Your way

/0 Comments/in , /by

Ήταν πράγματι, πολύ μεγάλος ο κύκλος.

Άνθρωποι έμπαιναν και άλλοι αποχωρούσαν,

πάντα όμως ασφυκτικά γεμάτος από παρουσίες.

 

Έτσι όμως όπως το ένα καλοκαίρι έδινε τη θέση στο επόμενο,

τα κριτήρια εισόδου γίνονταν πιο αυστηρά, πιο προσωπικά.

Ο κύκλος σταδιακά στένευε.

 

Ήταν το μεγάλωμα, που πάντα αλλάζει τα φίλτρα

διαμορφώνοντας  μέσα από τα βιώματα τα νέα θέλω

που για εσένα είναι και πιο αληθινά.

 

Κάποια στιγμή, ο κύκλος έγινε σημείο,

κάτι σαν το κέντρο του κόσμου.

Όχι αναγκαστικά, αλλά επειδή εσύ το θέλησες έτσι.

 

Και όταν βρεθείς στο κέντρο του κόσμου σου, δεν κρατάς,

μόνο δίνεις. Δίνεις  ότι έχεις.

Και αυτά είναι τα πάντα,

λίγα ή πολλά, αλλά τα πάντα σου.

 

Ρισκάρεις πολλά, και μάλλον όλα.

Ξέρεις ότι συχνά το τόσο δόσιμο

με ένα «περίεργο» τρόπο γίνεται στο χρόνο αόρατο.

 

Μπορεί να έχασες, να μην είσαι πια ορατός,

αλλά το κέντρο του κόσμου για εσένα ήταν ένα

και  δεν γινόταν να μη του το «πεις».

 

Ήταν το Υour way. Κάτι σαν το μυστικό της ζωής σου,

της τωρινής και της όποιας (αν υπάρχει) επόμενης.

 

 

(ΜΑΝ)

Τα 13 ταξίδια

/0 Comments/in , /by

Απόσπασμα από το υπό έκδοση μυθιστόρηαμα "Τα 13 Ταξίδια".

13ο, το τελευταίο ταξίδεμα

 

Ποτέ δεν το θεώρησε σαν ένα «τυχαίο» αντάμωμα. Άλλωστε, δεν δεχόταν ότι η τύχη ήταν εκείνη που είχε καθορίσει τα ταξιδέματά της μέχρι τότε ζωής  του. Αντίθετα, αυτά ήταν  εκδήλωση των θέλω του.

Και αυτό το τελευταίο ταξίδι, ήταν σχεδιασμένο στην επιθυμία της σκέψης του, από πολύ παλιά. Από τότε που ζούσε την εφηβεία του. Από τα 15 χρόνια του.

Ήταν πολύ συγκεκριμένο αυτό που έψαχνε. Ήταν το ιδανικό για την ενεργοποίηση όλων των κρυμμένων ή φανερών του μέσα του. Δεν ήταν συγκρίσιμο, μια και η λέξη που το χαρακτήριζε ήταν «μοναδικό».  Και είχαμε πει και πριν, ότι του πήρε μόλις 17 λεπτά για να συνειδητοποιήσει ότι αυτό το ταξίδι θα ήταν, επειδή αυτός το ήθελε, και το τελευταίο του.

 

Μια νέα ζωή

Περιπλανήθηκε σε πρωτόγνωρα μέρη. Ακολούθησε «θαλασσινά» μονοπάτια άγνωστα στο πριν. Γνώρισε ομορφιές ζωής που δεν τις ήξερε. Εμπνεύστηκε για πολλά, και μάλλον για τα πάντα. Ήταν ΤΟ ταξίδι ΤΟΥ. Εκείνο που η λέξη «φτάνει» δεν υπήρχε. Μόνο το περισσότερο, και μετά από αυτό, αυτή η τελευταία λέξη να εμφανίζεται και πάλι στα θέλω του.

Μέσα σε αυτή την παραζάλη της απόλαυσης, στην πραγμάτωση του ονείρου, δεν υπήρχε χώρος για λογική.  Τα συναισθήματα την είχαν κερδίσει εξολοκλήρου. Ουσιαστικά την είχαν διαγράψει.

