Άρθρα

Πανελλαδικές εξετάσεις. Παρατηρήσεις για τη χρονιά που τελείωσε και σκέψεις για την επόμενη.

/0 Comments/in /by

Ξεκίνησε η καλοκαιρινή προετοιμασία των μαθητών που θα συμμετάσχουν  στις πανελλαδικές εξετάσεις της επόμενης περιόδου (2019-20) με πολλές αλλαγές στην ύλη οι οποίες αλλαγές,  ως συνήθως στη χώρα μας, είναι της τελευταίας στιγμής!

Αυτές οι (στο παρά πέντε) διαφοροποιήσεις ασφαλώς δεν εξυπηρετούν τους μαθητές,  τους γονείς ή τους καθηγητές. Ο βασικός λόγος σχετίζεται με το γεγονός ότι θα πρέπει να γίνει ένας «νέος» προγραμματισμός προσπάθειας, κόστους και ανάλυσης της ύλης αντίστοιχα από την κάθε μια από τις προηγούμενες ομάδες.

Και βέβαια ο σωστός προγραμματισμός θέλει χρόνο, όχι μόνο για να σχεδιαστεί, αλλά  και για  να ελεγχθεί.

Ας ελπίσουμε ότι όλοι που συμμετέχουν στην εν λόγω διαδικασία θα καταβάλουν την κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε το αποτέλεσμα να είναι ικανοποιητικό  - κυρίως για τα παιδιά.

Τι μας έμεινε από την προηγούμενη χρονιά

Χωρίς να παραγνωρίζουμε τα αντιφατικά μηνύματα του ευρύτερου περιβάλλοντος προς τους νέους, τα επιφανειακής ποιότητας προωθούμενα πρότυπα και τις copy paste λογικές – συμπεριφορές, η χρονιά που πέρασε μας άφησε με τις παρακάτω διαπιστώσεις.

Δεν μας άρεσε η διαφωνία (για τη διαφωνία) μεταξύ συναδέλφων, η προσπάθεια «επίδειξης» γνώσεων, η κατάθεση «απόψεων» που δεν στηρίζονται σε επιστημονικά κριτήρια,  αλλά ούτε και η επιλεκτική (ανάλογα με τις πρόσκαιρες ανάγκες) μνήμη.

Θα πρέπει αρχικά, εμείς οι καθηγητές, να συνειδητοποιήσουμε ποιο ακριβώς είναι το έργο μας - κάτι που στη δική μας περίπτωση είναι αρκετά διαφορετικό της έννοιας του  επαγγέλματος. Εμείς, ασκώντας το επάγγελμα μας, συμμετέχουμε στο (παρακάτω της ζωής των άλλων) και αυτό (παρότι ακούγεται ρομαντικό) πρέπει να μας ευαισθητοποιήσει αρκετά.

Θα συγχαρούμε εκείνους τους γονείς που μέσα σε μια ακόμα χρονιά οικονομικής (και όχι μόνο) κρίσης, προσέφεραν αυτό που μπορούσαν σε επίπεδο υλικής αλλά κυρίως συναισθηματικής βοήθειας. Και αυτό το «κράμα» συμμετοχής στην προσπάθεια των παιδιών δεν είναι εύκολο να διατηρήσει τις απαραίτητες δοσολογίες - ισορροπίες ώστε να μη θεωρηθεί δεδομένο ή μια αυστηρή υποχρέωση των γονιών.

Θα διαφωνήσουμε με την επιθετική ή την αγχωτική παρουσία μια και αυτή συνήθως δημιουργεί τύψεις στο παιδί σε περίπτωση όχι ικανοποιητικού τελικού αποτελέσματος. Και ασφαλώς ο στόχος δεν είναι να ενοχοποιήσουμε τους νέους αλλά να ενεργοποιήσουμε το δυναμικό τους, χωρίς παράλληλα τον εφησυχασμό τους.

Σχετικά με τα παιδιά, δηλαδή τους βασικούς πρωταγωνιστές, δεν μας ευχαριστεί το γεγονός ότι (αν και το μεγάλο μερίδιο ευθύνης ανήκει όχι στα ίδια) η καταβολή προσωπικής προσπάθειας διαχρονικά μειώνεται. Ασφαλώς υπάρχουν πολλά στοιχεία του περιβάλλοντος που προωθούν αυτή τη «νέα» λογική προωθώντας ταυτόχρονα «εύκολες» ή και καθόλου λύσεις.

