Απόσπασμα από το υπό έκδοση μυθιστόρημα " 13 ταξίδια"
Και έτσι όπως το ταξίδεμα ολοένα και άγγιζε το άγνωστο τέλος του, ο χρόνος επιτακτικά απαίτησε και επέβαλε μια συνάντηση.
Ένα αντάμωμα του «νόμιζα ότι» και του «κατάφερα τι».
Στάθηκαν απέναντι και με αμφισβητούμενη καλή διάθεση ξεκίνησαν τη συζήτησή τους. Έμοιαζε με απολογισμό, με την παραδοχή της πραγματικότητας, με την απομάκρυνση των ψευδαισθήσεων.
Ξεκίνησε αυτόν τον διάλογο, στην πραγματικότητα μονόλογο, το «νόμιζα ότι». Πάντα έλεγε πολλά. Ήταν κάτι που το χαρακτήριζε.
Δεν ήταν εύκολο, αλλά ούτε συνηθισμένο για το είναι του να απομακρύνει τα: θα ήθελα, τα συναισθήματα, το πλησίασμα του στην ουτοπία, την μη αποδοχή της μοναδικότητας.
Για τον εαυτό του
‘Όμως «έπρεπε», αρχικά για το εαυτό του, να δώσει μια απάντηση στο «κατάφερα τι» .
Ήταν η ώρα που το «χαμόγελο» της ειρωνείας αντιμετώπιζε το «σκυθρωπό πρόσωπο της απογοήτευσης».
Είχε αποτύχει στο μεγαλύτερο θέλω της ζωής του! Και κυριολεκτούσε.
Χωρίς ποτέ να συνέλθει από την αναγκαστική αποδοχή της αποτυχίας του για τον ίδιο τον εαυτό του, πέρασε γρήγορα στο πρόσωπο της άλλης πλευράς για να βρει το θάρρος να απαντήσει στο «κατάφερα τι» για εκείνη την άλλη πλευρά.
Για την άλλη πλευρά
Και να πάλι το πρόσωπο της ειρωνείας μπροστά του!
Δεν ήταν μικρή ούτε η προσπάθειά του, ούτε λίγα τα μέτωπα που εισχώρησε, αλλά ούτε και περιορισμένος ο χρόνος που αφιέρωσε.
Ίσως σε κάποια θέματα να έπρεπε να παραδεχτεί ότι «κάτι» κατάφερε.
Υπήρξε όμως ένα διπλό αλλά..
Απέτυχε να μεταφέρει την αισιοδοξία στη σκέψη και την ανάγκη της απόφασης.
Δύο έννοιες, που για τον ίδιο συνυπήρχαν – πήγαιναν χέρι με χέρι. Η μία δικαιολογούσε την ύπαρξη της άλλης.
Ναι αυτό πίστευε. Ότι δηλαδή « Η ζωή σπάνια αλλάζει από μόνη της. Πηγαίνει εκεί που εμείς την οδηγούμε. Η αλλαγή γίνεται μέσα από τις (πραγματικές, όχι στα λόγια) αποφάσεις μας. Και απόφαση δεν σημαίνει απλά θέλω. Είναι η υλοποίηση του θέλω. Με αυτό το σκεπτικό, ναι αντιμετώπιζε τα πάντα με αισιοδοξία, μια και οι αποφάσεις είναι δικές μας».
Ήταν μια διπλή αποτυχία του «νόμιζα ότι» σε σχέση με το «κατάφερα τι».
Έμοιαζε ή και ήταν, μια κατάρρευση της μεγαλύτερης επιθυμίας της ζωής του.
Δεν ήταν μόνο η αποδοχή της αποτυχίας που οδήγησε στο χάσιμο της ισορροπίας του. Πολύ περισσότερο το ερώτημα βρισκόταν στην διαχείριση της ήττας.
Όμως το σωστό ή όχι του τρόπου διαχείρισης δεν ήταν αντικείμενο κριτικής των πολλών. Ήταν και πάλι προσωπική απόφαση – υπόθεση.