 

Ο χρόνος

Όμως μια άλλη λέξη, αυτή που ακούει στο όνομα «χρόνος» ήταν εκεί. Στην αρχή καλυμμένη, λες και απουσίαζε, αλλά αργότερα, στην ώρα των σημαντικών - των πράγματι πολύ δύσκολων αποφάσεων, παρούσα, σκληρή, αμείλικτη.

Ήταν η στιγμή, που ένα, όχι νέο πια σκαρί, έπρεπε να αποδεχτεί την πολύ δύσκολη αλήθεια. Την πραγματικότητα.

Και αυτή ήταν η δυσκολότερη προσπάθεια συνειδητοποίησης της ζωής του. Κάτι μη ελεγχόμενο, κάτι πολύ πάνω από τις δυνάμεις του. Ακουγόταν σαν «δεν πρέπει πια να θέλεις». Ναι, αλλά υπάρχει «πρέπει» στο όνειρο;

Κλείστηκε. Ο μόνος που επικοινωνούσε ήταν ο εαυτός του. Και αυτές, οι τόσο αποκλειστικές συζήτήσεις, δεν είναι πάντα ακίνδυνες.

Σκέφτηκε πολλά, αντιφατικά αλλά και ιδιαίτερα ακραία για την μέχρι τότε λογική του. Την τελική , αναγκαστική απόφαση για το πως «σπάει ένα όνειρο», θα την έπαιρνε στο λίγο μετά...

Ευχές για χρόνια αληθινά

/0 Comments/in /by

Λίγες μέρες έμειναν για τα Χριστούγεννα και το ξεκίνημα μιας νέας χρονιάς και οι ευχές «προετοιμάζονται» για την εντυπωσιακή τους παρουσία στην γιορτινή ατμόσφαιρα! Κλασικές ή πρωτότυπες, τυπικές ή πραγματικές, αναμφίβολα θα είναι οι «πρωταγωνιστές» των ημερών!

Για όλους μας, οι ευχές έχουν μέσα τους ένα θετικό υπόβαθρο. Ευχόμαστε λοιπόν στον άλλο για κάτι καλό. Για κάτι που θέλει και το οποίο θα ομορφύνει τη ζωή του.

Και βέβαια, τι βρίσκεται πριν από «την καλή υγεία» ή «τα χρόνια πολλά» που την προϋποθέτουν; Ασφαλώς τίποτα.

Προσωπικά, θα ήθελα να αλλάξω λίγο «τα χρόνια πολλά» με «τα χρόνια αληθινά».

Και αυτό, γιατί φοβάμαι, ότι το «αληθινά» είναι αυτό που λείπει από τη ζωή μας.

Σύμφωνα με το δικό μου σκεπτικό, για να φτάσουμε στην «δική μας» αλήθεια πρέπει να πάρουμε «τις δικές μας» αποφάσεις. Και η λέξη απόφαση, δεν είναι εύκολη. Κρύβει μέσα της φόβους, ερωτηματικά, ζύγισμα, συγκρούσεις με το περιβάλλον, κοντράρισμα με τις λογικές άλλων, ή/και ξεβόλεμα,  και όπως πάντα την αβεβαιότητα της σωστής επιλογής.

Όμως, όλα τα προηγούμενα, πρέπει να τα «αντιμετωπίσουμε» αν θέλουμε να μιλάμε για «χρόνια αληθινά». Κάτι, που διαπιστώνουμε, αν ήταν ή όχι, στο αύριο και όχι στο τώρα. Τότε που γίνεται ο απολογισμός. Και ατυχώς, αυτή η τελευταία λέξη, από τη μια, μας αποκαλύπτει αν ζήσαμε όπως θέλαμε εμείς ή οι άλλοι, και από την άλλη, δεν μας δίνει τη δυνατότητα επιστροφής στο χθες για αλλαγές.

Χρόνια αληθινά λοιπόν! Αυτή είναι η δική μου ευχή.

