμα από ένα μονοπάτι ζωής στο επόμενο. Είναι η πρώτη μέρα μιας νέας – διαφορετικής ζωής. Είναι το ξεκίνημα μιας νέας φάσης από τις πολλές που ευτυχώς υπάρχουν μέσα στην πορεία μας.

Ήταν (για τους περισσότερους) ένας στόχος, κάτι σαν όνειρο. Και οι περισσότεροι πιστεύουν ότι αυτό το όνειρο θα το ζήσεις μόνο αν πέρασες στην πρώτη ή άντε στη δεύτερη επιλογή σου.

Όλα κατανοητά μέχρι στιγμής με τα μάτια των 18 ετών.

Το αύριο

Αγαπημένοι μου πρώην μαθητές μαζί προσπαθήσαμε για το όνειρό σας. Δεν ξέρω όμως αν μέσα σε αυτό το διάστημα που τα λέγαμε μαζί βρήκα το χρόνο να σας πω ότι αυτό που θα πάρετε (στις περισσότερες περιπτώσεις) από το Πανεπιστήμιο δεν είναι αυτούσιο εκείνο που θα χρησιμοποιήσετε στην επαγγελματική σας ζωή.

Είναι μόνο το «υλικό» που αξιοποιώντας το θα βρείτε το δρόμο σας. Είναι το υπόβαθρο. Είναι η βάση για να βρεθείτε εκεί που τότε (στο αύριο) θα ανακαλύψτε ότι σαν ενδιαφέρει.

Βλέπετε τα όνειρα στη ζωή σπάνια δεν μεταλλάσσονται. Συνήθως με τα χρόνια αλλάζουν, συγκεκριμενοποιούνται ή και προσαρμόζονται.

Κάποια στιγμή μπαίνουν σε μια ζυγαριά και αρχίζουν να συγκρίνονται μεταξύ τους με αποτέλεσμα να ιεραρχούνται διαφορετικά. Εμφανίζονται νέες μορφές «θέλω» που υποβαθμίζουν ή και εξαφανίζουν παλαιότερες «επιθυμίες». Και αυτό γιατί αξιολογούμε διαφορετικά αυτό που λέγεται «ωραία ζωή».

Δεν είναι το πέρασμα στην πρώτη σας επιλογή  εκείνο που θα σας χαρίσει τη ζωή που θα θέλετε μετά από 20 ή 30 χρόνια.

Η προσαρμοστικότητά σας, η παραδοχή, η αντίληψη αλλά και το θάρρος είναι εκείνα που θα σας κάνουν να κυνηγήσετε τα προσωπικά σας όνειρα στην όποια φάση ζωής θα βρίσκεστε.

Πολλά συγχαρητήρια από εμένα και καλά δρομολόγια ζωής!

Ε καλά, αυτό είναι δεδομένο..

/0 Comments/in /by

Και έρχεται λοιπόν ο άλλος και στη διάρκεια μιας συζήτησης (και με υπεροπτικό συνήθως ύφος) σου «πετάει» ένα «ε καλά, αυτό είναι δεδομένο». Και αυτό το δεδομένο μπορεί ανά περίπτωση να χρησιμοποιείται για να φωτογραφίσει την εικόνα της δουλειάς του, της σχέσης του, του status του – κάτι σαν διαιώνιση των σημερινών συνθηκών στο αύριο!

Μάλιστα! 

Μεταφράζοντας..

Αν θελήσουμε να δώσουμε μια «ελεύθερη μετάφραση» στη λέξη θα καταλήξουμε ότι αυτή προσδίδει στοιχεία «μονιμότητας» σε μια υπάρχουσα στο σήμερα κατάστασης.

Επομένως ο χρήστης του όρου είτε θεωρεί τον εαυτό του τόσο δυνατό, ισχυρό, έξυπνο ή μάγκα ώστε να μπορεί ξεπεράσει (θετικά για τον ίδιο) την οιαδήποτε αλλαγή συνθηκών του κοντινού ή μακρινού περιβάλλοντος, είτε έχει «διακρίνει» στον εαυτό του μαγικές ικανότητες ή μόνιμης «ιδανικής σχέσης» με την τύχη.

Η αυτογνωσία οδηγεί στο προσδιορισμό του στίγματός μας και αναμφίβολα είναι χρήσιμη (αν όχι απαραίτητη) για τα επόμενα βήματά μας μια και μας φέρνει στην επιφάνεια (μας αποκαλύπτει) τις πραγματικές μας δυνατότητες. Αυτή είναι η σειρά. Η πρώτη οδηγεί στη δεύτερη.

