Καλοκαιρινό ταξίδεμα της σκέψης

Ιούνιος λοιπόν! Αφήνουμε πίσω ένα δύσκολο χειμώνα και η σκέψη μεταφέρεται στους σχεδιασμούς για το Καλοκαιρινό ταξίδεμα..

Για τους περισσότερους μεγαλύτερη σημασία ίσως να μην έχει η διάρκεια ή το που των διακοπών αλλά το ότι αναφερόμαστε στο Ελληνικό καλοκαίρι! Εκείνο που πάντα κρατούσε τα σκήπτρα όλων των εποχών.

Στο χθες

Σαν παιδιά  η έννοιά του  ήταν συνυφασμένη με το παιχνίδι και την ανεμελιά. Σαν έφηβοι με την προσδοκία του έρωτα, και στο λίγο μετά μας με αιώνιους όρκους αγάπης!

Κάπου εκεί, στις αρχές της 10ετίας του 90, αυτή η εποχή κοντράρεται με την «πολυτέλεια» του εγώ μας. Έχουμε αποκτήσει μια ξαφνική δύναμη που χαρακτηρίζει  «εκνευριστικά» εγωιστικά συμπεριφορές, επιλογές, και σχέσεις.

Αυτό το υπερεγώ απομακρύνει τη λογική του εμείς σε  επίπεδο: επαγγελματικό, οικογενειακό, παρέας, ή συντροφιάς.

Δεν είναι ότι τα προηγούμενα «στοιχεία» του περιβάλλοντος ξαφνικά χάθηκαν. Υπάρχουν, αλλά θεωρούνται πλήρως ελεγχόμενα από το εγώ μας. Αυτό αποφασίζει τα πάντα ρωτώντας στην ουσία τον εαυτό του. Βέβαια ο υποτιθέμενος διάλογος, το ψεύτικο χαμόγελο και η ευτυχία της βιτρίνας πρέπει να υπάρχει.

«Αποφάσισα λοιπόν να πάμε - έχει ενδιαφέρον το «αποφάσισα να πάμε»,  στο τάδε νησί, με ουκ ολίγες παρέες, για 20 μέρες. Θα έχω την ευκαιρία να κάνω την επίδειξή μου σε πολλά. Στη δουλειά που έχω, στα λεφτά που βγάζω, στο αυτοκίνητο που κυκλοφορώ, στη γυναίκα που με συνοδεύει, στο ξενοδοχείο που μένω και στο πως ο αστακός είναι το μόνο φαγητό που εσχάτως μπορώ να φάω!

Και ξέρετε κάτι; Όλα αυτά ΕΓΩ! Δεν έχω ανάγκη κανένα και καμία. Και μη με ζορίζετε και πολύ γιατί εύκολα αλλάζω δουλειά, νησί, αυτοκίνητο, σύντροφο, και  παρέες».

Αν δεν το καταλάβατε σας το ξαναλέω. Αυτός είμαι ΕΓΩ!

Επιστροφή στο τώρα

Και μετά από αυτές τις «αξέχαστες» περιόδους  να'μαστε στο σήμερα με  το μέσο Έλληνα να προσπαθεί να βρει το στίγμα του σε μονοπάτια πρωτόγνωρα για τα βιώματά του, αλλά ίσως και για αυτή ακόμα τη φαντασία του.

Θα μπορούσαμε να το πούμε «αναγκαστική προσγείωση». Ξαφνικά το καλοκαίρι  εμφανίζεται με το ρόλο της ανάμνησης. Και αυτή η θύμηση πηγαίνει σε εποχές πριν τα 90’s. Τότε που τα καλοκαίρια ήταν η μοναδική εποχή του χρόνου. Όταν οι εννιά μήνες του χρόνου υπήρχαν για να τονίζουν το πόσο σημαντικοί είναι οι άλλοι τρεις. Οι καλοκαιρινοί! 

Το  χρόνο δεν μπορούμε να τον γυρίσουμε πίσω. Και αυτό δεν εξαρτάται από τη μάρκα του ρολογιού μας. Μπορούμε όμως να πάρουμε από το χέρι τη σκέψη μας και να ταξιδέψουμε στο χθες μας. Να κάνουμε στάσεις σε όλες εκείνες τις εποχές που θα χαρακτηρίζαμε σημαντικές και να προσπαθήσουμε να τις «κρίνουμε» με τα σημερινά μας φίλτρα. Αυτά που αποκτήσαμε μετά την προσεδάφισή μας!

Ίσως – ελπίζω όχι πολύ αργά – καταλάβουμε το «μύθο» που κτίστηκε γύρω από το εγώ. Θέλω να πιστεύω ότι καταλάβαμε την ομορφιά της γήινης πραγματικότητας, τη διαφορά της με την εικονική, αλλά και το προσωρινό του χαρακτήρα της δεύτερης.

Εύχομαι το φετινό Καλοκαιρινό ταξίδεμα να «σφραγιστεί» με το εμείς σε μια προσπάθειά μας για ένα καλύτερο αύριο: οικογενειακό, φιλικό, συντροφικό, ή επαγγελματικό!