Βιβλίο: 164 ΣΕΛΙΔΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ - Μια περιήγηση στον πραγματικό της κόσμο

/in , , /by

Με χαρά και ικανοίηση μετά από  5 μήνες συγγραφικής δουλειάς, το βιβλίο μου: "164 ΣΕΛΙΔΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ- Μια περιήγηση στον πραγματικό της κόσμο", σε λίγες μέρες θα είναι διαθέσιμο εδώ:  https://econtopia.gr/shop/

Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου

Οικονομία! Ένας «χώρος» με πολλούς και ξεχωριστούς  πρωταγωνιστές! Σε ένα σκηνικό όπου, στην  πρώτη γραμμή   βρίσκονται οι καταναλωτές, οι επιχειρήσεις και το κράτος ενώ σε πολύ κοντινή  απόσταση, στη δεύτερη γραμμή, οι τράπεζες, οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, τα χρηματιστήρια,  οι οίκοι αξιολόγησης, κ.α.

Στην πράξη, όχι στη θεωρία, ο στόχος όλων των συμμετεχόντων ακούει στο όνομα «κέρδος, πλουτισμός, δύναμη, έλεγχος». Όμως στις οικονομικές συναλλαγές,  όταν κερδίζει κάποιος, ένας άλλος χάνει ή κατ΄ ελάχιστον μειώνεται το όφελός του. Επομένως, η συνύπαρξη αυτών των διαφορετικών ομάδων δεν είναι πάντα «ειρηνική», καθώς πολλές φορές τα συμφέροντά τους είναι αντικρουόμενα.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, καθημερινά, λαμβάνονται χιλιάδες αποφάσεις – πολλές φορές αόρατες – οι οποίες ενεργοποιούν τους, πράγματι, πολύπλοκους μηχανισμούς της οικονομίας.

Το βιβλίο αυτό γράφτηκε για να γνωρίσουμε με απλά - αλλά όχι απλοϊκά - λόγια αυτούς τους μηχανισμούς, έτσι ώστε να καταλάβουμε «Ποια είναι η οικονομία», αλλά και να συνειδητοποιήσουμε τον τρόπο με τον οποίο οι αρχές και οι κανόνες της εμφανίζονται στην καθημερινότητά μας.

Το «Νόμιζα ότι» απέναντι στο «Κατάφερα τι».

/in , /by

Απόσπασμα από το υπό έκδοση μυθιστόρημα " 13 ταξίδια"

Και έτσι όπως το ταξίδεμα ολοένα και άγγιζε το άγνωστο τέλος του, ο χρόνος επιτακτικά απαίτησε και επέβαλε μια συνάντηση.

Ένα αντάμωμα του «νόμιζα ότι» και του «κατάφερα τι».

Στάθηκαν απέναντι και με αμφισβητούμενη καλή διάθεση ξεκίνησαν τη συζήτησή τους. Έμοιαζε με απολογισμό, με την παραδοχή  της πραγματικότητας, με την απομάκρυνση των ψευδαισθήσεων.

Ξεκίνησε αυτόν τον διάλογο, στην πραγματικότητα μονόλογο, το «νόμιζα ότι». Πάντα  έλεγε πολλά. Ήταν κάτι που το χαρακτήριζε.

Δεν ήταν εύκολο, αλλά ούτε συνηθισμένο για το είναι του να απομακρύνει τα: θα ήθελα, τα συναισθήματα, το πλησίασμα του στην ουτοπία, την μη αποδοχή της μοναδικότητας.

 

Για τον εαυτό του

‘Όμως «έπρεπε», αρχικά για το εαυτό του, να δώσει μια απάντηση στο «κατάφερα τι» .

Ήταν η ώρα που το «χαμόγελο» της ειρωνείας αντιμετώπιζε το «σκυθρωπό πρόσωπο της απογοήτευσης».

Είχε αποτύχει στο μεγαλύτερο θέλω της ζωής του! Και κυριολεκτούσε.