Για επίλογο

Είμαστε εμείς (γονείς και καθηγητές) που πρέπει να «ξεκαθαρίσουμε» στους νέους το πραγματικό από το ουτοπικό, το δύσκολο από το ανέφικτο, την ελπίδα από την παράδοση, την καταβολή προσπάθειας από τον εφησυχασμό.

Είμαστε εμείς που πρέπει να κάνουμε (μέσα από την συμπεριφορά μας) την «υπέρβαση» της μη αποδοχής αδιέξοδων. Καθόλου εύκολο, αλλά σε εμάς ανήκει αυτός ο ρόλος.

Πανελλαδικές εξετάσεις. Μια από τις δοκιμασίες στη ζωή αλλά όχι και η ίδια η ζωή μας.

/0 Comments/in , /by

Έμειναν λίγες μόλις μέρες για να αρχίσουν οι πανελλαδικές εξετάσεις και η αγωνία παιδιών, γονιών και καθηγητών «κοκκινίζει»..

Προσπαθείς να γράψεις κάτι πέραν των χιλιοειπωμένων περί ψυχραιμίας, να μην έχετε άγχος – λες και θέλουν πολλοί να έχουν άγχος,  ότι όλα θα πάνε καλά και η σκέψη σου μεταφέρεται στο «μετά» των δικών σου πανελλαδικών εξετάσεων. Σε εκείνα που η ζωή σου «γνώρισε» αργότερα!

Ξεκινώντας από το «όλα θα πάνε καλά» είμαστε της άποψης ότι το «καλά» σε αυτές τις περιπτώσεις σχετίζεται με το πόσο έχει προσπαθήσει κάποιος. Αυτό το καλά ή όχι, είναι ένας χαρακτηρισμός που δίνεται συγκριτικά με την ένταση - το βαθμό της προετοιμασίας .

Οι περισσότεροι από τους μαθητές που ξεκινούν τις πανελλαδικές, και ανεξάρτητα από τις «επιταγές» της ατμόσφαιρας, γνωρίζουν το πόσο πολύ ή όχι θέλουν να ονομαστούν φοιτητές. Η ένταση του θέλω τους έχει μεταφραστεί σε αντίστοιχη προσπάθεια. Το αναμενόμενο, και πιο συχνά εμφανιζόμενο, είναι το να εισπράττεις το ανάλογο. Επομένως το «όλα θα πάνε καλά» είναι κάτι διαφορετικό από άτομο σε άτομο.

Ένα δεύτερο σημείο σχετίζεται με το «γεγονός» ότι σε αυτή τη δοκιμασία δεν βρίσκεσαι μόνος σου. Έχεις παρέα άλλες 100.000 άτομα. Πάντα  - σε παρόμοιες δυσκολίες -  υπάρχει μια τάση να προσωποποιούμε την κατάσταση ξεχνώντας ότι στη θέση μας βρίσκονται και πολλοί άλλοι. Η συνειδητοποίηση ότι δεν είσαι ο μοναδικός εξεταζόμενος μειώνει τις αρνητικές προσωπικές σκέψεις.

Στη συνέχεια θα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση να «κλείσεις» τα αυτιά σου σε ότι θα κυκλοφορήσει (ή ήδη κυκλοφορεί) αυτές τις μέρες σχετικά με τον αριθμό των θέσεων, την κατάργηση των ΤΕΙ, τα δύσκολα ή όχι θέματα και άλλα (ουκ ολίγα). Όλα τα προηγούμενα αφορούν την πλειοψηφία των εξεταζόμενων μαθητών οπότε η όποια συνέπεια θα αφορά το σύνολο και όχι μόνο εσένα. Αυτό μεταφράζεται ότι στην πραγματικότητα δεν θα διαφοροποιηθεί το αποτέλεσμα (μόνο) της δικής σου επίδοσης.

Λίγο πριν το πρώτο μάθημα βάλε κάτω τον εαυτό σου και θύμισέ του (με το ζόρι) ότι η υποεκτίμηση όπως και η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων είναι  διαφορετικές προσεγγίσεις για το ίδιο λάθος - μια και στις δύο περιπτώσεις αφαιρούν πραγματική δύναμη.