Αρκετοί αλλάζουν τη «φορά» της προηγούμενης σχέσης γιατί βρίσκουν «βολικό» να ξεκινήσουν από μια «αίσθηση» των δυνατοτήτων τους για να καταλήξουνε στην «ψευδαίσθηση» της δήθεν γνώσης του εαυτού τους και βέβαια αυτή η διαδικασία κατά κανόνα οδηγεί στην υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων.

 

Η γιγάντωση του εγώ..

Αυτή η γιγάντωση του εγώ ισοδυναμεί με την αφαίρεση της δύναμης των άλλων. Όμως αυτοί οι άλλοι (άτομα ή περιβάλλον) και ανεξάρτητα από το σημερινό τους profile δεν υπέγραψαν ποτέ συμβόλαιο αιώνιας διατήρησης της σημερινής συμπεριφοράς (εικόνας) τους.

Γενικότερα ο άνθρωπος αλλάζει και αυτό γιατί έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα ή γιατί κάποια στιγμή αισθάνεται ότι οι κόκκινες γραμμές του (τα όριά του) παραβιάζονται. Και είναι ελάχιστοι εκείνοι που δεν λειτουργούν έτσι.

Μόνο ο χρόνος ή η αφορμή αντίδρασης διαφέρουν ανά άτομο.

 

Κατάληξη

Αν αποδεχτούμε τα προηγούμενα και συγχρόνως θέλουμε να κυριολεκτούμε μάλλον θα καταλήξουμε στο ότι η λέξη δεδομένο έχει μια αυστηρά σημερινή μετάφραση. Αφορά και μόνο το τώρα.

Ας περιορίσουμε λοιπόν την χρήση της σε θεωρήματα, κανόνες και ασκήσεις της Οικονομίας, των Μαθηματικών, της Φυσικής και άλλων επιστημών όπου ακόμα και εκεί θα έπρεπε πάντα να λέμε θεωρούνται δεδομένα.

Η ανατροπή της τωρινής ψευδαίσθησης ύπαρξης δεδομένων δεν θα είναι και τόσο ευχάριστη για αυτόν που πίστεψε στο «ε καλά, αυτό είμαι δεδομένο».

Επαναλαμβάνουμε την υπάρχουσα γνώση ή μήπως όχι;

/0 Comments/in /by

Έχοντες διδάξει κάποιες  χιλιάδες ώρες βρέθηκα αρκετές φορές  απέναντι στο ερώτημα των παιδιών «Μα δεν βαριέστε που κάθε χρόνο λέτε τα ίδια;». Μια ερώτηση με φαινομενικά απλή απάντηση της οποίας όμως η κατανόηση εμφανίζεται αρκετά δύσκολη.

Πόσο ίδια είναι αυτά που λέμε;

Αν και η αρχική ευαισθητοποίηση μου σχετικά με την εικόνα του καθηγητή μου την προσέφερε κάποιος καθηγητής μου στην έκθεση και αργότερα 3 Πανεπιστημιακοί στην πορεία μου προς το πρώτο μου πτυχίο, η πραγματική απόφασή μου να ασχοληθώ με το χώρο της εκπαίδευσης ήρθε αργότερα.

Στο μετά μου λοιπόν άρχισα να ανακαλύπτω την «ομορφιά» της συμμετοχής σου στο παρακάτω της ζωής των άλλων.

Πρόκειται για μια προσωπική (όχι εγωιστική) ικανοποίηση που απορρέει από το πως ο ίδιος αντιλαμβάνεσαι το αύριο.  Και σε αυτή την αυριανή μέρα, για μένα η γνώση πρέπει να πάει παρακάτω. Να προχωρήσει με θετικά βήματα για ένα μέλλον καλύτερο του σήμερα.

Σε αυτή την προσπάθεια το να μεταφέρεις γνωστά πράγματα χωρίς να ενεργοποιείς τη σκέψη για τη συνέχεια είναι μια λογική copy paste η οποία δεν συμβάλλει στην βελτίωση του αύριο.

Πάντα «έκλεβα» ένα πεντάλεπτο από το μάθημα για να συζητήσουμε, να πληροφορηθούμε να προβληματιστούμε, να αναρωτηθούμε με τι συμφωνούμε ή διαφωνούμε στο σήμερα αλλά και (κάτι εξίσου σημαντικό) να ταξιδέψουμε.