Χωρίς ποτέ να συνέλθει από την αναγκαστική αποδοχή της αποτυχίας του για τον ίδιο τον εαυτό του, πέρασε γρήγορα στο πρόσωπο της άλλης πλευράς για να βρει το θάρρος να απαντήσει στο «κατάφερα τι» για εκείνη την άλλη πλευρά.

 

Για την άλλη πλευρά

Και να πάλι το πρόσωπο της ειρωνείας μπροστά του!

Δεν ήταν μικρή ούτε η προσπάθειά του, ούτε λίγα τα μέτωπα που εισχώρησε, αλλά ούτε και περιορισμένος ο χρόνος που αφιέρωσε.

Ίσως σε κάποια θέματα να έπρεπε να παραδεχτεί ότι «κάτι» κατάφερε.

Υπήρξε όμως ένα διπλό αλλά..

Απέτυχε να μεταφέρει την αισιοδοξία στη σκέψη και την ανάγκη της απόφασης.

Δύο έννοιες, που για τον ίδιο συνυπήρχαν – πήγαιναν χέρι με  χέρι. Η μία δικαιολογούσε την ύπαρξη της άλλης.

Ναι αυτό πίστευε. Ότι δηλαδή « Η ζωή σπάνια αλλάζει από μόνη της. Πηγαίνει εκεί που εμείς την οδηγούμε. Η αλλαγή γίνεται μέσα από τις (πραγματικές, όχι στα λόγια) αποφάσεις μας. Και απόφαση δεν σημαίνει απλά θέλω. Είναι η υλοποίηση του θέλω. Με αυτό το σκεπτικό, ναι αντιμετώπιζε τα πάντα με αισιοδοξία, μια και οι αποφάσεις είναι δικές μας».

 

Ήταν μια διπλή αποτυχία του «νόμιζα ότι» σε σχέση με το «κατάφερα τι».

Έμοιαζε ή και ήταν, μια κατάρρευση της μεγαλύτερης επιθυμίας της ζωής του.

Δεν ήταν μόνο η αποδοχή της αποτυχίας που οδήγησε στο χάσιμο της ισορροπίας του. Πολύ περισσότερο το ερώτημα βρισκόταν στην διαχείριση της ήττας.

Όμως το σωστό ή όχι του τρόπου διαχείρισης δεν ήταν αντικείμενο κριτικής των πολλών. Ήταν και πάλι προσωπική απόφαση – υπόθεση.

Πρέπει! Πόσο έντεχνα χρησιμοποιούμε τη λέξη σε λάθος θέση.

/in /by

Πρέπει. Μια λέξη που συχνά στο λόγο μας τη χρησιμοποιούμε με μια απαγορευτική έννοια. Κάτι σαν «εντολή» που αποκλείει κάποια συνέχεια. Πόσες φορές έχουμε πει «πρέπει να φύγω».

Πρέπει να…

Κοιτώντας λίγο πιο βαθιά στο μέσα μας και θέλοντας να είμαστε περισσότερο ειλικρινείς με τον εαυτό μας ίσως ανακαλύψουμε ότι εσκεμμένα ή όχι, χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη σε λάθος «θέση» σε αυτό που θέλουμε να πούμε.

Δεν μπορεί μια πρόταση να ξεκινάει με το «Πρέπει να..». Αυτή η έννοια δεν προηγείται μιας σκέψης. Έπεται μιας επιθυμίας ή μιας απόφασης. Πίσω της «κρύβει» πάντα ένα «θέλω». Έρχεται δηλαδή σαν εκείνο το «μέσο» που θα υλοποιήσει το θέλω μας.

Για παράδειγμα, μοιάζει σαν απόκρυψη της πραγματικότητας όταν λέμε  ένα σκέτο «Πρέπει να φύγω». Αν είχαμε τη διάθεση μιας περισσότερο ειλικρινούς έκφρασης θα λέγαμε « Θέλω να είμαι κάπου αλλού, γι αυτό πρέπει να φύγω».