Μια τελευταία αλήθεια είναι ότι στα 18 χρόνια οι περισσότεροι δεν μπορεί να ξέρουν αν τα σημερινό θέλω τους θα παραμένουν 20 ή 30 χρόνια μετά. Αυτό σημαίνει ότι μια πιθανή απόκλιση από τον τωρινό στόχο ενδεχομένως οδηγήσει στην προσέγγιση μιας πιο αληθινής σε βάθος χρόνου επιθυμίας σου.

 

Και βέβαια αγαπητέ υποψήφιε φοιτητή η ζωή σου δεν σταματά στα 18 σου χρόνια. Μόλις ξεκινάει!

Πανελλαδικές εξετάσεις. Πως θα είναι η επόμενη μέρα

/0 Comments/in , /by

Την Τρίτη  λοιπόν 18 Ιουλίου  λήγει και τυπικά η περίοδος για τις φετινές Πανελλαδικές  εξετάσεις.

Οι πρωταγωνιστές

Η σκέψη μας αρχίζει από τα παιδιά τα οποία κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τις πιο δύσκολες εξετάσεις στο μέχρι τώρα της ζωής τους.  Τις χαρακτηρίζουμε δύσκολες γιατί έχουν ένα «ειδικό» βάρος για τη μελλοντική πορεία ζωής, αλλά και επειδή είναι οι πρώτες όπου έρχεσαι άμεσα αντιμέτωπος με την προσπάθειά σου εισπράττοντας – κατά κανόνα – το ανάλογο της προσπάθειας αντίτιμο.

Αποτελούν το «ξεκλείδωμα» της ηλικίας των 18 ετών για το πέρασμα σε μια «νέα» περίοδο ζωής. Μιας ζωής «πολύ άλλης»! Και το «άλλης» περιλαμβάνει όλους εκείνους που συμμετέχουν στο περιβάλλον σου. Ξαφνικά  γονείς, γνωστοί, φίλοι, ακόμα και έρωτες σε «βλέπουν» αλλιώς!

Ίσως είναι η μοναδική περίοδος της ζωής που μέσα σε δύο ή τρεις το πολύ μήνες αισθάνεσαι τόσο διαφορετικός. Και το «διαφορετικός» δεν το εισπράττεις μόνο όταν κοιτάζεσαι στον καθρέπτη.Έρχεται και από το νέο τρόπο που σε αντιμετωπίζουν και ο οποίος αναγκαστικά σου επιβάλλει την αναγνώρισή του διαφορετικού εαυτού σου. Εκείνου που κυκλοφορεί πλέον σε νέα «σαλόνια» ζωής.

Το περιβάλλον

Σειρά στο σκεπτικό μας παίρνουν οι γονείς. Προσωπικά έχω γνωρίσει ελάχιστους που δεν λατρεύουν τα πλάσματα που οι ίδιοι έφεραν στη ζωή! Οι συντριπτικά περισσότεροι των γνωστών μου προσπάθησαν και προσπαθούν για το καλύτερο των παιδιών τους. Άλλοι κατάφεραν να προσαρμόσουν το  «καλύτερο» στη σημερινή μετάφραση της λέξης. Δηλαδή να αποδεχτούν την εποχή, ανεξάρτητα αν συμφωνούν ή όχι με τη μορφή της. Άλλοι παρέμεινα σε  μια σταθερή διαχρονικά  αίσθηση για το τι σημαίνει η λέξη καλύτερο.

Σε όποια κατηγορία και αν ανήκουν, το ρόλο του γονιού ούτε  τον σπούδασαν ούτε είχαν ποτέ την δυνατότητα πρόβας..

Η συνεισφορά τους στην εν λόγω προσπάθεια των παιδιών τους θα αναγνωριστεί ή όχι χρόνια μετά. Και τότε θα είναι έμπρακτα. Θα είναι πολύ δυνατή η φωνή των παιδιών που θα τους επιστρέψει ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Κάπου εκεί στα τελειώματα της σκέψης μας για το μετά των πανελλαδικών εμφανίζονται οι καθηγητές. Είναι εκείνοι που σήμερα ονομάζονται από τα παιδιά  coach!