Αυτή η συνήπαρξή μου με τους μαθητές είχε πάντα τα χαρακτηριστικά μιας αμφίδρομης σχέσης. Μιας σχέσης που είναι λάθος να νομίζεις ότι μόνο προσφέρεις. Η αμοιβή της προσφοράς σου (αυτό που εσύ παίρνεις από τα παιδιά) είναι ακριβώς εκείνο που σε διαφοροποιεί την επόμενη χρονιά.

Κάποιες από τις ερωτήσεις που δέχτηκες σε κάνουν να αναζητήσεις νέες απαντήσεις ή να αλλάξεις τον τρόπο που μετέφερες τη γνώση σου. Και βέβαια επειδή ακριβώς αντιμετωπίζεις διαφορετικές προσωπικότητες το ψάξιμο για τις «νέες» απαντήσεις σου ποτέ δεν είναι περιορισμένο.

Τι αποτελεί για εσένα  επιτυχία των άλλων;

Σήμερα έμαθα μέσα από ένα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι ο Σταύρος (παλιός μαθητής μου) στα 26 - 27 χρόνια του ολοκλήρωσε το διδακτορικό του. Κάτι βεβαίως όχι συνηθισμένο.

Η προσωπική συμμετοχή μου ασφαλώς είναι πολύ περιορισμένη και βρίσκεται αρκετά στο πριν όταν ενδεχομένως μια συζήτηση του τότε «γέννησε» μια σκέψη για το μετά του.

Θα χαρακτήριζα εύκολη (λόγου του τρόπου εξέτασης) την προετοιμασία των παιδιών για την εισαγωγή τους στο Πανεπιστήμιο. Και αυτό δεν είναι το μόνο ζητούμενο για εμένα.

Η χαρά της (πολύ μικρής) συμμετοχής μου σε «σωστές» πορείες ζωής παιδιών που γνώρισα είναι  η μεγαλύτερη ανταμοιβή για τα «καθόλου» ίδια που λέω από χρόνο σε χρόνο.

Μεγάλωμα. Το «περπάτημα» είναι κοινό - τα μονοπάτια αλλάζουν.

/0 Comments/in /by

Μεγάλωμα! Αυτή την πορεία μας μέσα στο χρόνο θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με ταξιδέματα σε άγνωστους προορισμούς. Αυτό το χαρακτηριστικό του άγνωστου μας δυσκολεύει στις επιλογές του πριν ώστε να αντιμετωπίσει το μετά. Είναι από εκείνες τις ρότες ζωής που μόνο με βίαιο τρόπο μπορούν να σταματήσουν. Αν δεν συμβεί αυτό, το μεγάλωμα δεν είναι επιλογή μας, είναι ένα δεδομένο χαρακτηριστικό της ζωής μας. Αυτό που εμείς επιλέγουμε είναι τα μονοπάτια που θα ακολουθήσουμε.

Τα πρώτα «εφόδια»

Ξεκινάμε λοιπόν την περιήγηση στα μονοπάτια της ζωής μας με οδηγό συνήθως τα ακούσματα των μεγαλύτερων (γονιών, δασκάλων, φίλων ή συγγενών) που αποτελούν για εμάς μια πρώτη χαρτογράφηση του αύριο. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία αυτές οι πρώτες «πληροφορίες ζωής» χαρακτηρίζονται από αγάπη και καλοπροαίρετη διάθεση.

Συνήθως θέλουμε δύο 10ετίες της ζωής μας για να αρχίσουμε τον προσωπικό εμπλουτισμό των προηγούμενων πρώτων ακουσμάτων. Αυτό γίνεται μέσα από την εργασία μας, τις σπουδές μας, τις σχέσεις μας και από το άθροισμα όλων αυτών που ακούει στο όνομα εμπειρία.

Βέβαια αυτός ο εμπλουτισμός είναι αρκετές ή και πολλές φορές κατ' επίφαση προσωπικός

Η συνέχεια

Φθάνουμε στα χρόνια της δημιουργίας. Αυτή εμφανίζεται σε κάθε συνθετικό επίπεδο της ζωής μας, όπως σε επαγγελματικό, κοινωνικό, οικογενειακό, σχέσεων, προσωπικότητας και συμπεριφοράς.

Αυτή η διαδικασία προσδιορισμού του στίγματός μας έρχεται σαν αποτέλεσμα των επιθυμιών μας οι οποίες όμως σπάνια είναι αποκομμένες από την «ανάγκη» συμβιβασμού με τα θέλω των άλλων.