Θέλω να…

Τις περισσότερες φορές, η τάση για δικαιολογία, αναβλητικότητα, απόκρυψη ή φόβο, δίνει στη λέξη μια αόρατη απαγορευτική δύναμη για την επόμενη κίνηση. Εμφανίζεται σαν ένας άγραφος κανόνας δράσης  - στην πραγματικότητα αδράνειας.

Αναρωτιέμαι όμως η υιοθέτηση του πρέπει χωρίς την παραδοχή του λόγου που προηγείται αν μας βοηθάει στην πραγμάτωση των αληθινών επιθυμιών μας.

Έχω την αίσθηση ότι απλά μας προσφέρει ένα «βόλεμα». Και αν αυτό το βόλεμα είναι η επιδίωξη μας, τότε  - αν και πάλι αναληθές για εμάς και τους άλλους – πετυχαίνουμε αυτό που θέλαμε.

Είναι όμως πάντα αυτό το «ελεύθερο» θέλω μας; Ή είναι ένα διαμορφωμένο «θέλω» από τα «πρέπει» που εσκεμμένα τα βάλαμε στην πρώτη σειρά;

Ελευθερία και απολογισμός

Αν το παραπάνω πλαίσιο δεν ξεφεύγει από το αντίστοιχο που λειτουργούμε οι περισσότεροι από εμάς, ίσως θα πρέπει να αναρωτηθούμε για το πως ακριβώς καταλαβαίνουμε την «ελευθερία» στη ζωή μας. Πρόκειται για ελευθερία βασισμένη στα πρέπει ή για ελευθερία επιλογών που η υλοποίησή τους οδηγεί στα ανάλογα πρέπει.

Και αυτό το ερώτημα θα κληθούμε να απαντήσουμε στον απολογισμό της ζωής μας. Και ξέρετε ο απολογισμός δεν προσφέρει την «παρέμβαση» στο χθες.

Ο σπουργίτης που θέλησε να βαπτιστεί αετός

/in , /by

Υπάρχει μια λέξη που λέγεται υπέρβαση. Στο κυνήγι για την κατάκτησή της μεσολαβεί μια άλλη που ακούει στο όνομα  παρότρυνση.  Και αυτή η τελευταία πηγάζει από το μέσα σου ή/και με τη βοήθεια αυτών που συνθέτουν το περιβάλλον σου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο σπουργίτης θέλησε να ονειρευτεί τη «μεταμόρφωσή» του σε αετό!

Το μέσα

Ένα από τα πιο συμπαθητικά (για εμένα) πουλιά είναι και ο σπουργίτης. Το μήκος του είναι μόλις 15 εκ. και το μέσο άνοιγμα φτερών του 25 εκ.

Ας υποθέσουμε ότι θέλει να καλύψει μια απόσταση πιο γρήγορα από ότι στο πριν του. Και το θέλει υπερβολικά!

Είναι μια υπέρβαση γι αυτόν.

Προσπαθώντας να ξεπεράσει τα «δεδομένα» του σκέφτεται τον τρόπο.

Μέσα στο πολύ του θέλω του «φαντάζεται» ότι τα φτερά του θα μπορούσαν να ανοίξουν περισσότερο. Ονειρεύεται το εαυτό του χρυσαετό, που οι φτερούγες του ανοιγμένες φτάνουν και ξεπερνούν τα 2 μέτρα.

Προσπαθεί γιατί θέλει πολύ την υπέρβαση, αλλά κάποια στιγμή «παραδέχεται» ότι άλλο το «θέλω» και άλλο το «μπορώ».

Κάπου εκεί, η από το μέσα του παρότρυνση που έφτασε ή και ξεπέρασε τα όρια της φαντασίωσης, παραχωρεί τη θέση της στην πραγματικότητα.

Με λύπη του παραδέχεται ότι τα δεδομένα είναι ανίκητα.

Μένει στη μοναδική «πραγματική» δυνατότητα που έχει. Και αυτή είναι να κουνάει τα φτερά του όσο πιο γρήγορα μπορεί.

Εξουθενωμένος διαπιστώνει ότι το «παραπάνω» που κέρδισε δεν ήταν αυτό που ονειρευόταν.