Σαν coach λοιπόν έπρεπε να έχουν τη γνώση, την ικανότητα της διαφορετικής προσέγγισης και επικοινωνίας, το «προσόν» να είναι συγχρόνως μακριά αλλά και κοντά. Να είναι ταυτόχρονα αποστασιοποιημένοι αλλά και ευαίσθητοι, να είναι μαζί αυστηροί και φιλικοί, να διαθέτουν υπομονή και βέβαια «Να αγαπάνε αυτό που κάνουν».

Ίσως όμως το πιο σημαντικά από όλα είναι να μη φοβούνται την «καλύτερη» έκδοσή τους στο μελλοντικό πρόσωπο ενός μαθητή τους.

Αν πετύχουμε αυτό το τελευταίο θα έχουμε κάνει πολύ σωστή δουλειά!

 

Συγχαρητήρια σε όλους που συμμετείχαν στο ξεκίνημα της νέας ζωής των παιδιών.

Καλό καλοκαίρι!

 

Πανελλαδικές ~ Διακριτός ο ρόλος ΚΑΙ των γονιών για την επιτυχία του μαθητή

/0 Comments/in , /by

Είναι ασφαλώς ανθρώπινο (και όχι μόνο) οι γονείς να θέλουν να συμμετέχουν με τη δική τους λογική στην όποια προσπάθεια των παιδιών τους για την επίτευξη κάποιου στόχου.

Είναι απόλυτα κατανοητή η συνειδητή ή όχι παρέμβαση, προτροπή, εμψύχωση, αναφορά σε παραδείγματα, ανάλυση της προοπτικής της επιτυχίας που γίνεται προς τα παιδιά. Πάντα ίσχυε (μεταφορικά) ότι μαζί με τους μαθητές δίνουν πανελλαδικές και οι γονείς τους!

Η αγάπη, το ενδιαφέρον, η επιθυμία, η ανάγκη (κατά άλλους το καθήκον)  της προσφοράς, σπάνια απουσιάζει στη σχέση γονιού – παιδιού.

Αυτή η προσφορά συνήθως έχει κτιστεί πάνω σε θεμέλια (λογικές) που έχουν ηλικία περίπου 30 ετών..αν υποθέσουμε ότι αυτή είναι μια μέση διαφορά ηλικίας του παιδιού με τους γονείς του.

Σε αυτές τις γραμμές δεν γίνεται προσπάθεια «σύγκρισης» του τότε με το τώρα για το ποιος είναι ο καλύτερος..ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψή του γι αυτό.

Όμως ο σημερινός μαθητής θέλει να γίνει αποδέκτης εκείνων των ακουσμάτων που θα ικανοποιήσουν τα σημερινά αισθητήρια όργανα της ακοής του. Δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε. Πρέπει να «χρωματιστεί» η υπάρχουσα άποψη με εκείνους τους συνδυασμούς χρωμάτων που θα «αρέσουν» το 2017. Ασφαλώς κάτι πολύ δύσκολο, συγχρόνως όμως απαραίτητο.

Ίσως θα πρέπει οι γονείς να  «διατηρήσουν» τον βασικό και μοναδικό ρόλο που έχουν χωρίς να προσπαθούν να επωμισθούν (μάλλον ασυνείδητα) ρόλους άλλων που συμμετέχουν στην προσπάθεια των παιδιών για επιτυχία στις εξετάσεις του Ιουνίου.

Ο καθένας που συμμετέχει (άμεσα ή έμμεσα)στην προσπάθεια του υποψήφιου φοιτητή έχει ένα συγκεκριμένο ρόλο που σε αρκετές  περιπτώσεις δεν τον «ανέλαβε» μόνος του. Οι γονείς (κατόπιν έρευνας) του τον ανέθεσαν γιατί εκτίμησαν ότι πρέπει να τον εμπιστευθούν.

Ασφαλώς δεν υπάρχει άνθρωπος να διαφωνήσει για την ύπαρξη  «θέλησης» των γονιών να βοηθήσουν. Μερικές φορές όμως η αγάπη «μεταλλάσσεται» σε υπέρμετρο άγχος με αποτέλεσμα τη  «μεταφορά» του στους μαθητές με τον όχι κατάλληλο (για εκείνους) τρόπο.