Ο συμβιβασμός είναι πολλές φορές απαραίτητος στις περισσότερες μορφές συμβίωσης. Δεν είναι κατακριτέος λοιπόν. Τα προβλήματα ξεκινούν από τη στιγμή που αυτά που «παραδίδεις» εν ονόματι του συμβιβασμού αλλοιώνουν το είναι σου ή στερούν τα σημαντικά θέλω σου.

Ο χρόνος δεν σταματάει

Τώρα έχουμε (τουλάχιστον ηλικιακά) πράγματι μεγαλώσει.  Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι το αποδεχτείς, αλλά να το αρνείσαι ασφαλώς δεν σε βοηθάει.

Είναι η εποχή των δύο (συνήθως) επιλογών.

Οι υποστηρικτές της πρώτης χαίρονται με αυτά που δημιούργησαν - ενίοτε τα διαφημίζουν, σπάνια αποδέχονται τα λάθη τους, είναι ικανοποιημένοι με τις επιλογές τους, δύσκολα διαπραγματεύονται τη σιγουριά των μέχρι τώρα γνωστών – δεδομένων ζωής, και απολαμβάνουν τα ήρεμα νερά της λίμνης τους.

Οι θιασώτες της δεύτερης επιλογής είναι άτομα που χωρίς να είναι πλεονέκτες ή χωρίς να έχουν διάθεση υποτίμησης της μέχρι τώρα ζωής τους αισθάνονται ότι δεν βρήκαν το «ξεχωριστό» στην πορεία τους. Αυτός είναι ο λόγος που δεν συμβιβάζονται με το συνηθισμένο.

Πιστεύουν στο ξεχωριστό και έτσι συνεχίζουν την προσπάθεια ανακάλυψής του μέσα από τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη «Ό,τι επιθυμείς να το φωνάζεις δυνατά, αγρίμι να γίνεσαι. Δεν ταιριάζει η μετριότητα με τη λαχτάρα».

Ελάχιστοι το συναντούν (Μια τυχερή ζωή).

Είναι εκείνοι που στο μεγάλωμα τους έζησαν τη (με θετική έννοια) μοναδικότητα αυτού που δεν ήξεραν ότι υπάρχει!

Κλείνοντας

Δεν είμαστε εμείς που θα προκρίνουμε τη μία από τις δύο προηγούμενες επιλογές ζωής γιατί το καλύτερο ορίζεται από την «ανησυχία» της προσωπικότητας του καθενός. Δεν μπορείς να προτρέπεις όλους για το «ψάξιμο» της υπέρβασης - ούτε είναι εύκολη η διαχείριση μιας τέτοιας «γνωριμίας». Η εμφάνισή της όμως στο μεγάλωμά σου είναι μοναδική!

Μια τυχερή ζωή

/0 Comments/in /by

 

Βρίσκονταν πάντα στην απέναντι όχθη,

έτοιμοι να φορέσουν ανά περίπτωση τη μάσκα του κριτή, του δικαστή,

αυτού του απαραίτητα «ανώτερου» που απαιτούσε

η μορφή σου να μη θολώνει τα θέλω τους!

 

Το όνομά τους ήταν: οι άλλοι..

 

Όλοι εκείνοι που η φαντασία σου αδιαπραγμάτευτα

τους αναγόρευε καλύτερους!

Όλοι εκείνοι που μίκραιναν το μπόι σου

για να αδυνατεί να δραπετεύσει από τα όρια της σκιάς τους.

Όλοι εκείνοι οι κατακτητές της σκέψης σου.

 

Ήταν λίγο πριν κάποιο Πάσχα,

και έμοιαζε μια ακόμα ετερόφωτη άνοιξη

όταν δύο καταπράσινα μάτια γελώντας με τα δήθεν θέλω σου

σε τράβηξαν βίαια έξω από τον καλυμμένο με τη σκιά των άλλων κόσμο

για να σου μάθουν το πραγματικό όνομά σου…

 

Και ήταν από εκείνες τις ανακαλύψεις στα ταξιδέματα της ζωής

που είναι πολύ μεγάλες για να χωρέσουν στη λέξη αλλαγή,

μόνο το όνομα ανατροπή τους πηγαίνει..

 

Μένει ένα χωρίς τέλος ευχαριστώ σε εκείνη την παρουσία

που με ένα άγνωστο στο πριν τρόπο

ζήτησε μια διαδρομή 20 μόνο λεπτών

για να χαρίσει στο διάβα σου την μοναδικότητα μιας «τυχερής ζωής».

 

(MAN)