Το περιβάλλον

Δεν ξέρω που βασίζονται, σε ρεαλιστικό επίπεδο, οι γενικές «συνταγές» του στυλ «Έλα εσύ μπορείς».

Ναι, αυτές οι «φωνές» προς κάποιο άπιαστο – αδύνατο στόχο (τις περισσότερες φορές) έχουν ένα υπόβαθρο θετικής συμμετοχής στην υπέρβαση του άλλου.

Εμφανίζεται όμως ένα μεγάλο «αλλά».

Μήπως όταν φτάσει η ώρα της απομυθοποίησης, ο σπουργίτης που λέγαμε, θα αισθανθεί «μικρότερος» απ΄ότι στην πραγματικότητα είναι;

Μήπως αρχίσει να κατηγορεί τον εαυτό του για τα «υπερβολικά» όνειρά του;

Κλείνοντας

Δεν υπάρχει ωραιότερο στη ζωή από την φιλοδοξία, από την προσπάθεια για το παραπάνω, από την υπέρβαση.

Τίποτα πιο σημαντικό από το «πιστεύω πως μπορώ». Και ναι, άπειρες προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση.

Αρκεί αυτό το «μπορώ» να μην βρίσκεται στο νησί της ουτοπίας.

Στην τελευταία περίπτωση καιροφυλακτεί μια άλλη λέξη. Και αυτή λέγεται απογοήτευση.

Ο σπουργίτης θα έχει πάντα άνοιγμα φτερών 25 εκ. και ο χρυασαετός 2 μέτρα.

Ένα καινούριο μονοπάτι

/in , /by

Είναι μερικές φορές που κάποιοι παράγοντες, έτσι «συνεννοούνται» μεταξύ τους, και σου ζητούν να δοκιμάσεις τον εαυτό σου σε κάτι «καινούριο». Εμφανίζονται γενικά στη ζωή και μπορεί να αφορούν διάφορους χώρους της, όπως σχέσεις, επαγγέλματα ή αλλαγή θεώρησης καταστάσεων.

Αρκετοί τις ονομάζουν συγκυρίες.

Προσωπικά, επειδή δεν είμαι θιασώτης των συμπτώσεων, θα τις έλεγα προκλήσεις για να μετρήσεις τις ικανότητές σου αλλά και τη δύναμη των θέλω σου.

 

Η πρώτη μέρα στο καινούριο μονοπάτι

Στο χώρο μου – αυτόν της εκπαίδευσης, φαντάζομαι και σε άλλους, αρκετοί θα ήθελαν αυτή η πρώτη μέρα που θα διδάξουν να καθυστερήσει. Θα προτιμούσαν την «αναβολή» της συνάντησης με  τον μαθητή.

Πολλοί είναι οι λόγοι αυτής της «ταραχής» που προκαλεί η επικείμενη παρουσία σε αυτό το νέο χώρο. Θα είμαι καλός; Μπορώ να μεταφέρω; Ξέρω το τι πρέπει ακριβώς να πω; Με ποια σειρά; Έχω «εγώ» αυτές τις γνώσεις; Εγώ θα είμαι τόσο καλός όσο οι άλλοι;

Αν τώρα δεν «πρόλαβε» ο εαυτός να σου μιλήσει για εσένα ή δεν θέλησες να «μεταφράσεις» τις απόψεις άλλων για τις ικανότητές σου, τότε όλα τα προηγούμενα ερωτήματα παραμένουν δίχως απάντηση. Και το πιο πιθανό είναι να βλέπεις ένα «όχι».

 

Και τι χαρακτηρίζει αυτή τη νέα πορεία;

Δεν είναι λίγοι οι συνάδελφοι που έχω δει να διδάσκουν. Ο κάθε ένας έχει τα δυνατά του σημεία και τα αδύνατα – μαζί με όλους και εγώ.

Ιδανικά θα ήθελα από τον καθηγητή να έχει γνώσεις, δυνατότητα μεταφοράς αυτών, σαφήνεια, σωστή χρονολογική σειρά στο λόγο, ευγλωττία, ικανότητες επικοινωνίας και προσέγγισης, το χάρισμα να φέρνει παραδείγματα, και την εξυπνάδα προσαρμογής του "πως λέω κάτι ανάλογα σε ποιον το λέω".

