Μεγάλωμα. Το «περπάτημα» είναι κοινό - τα μονοπάτια αλλάζουν.

Μεγάλωμα! Αυτή την πορεία μας μέσα στο χρόνο θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με ταξιδέματα σε άγνωστους προορισμούς. Αυτό το χαρακτηριστικό του άγνωστου μας δυσκολεύει στις επιλογές του πριν ώστε να αντιμετωπίσει το μετά. Είναι από εκείνες τις ρότες ζωής που μόνο με βίαιο τρόπο μπορούν να σταματήσουν. Αν δεν συμβεί αυτό, το μεγάλωμα δεν είναι επιλογή μας, είναι ένα δεδομένο χαρακτηριστικό της ζωής μας. Αυτό που εμείς επιλέγουμε είναι τα μονοπάτια που θα ακολουθήσουμε.

Τα πρώτα «εφόδια»

Ξεκινάμε λοιπόν την περιήγηση στα μονοπάτια της ζωής μας με οδηγό συνήθως τα ακούσματα των μεγαλύτερων (γονιών, δασκάλων, φίλων ή συγγενών) που αποτελούν για εμάς μια πρώτη χαρτογράφηση του αύριο. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία αυτές οι πρώτες «πληροφορίες ζωής» χαρακτηρίζονται από αγάπη και καλοπροαίρετη διάθεση.

Συνήθως θέλουμε δύο 10ετίες της ζωής μας για να αρχίσουμε τον προσωπικό εμπλουτισμό των προηγούμενων πρώτων ακουσμάτων. Αυτό γίνεται μέσα από την εργασία μας, τις σπουδές μας, τις σχέσεις μας και από το άθροισμα όλων αυτών που ακούει στο όνομα εμπειρία.

Βέβαια αυτός ο εμπλουτισμός είναι αρκετές ή και πολλές φορές κατ' επίφαση προσωπικός

Η συνέχεια

Φθάνουμε στα χρόνια της δημιουργίας. Αυτή εμφανίζεται σε κάθε συνθετικό επίπεδο της ζωής μας, όπως σε επαγγελματικό, κοινωνικό, οικογενειακό, σχέσεων, προσωπικότητας και συμπεριφοράς.

Αυτή η διαδικασία προσδιορισμού του στίγματός μας έρχεται σαν αποτέλεσμα των επιθυμιών μας οι οποίες όμως σπάνια είναι αποκομμένες από την «ανάγκη» συμβιβασμού με τα θέλω των άλλων.

Ο συμβιβασμός είναι πολλές φορές απαραίτητος στις περισσότερες μορφές συμβίωσης. Δεν είναι κατακριτέος λοιπόν. Τα προβλήματα ξεκινούν από τη στιγμή που αυτά που «παραδίδεις» εν ονόματι του συμβιβασμού αλλοιώνουν το είναι σου ή στερούν τα σημαντικά θέλω σου.

Ο χρόνος δεν σταματάει

Τώρα έχουμε (τουλάχιστον ηλικιακά) πράγματι μεγαλώσει.  Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι το αποδεχτείς, αλλά να το αρνείσαι ασφαλώς δεν σε βοηθάει.

Είναι η εποχή των δύο (συνήθως) επιλογών.

Οι υποστηρικτές της πρώτης χαίρονται με αυτά που δημιούργησαν - ενίοτε τα διαφημίζουν, σπάνια αποδέχονται τα λάθη τους, είναι ικανοποιημένοι με τις επιλογές τους, δύσκολα διαπραγματεύονται τη σιγουριά των μέχρι τώρα γνωστών – δεδομένων ζωής, και απολαμβάνουν τα ήρεμα νερά της λίμνης τους.

Οι θιασώτες της δεύτερης επιλογής είναι άτομα που χωρίς να είναι πλεονέκτες ή χωρίς να έχουν διάθεση υποτίμησης της μέχρι τώρα ζωής τους αισθάνονται ότι δεν βρήκαν το «ξεχωριστό» στην πορεία τους. Αυτός είναι ο λόγος που δεν συμβιβάζονται με το συνηθισμένο.

Πιστεύουν στο ξεχωριστό και έτσι συνεχίζουν την προσπάθεια ανακάλυψής του μέσα από τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη «Ό,τι επιθυμείς να το φωνάζεις δυνατά, αγρίμι να γίνεσαι. Δεν ταιριάζει η μετριότητα με τη λαχτάρα».

Ελάχιστοι το συναντούν (Μια τυχερή ζωή).

Είναι εκείνοι που στο μεγάλωμα τους έζησαν τη (με θετική έννοια) μοναδικότητα αυτού που δεν ήξεραν ότι υπάρχει!

Κλείνοντας

Δεν είμαστε εμείς που θα προκρίνουμε τη μία από τις δύο προηγούμενες επιλογές ζωής γιατί το καλύτερο ορίζεται από την «ανησυχία» της προσωπικότητας του καθενός. Δεν μπορείς να προτρέπεις όλους για το «ψάξιμο» της υπέρβασης - ούτε είναι εύκολη η διαχείριση μιας τέτοιας «γνωριμίας». Η εμφάνισή της όμως στο μεγάλωμά σου είναι μοναδική!