Στην τελευταία στροφή πριν τις πανελλαδικές η αγάπη και η ενθάρρυνση από τη μεριά των γονιών, η προσπάθεια των παιδιών και η «σωστή» εκτίμηση των  δυνατοτήτων τους, η ύπαρξη «πραγματικών» φίλων, και η από κάθε άποψη «παρέα» με σωστούς καθηγητές είναι εκείνο το άθροισμα των διακριτών ρόλων που θα οδηγήσει τον μαθητή από Σεπτέμβριο να ονομάζεται φοιτητής!

Τα δύσκολα ΠΡΕΠΕΙ ενός καθηγητή..

/3 Comments/in , /by

Και μπαίνεις λοιπόν το πρωί στην τάξη με την καλημέρα σου (που δεν επιστρέφεται πάντα από όλους τους παρευρισκόμενους) για να συνυπάρξεις με 20 διαφορετικά άτομα “ανακαλύπτοντας” ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας.

Και αρχίζουν λοιπόν τα ΠΡΕΠΕΙ:

Θα ΠΡΕΠΕΙ λοιπόν:

  • Να μεταφέρεις γνώση, να εμπνεύσεις και να εμπιστευτείς.
  • Να δημιουργήσεις σκέψη ικανή να απαντήσει σε ερωτήματα όταν η πλειοψηφία έχει την αίσθηση ότι Googl-αρωντας βρίσκει όλες τις απαντήσεις που θέλει.
  • Να κρατήσεις ισορροπίες με παιδιά, γονείς και διοίκηση. Α, υπάρχει και ο εαυτός σου βέβαια..
  • Να έχεις υπομονή και ανεκτικότητα.
  • Να αποδεχτείς καταστάσεις με τις οποίες διαφωνείς.
  • Να αναφέρεσαι στην έννοια του συνειδητού σεβασμού προς άλλους όταν  “έξω” επικρατεί η συνειδητή περιφρόνηση του εμείς.
  • Να τονίσεις την αναγκαιότητα της ύπαρξης κανόνων στην ομαδική συμβίωση όταν η “ατμόσφαιρα” επιμένει να τους αγνοεί.
  • Να υμνείς την δημοκρατία όταν στην καθημερινότητα (πράξη) όλο και πιο σπάνια συναντάται.
  • Να πείσεις για την ανάγκη παιδείας όταν το περιβάλλον την αγνοεί προωθώντας άλλες μεθόδους “ανάπτυξης και ευημερίας”. . .
  • Να υπερθεματίζεις για το απαραίτητο της απόκτησης “εφοδίων” στη ζωή όταν η λέξη αξιοκρατία μοιάζει παρωχημένη.
  • Να ελέγξεις, επιβληθείς και ανταποκριθείς με μόνο όπλο στη φαρέτρα σου την προσωπικότητά σου.
  • Να είσαι αυτός γενικά που ΠΡΕΠΕΙ στο χώρο, λες και δεν υπάρχει ο προσωπικός σου χώρος..

Είναι όμως αυτό που επέλεξες (κανείς δεν σε ανάγκασε να το ακολουθήσεις), αυτό που σου αρέσει, σε εκφράζει, αυτό που δεν θα άλλαζες, και είναι αυτό που πάλι θα διάλεγες αν τώρα ξεκινούσες τη  καριέρα σου.

Παλεύεις (όπως και πολλοί άλλου στους δικούς τους εργασιακούς χώρους) για να ανταπεξέλθεις στα παραπάνω ΠΡΕΠΕΙ. Πιστεύεις ότι έτσι συμβάλλεις σε ένα καλύτερο αύριο.

Εκτός όμως και από άλλα ΠΡΕΠΕΙ που το “περιβάλλον” σου προσθέτει, περιμένεις και κάτι που θυμίζει ΜΠΡΑΒΟ. Όχι με τη “στενή” έννοια της λέξης, αλλά με αυτή της αναγνώρισης του (όχι και τόσο εύκολου) έργου σου.

Και αυτό, όχι επειδή μέσα σου δεν ξέρεις ότι το δικαιούσαι, αλλά για να συνεχίσεις να είσαι καλός δάσκαλος..