Κάποιος θα πει, αν έχεις τα βασικά από τα προηγούμενα εφόδια με τον καιρό (τα χρόνια) θα έρθουν και τα υπόλοιπα.

Ίσως δεν θα διαφωνήσω με την προϋπόθεση βέβαια ότι σου αρέσει αυτό που κάνεις.

 

Όταν ξεπερνιούνται οι «υψηλές» προσδοκίες σου

Σχετικά πρόσφατα, αυτός ο «νέος δρόμος» εμφανίστηκε στην ήδη πετυχημένη πορεία ζωής ενός γνωστού μου ατόμου.

Πέρασαν ώρες δικής μου προσπάθειας να «περάσω» αυτό που έβλεπα. Και τα μάτια μου έβλεπαν μόνο θετική εικόνα.

Ο χρόνος θέλησε από την πρώτη μέρα να «αντικαταστήσει» τη θετική εικόνα με εντυπωσιακή παρουσία.

Δεν ξενίστηκα ακριβώς. Εντυπωσιάστηκα όμως από την «ταχύτητα» προσαρμογής του συγκεκριμένου ατόμου σε αυτό το νέο μονοπάτι και μάλιστα σε ένα επίπεδο που άλλοι θα χρειαζόντουσαν χρόνο για να φτάσουν.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που έχουν ξεχωριστές ικανότητες σε πολλά διαφορετικά θέματα. Είναι μοναδικές παρουσίες.

Αν βρεθούν στο δρόμο σας επιμείνετε να τους θαυμάζετε. Τους αξίζει!

Όταν ο στόχος αναζητούσε την προσπάθεια.

/in , /by

Στόχος, προσπάθεια. Δεν νομίζω ότι αυτές οι δύο λέξεις μπορούν να «κυκλοφορούν» στη σκέψη μας, χωρίς να είναι «πιασμένες» χέρι – χέρι. Δεν πιστεύω ότι «υπάρχει χώρος» για την πρώτη χωρίς την ύπαρξη της δεύτερης.

Στόχος

Τουλάχιστον η δική μου γενιά, από την πολύ μικρή ηλικία είχε ένα όραμα. Συχνά ακουγόταν το «όταν μεγαλώσω θέλω να..».

Το αρχικό όραμα αργότερα μέσα από σκέψεις, αλλαγές, παραδείγματα, επηρεασμούς έπαιρνε μια περισσότερο συγκεκριμένη μορφή. Τότε μετονομαζόταν σε στόχο. Μια στόχευση που αφορούσε αρκετά επίπεδα της ζωής. Όπως το επαγγελματικό, κοινωνικό, οικονομικό, οικογενειακό, κ.α.

Το πέρασμα βέβαια των χρόνων ήταν εκείνο που θα δικαίωνε ή όχι «τα θέλω» της νεαρής ηλικίας.

Όμως το όραμα υπήρχε, όπως και η απαραίτητη «σκέψη» αλλά και «διάθεση» για το πως θα πραγματοποιηθεί..

Προσπάθεια

Αυτή η πραγματοποίηση είχε ένα «τίμημα». Στην οικονομική επιστήμη το λέμε «κόστος ευκαιρίας». Είναι εκείνο/α, που απαραίτητα σε κάποια έκταση, πρέπει να «στερηθούμε» για να συναντήσουμε «τα θέλω» μας. Μπορεί αυτά να λέγονται χρόνος, ηρεμία, διασκέδαση ή όπως αλλιώς.

Ο μεγάλος φιλόσοφος Αριστοτέλης (384 – 322 π.Χ.) είχε πει «τα αγαθά κόποις κτώνται». Και αυτή η δοτική πληθυντικού (κόποις), σε ελεύθερη μετάφραση μας παραπέμπει στη λέξη προσπάθεια.

