Αλήθεια πόσο τυχερούς θα μας ονομάζαμε αν - ειδικά στο μεγάλωμά μας – σφράγιζε την ατμόσφαιρά μας μια πηγή έμπνευσης. Μια ελκτική δύναμη που θα μας «οδηγούσε» στο να φανταστούμε ή και να δημιουργήσουμε ένα επίπεδο ζωής  που θα θέλαμε. Εκείνη η συμπεριφορά που θα μας «προσέφερε» κίνητρα υγιούς σκέψης. Ίσως να ήταν ένας δάσκαλος (όπως θα τον θέλαμε).

Ασφαλώς στην διαδικασία του ενηλικίωσης, της κοινωνικοποίησης και της διαμόρφωσης της προσωπικότητάς μας συμμετέχουν άτομα, καταστάσεις και πρότυπα που το καθένα προσπαθεί να ανταπεξέλθει στο «ρόλο» που θεσμικά ή όχι του έχει ανατεθεί.

Κάπου εκεί στα προηγούμενα στοιχεία του περιβάλλοντος βρίσκεται και ο δάσκαλος, ο καθηγητής ή όπως αλλιώς θέλετε να τον ονομάσετε.

Ο δάσκαλος

Το άτομο λοιπόν αυτό - διατηρώντας (επί του παρόντος..) την ανθρώπινη υπόστασή του – πήρε την κατάλληλη μόρφωση και κάποια στιγμή βρέθηκε απέναντι σε μια τάξη 20-25 διαφορετικών ατόμων που περίμεναν να τους μιλήσει! Και βέβαια δεν θα τους ενθουσίαζε η ιδέα να ακούσουν λόγια ενοχλητικά για τα «ακουστικά νεύρα» της ηλικίας τους.

Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα μια και τα ξεπροβάλλουν (ακάλεστα) τα παρακάτω ερωτήματα:

Πως βρίσκεις τον κοινό κώδικα επικοινωνίας; Αυστηρός ή όχι; Έχεις αποκλειστικά το ρόλο του πομπού ή και αυτόν του δέκτη; Είσαι σαφής; Μεταδοτικότητα έχεις ή την ξέχασες μαζί με τις γνώσεις σου; Κοιτάς στα μάτια όταν μιλάς; Παραδίδεις μάθημα για να το γράψεις μετά στο βιβλίο ύλης ή για να το θυμούνται τα παιδιά; Δίνεις κίνητρα για άνοιγμα της σκέψης και παραπάνω συζήτηση ή καλή είναι και η στείρα γνώση; Ενδιαφέρεσαι (ουσιαστικά) για αυτόν που (τις περισσότερες φορές χωρίς λόγια) σου ζητάει να το κάνεις (δείξεις); Ενθαρρύνεις και ενδυναμώνεις χωρίς να ωραιοποιείς;

Το περιβάλλον

Αυτός ο άνθρωπος (ο δάσκαλος) πρέπει πρώτα να «το έχει» και στη συνέχεια αφού βρει τις σωστές απαντήσεις στα προηγούμενα να τις εφαρμόσει στην πράξη.

Μάλιστα! Αλλά όχι τόσο εύκολα μια και «αναφύονται» και άλλα ερωτηματικά..

Για παράδειγμα, οι «οδηγίες» και τα «πρέπει» του περιβάλλοντος που κινείται ο δάσκαλος συνάδουν με τις (για τον ίδιο) σωστές απαντήσεις που έδωσε στην πρώτη ομάδα ερωτήσεων; Έχει την «ουσιαστική» ελευθερία δράσης ή αυτή καπελώνεται από διδακτικές μεθόδους (πρακτικές) που κυνηγούν συγκεκριμένους στόχους; Το περιβάλλον συμφωνεί (πράγματι) με τη μεταφορά υλικού για δημιουργία γνώσης ή προτιμάει την (εύκολη) μεταφορά της στείρας γνώσης; Έχουμε καταλάβει ότι συμμετέχουμε στο παρακάτω της ζωής των άλλων;

Τελειώνοντας

Οι περισσότεροι που κινούνται στο χώρο μεταφοράς της γνώσης μάλλον έχουν σαφή άποψη για τα προηγούμενα.

Και αυτή μοιάζει να είναι ότι ο δάσκαλος δεν «βοηθιέται» για να εμπνεύσει. Χάνεται μέσα σε τυποποιημένα κανάλια τυπικών ή άτυπων οδηγιών που οδηγούν (υποτίθεται) στο καλύτερο αύριο. Τον παρασύρουν σε ένα «στεγνό» μάθημα που βέβαια αυτή η μορφή του δεν μπορεί να αποτελέσει κίνητρο για το παρακάτω.

Μένει η «προσωπικότητα» του δασκάλου για να ξεπεράσει (στο βαθμό που μπορεί) τις προηγούμενες στρεβλώσεις. Το έντονο όμως χαρακτηριστικό της προσωπικότητας σπανίζει ολοένα και περισσότερο..