Κάποιος θα ισχυριστεί, ότι ξέρω τον «τάδε» που πέτυχε πολλά άκοπα ή ήταν τυχερός. Αυτός ο «τάδε» είναι ένας. Εγώ όμως αναφέρομαι στους πολλούς, αγνοώντας τον παράγοντα τύχη ή ατυχία που σχετίζεται με ακραίες περιπτώσεις.

Κλείνοντας

Αναμφίβολα η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, αλλά και τα «καλέσματα» του ευρύτερου περιβάλλοντος, δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ύπαρξης δεδομένων ή εύκολων (άκοπων) λύσεων.

Φοβάμαι ότι πρόκειται για ένα «ιδιότυπο» μήνυμα που απομακρύνει τη σκέψη από την πραγματικότητα.

Και ξέρετε, αυτή η τελευταία - προσαρμοσμένη στα θέλω του καθενός , ώστε να αγγίζει το στόχο του, δεν χαρίζεται. Με την απαραίτητη παρουσία της λέξης προσπάθεια, κατακτάται.

Το «τέλειο» βιβλίο

/in , , , /by

Ωραία, πήρες μολύβι και χαρτί ή μια γραφομηχανή και άρχισες να γράφεις. Μπορεί στο σήμερα το μολύβι να λέγεται πληκτρολόγιο, και το χαρτί οθόνη, όμως αυτό δεν αλλάζει την προσπάθειά σου «να μεταφέρεις κάτι». Και αυτό θα το πετύχεις γράφοντας το βιβλίο που φαντάστηκες.

Ζεις, αντιλαμβάνεσαι, βιώνεις, φαντάζεσαι, αποκτάς την όποια γνώση αποφάσισες ή μπόρεσες να κατακτήσεις, προβληματίζεσαι, αλλά και δεν σταματάς ποτέ να ονειρεύεσαι.

Μια μεγάλη θεματολογία «καταγραφής» βρίσκεται λοιπόν μπροστά σου.

Λέγεται ανάγκη να τη «βγάλεις» προς τα έξω, να τη «μοιραστείς» ή αν το θες, ακόμα και να την πουλήσεις. Και αυτή η «μεταφορά» θα γίνει γράφοντας το βιβλίο σου.

Τώρα το έχω έτοιμο στα χέρια μου – εγώ ο αναγνώστης – και διαβάζοντάς το αρχίζω να εισχωρώ στη σκέψη σου. Προσπαθώ να καταλάβω τα μηνύματα που θέλεις να μου στείλεις. Με ένα ιδιόρρυθμο τρόπο «αγοράζω» υλικό που πρέπει να το επεξεργαστώ, όχι να το καταπιώ. Δεν θέλω έτοιμες λύσεις – σπάνια αυτές υπάρχουν.

Ξέρεις τι θέλω από εσένα;

Να σε «καταλάβω»! Ναι, αυτή είναι η λέξη.

Μη μου μιλάς με όρους που δεν ξέρω, μη μου λες μισόλογα, μη σταματάς πριν τελειώσεις, γίνε κατανοητός σε εμένα που δεν ξέρω τη σκέψη σου - που δεν ξέρω το που το πας.

Ιδιαίτερα αν αυτά που μου γράφεις τα χρειάζομαι για να τα πάω παρακάτω, κάτι που συναντάμε ιδιαίτερα στην εκπαίδευση, μη με αφήνεις με «κενά». Δεν με βοηθάς. Με αυτόν τον τρόπο δεν μου μεταφέρεις την όλη εικόνα.

Και ξέρεις, θα στο ξαναπώ, δεν θέλω απαραίτητα να υιοθετήσω τη σκέψη σου. Χρειάζομαι όμως «όλη» τη φωτογραφία του κόσμου σου για να δρομολογήσω τον αυριανό δικό μου.

Δεν ξέρω αν υπάρχει το «τέλειο» βιβλίο. Αν όμως έδινα αυτό τον χαρακτηρισμό, θα ήταν σε εκείνο το βιβλίο το οποίο θα με «μετέφερε» ή θα με «πέρναγε» στο παρακάτω μου χωρίς «κενά» σε αυτό που διάβασα.