Εσείς οι καθηγητές…

/in , /by

Και έτσι όπως τελειώνει σιγά – σιγά άλλη μια σχολική χρονιά έρχεται στη σκέψη μου η «ποιητική» έκφραση ορισμένων, φυσικά εκτός χώρου ευρισκομένων: Εσείς οι καθηγητές, τι ανάγκη έχετε; Κάθεστε 3 μήνες το καλοκαίρι και 15 ημέρες Χριστούγεννα και Πάσχα.

Για αρχή

Είναι εξ ορισμού «ατόπημα» να θεωρείς ότι έχεις σωστή άποψη για ένα εργασιακό χώρο στον οποίο δεν βρίσκεσαι. Πολύ απλά, δεν μπορείς να γνωρίζεις ούτε το πως λειτουργεί ένα άγνωστο σε εσένα περιβάλλον, και φυσικά ούτε τις ικανότητες που πρέπει να έχουν τα άτομα που εργάζονται σε αυτό.

Με την ανάλογη λογική, ο καθηγητής δεν γνωρίζει τις συνθήκες του δικού σου εργασιακού χώρου.

Το πολύ απλό του σκεπτικού μου θα είναι απόλυτα κατανοητό σε οποιονδήποτε δεν έχει την ψευδαίσθηση ότι ο εγκέφαλός του έχει ξεπεράσει τις ανθρώπινες δυνατότητες.

Περί καθηγητών

Για να δούμε τα πράγματα από μέσα. Δηλαδή όχι με την ιδιότητα του εξ αποστάσεως «παρατηρητή - σχολιαστή», αλλά με αυτή ενός «πραγματικά» ευρισκόμενου στο χώρο της εκπαίδευσης.

  1. Ο χρόνος που ο καθηγητής που ασχολείται με τις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, σύμφωνα με τους δικούς σου όρους «κάθεται» είναι ένας καλοκαιρινός μήνας - ο Αύγουστος, και 7 ημέρες στις εορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα.

Κατά το διάστημα δε της παραπάνω «ξεκούρασής» του πρέπει να προετοιμάσει το υλικό του για τη νέα χρονιά και να διορθώσει ή φτιάξει διαγωνίσματα αντίστοιχα.

  1. Σύμφωνα με μελέτη της Unesco κάθε ώρα διδακτικού έργου ενός καθηγητή αντιστοιχεί σε 4 ώρες εργασίας γραφείου.

Οι λόγοι είναι πολλοί. Μερικούς μπορείς να τους διαβάσεις εδώ "Τα δύσκολα πρέπει ενός καθηγητή".

  1. Η ικανότητα επικοινωνίας αν δεν έρχεσαι στη δουλειά σου σε άμεση επαφή με ανθρώπους δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση.

Ακριβώς αντίθετα, για ένα καθηγητή, αυτό θεωρείται εκ των ουκ άνευ.

Δεν είναι απλό να μπορεί να διαχειριστεί διαφορετικές προσωπικότητες μαθητών αλλά και γονιών διατηρώντας ισορροπίες, ενώ ταυτόχρονα είναι «αναγκαίο» να είναι «κοντά» στον μαθητή, όχι για το θεαθήναι αλλά ουσιαστικά.

  1. Ο τρόπος που θα μιλήσει, θα μεταφέρει, θα κατευθύνει δεν «αναγράφεται» σε κάποιο σημείου του εσωτερικού κανονισμού του χώρου που διδάσκει.

Ανακαλύπτεται από τον ίδιο και πρέπει να εφαρμόζεται προς την σωστή για τον μαθητή κατεύθυνση.

Δυνατότητα λάθους δεν υπάρχει. Και αν αυτό συμβεί, δύσκολα θα το συγχωρέσει πρώτα εκείνος στον εαυτό του.

  1. Το προηγούμενο σημαίνει ανάληψη μεγάλης ευθύνης που δεν περιορίζεται στη μεταφορά της γνώσης ή την προετοιμασία.

Αυτή είναι η πρώτη μετάφραση.

Υπάρχουν όμως και πολλές άλλες που σχετίζονται με την «επαφή» με τον μαθητή, την οποία επαφή σε αυτή την ηλικία του, καλείται και εκείνος να διαχειριστεί ή και ενίοτε να αποκαταστήσει.

Δεν θα είναι υπερβολή αν τουλάχιστον για αυτή την περίοδο του δοθεί ο ρόλος του δεύτερου γονιού.

  1. Για τη σωστή προετοιμασία του μαθητή δεν αρκούν οι γνώσεις του.

Απαραίτητο συμπλήρωμα είναι η μεταδοτικότητα, η σαφήνεια, η προσαρμογή του λόγου του ανά διαφορετική περίπτωση.

Δεν υπάρχουν πάλι «γενικές οδηγίες» ή «κουτάκια» σε αυτά που μεταφέρει. Είναι πολύ πιθανό ο καθένας να «ακούει» με τον δικό του τρόπο. Και αυτός δεν αναγράφεται στα στοιχεία της ταυτότητάς του. Ο καθηγητής πρέπει να τον ανακαλύψει.

  1. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο ίδιος είναι υποχρεωμένος να ισορροπήσει, να αντέξει, να εμψυχώσει χωρίς να υπερβάλλει, ενώ ταυτόχρονα να «κρύψει» το δικό του άγχος μέχρι και την ημέρα που ο μαθητής θα δώσει το μάθημά του στις πανελλαδικές εξετάσεις.

Και ω της τύχης του αν αυτό είναι το τελευταίο στη σειρά. Όπως ακριβώς έχω την «τύχη» να είναι το δικό μου. Η οικονομία.

Κλείνοντας

Θα μπορούσα να αναφέρω και πολλά άλλα που επιβάλλεται να χαρακτηρίζουν εκείνον τον καθηγητή που αγαπάει αυτό που κάνει αλλά και που αισθάνεται υπεύθυνος για την δουλειά του.

Όμως ο λόγος που κατέγραψα αυτές τις σκέψεις δεν είναι αυτός.

Αυτό που πραγματικά θα ήθελα είναι να «αντιληφθεί» ο όποιος εύκολα γίνεται κριτής καταστάσεων που αγνοεί, την πραγματικότητα στο μέσα του χώρου της εκπαίδευσης, και όχι αυτό που νομίζει ότι είναι.

Ίσως τότε, το: εσείς οι καθηγητές ..έχει διαφορετική συνέχεια στην σκέψη του.

 

Teaching economics - Why examples should precede theory

/in /by

Dissertation, Teaching economics - Why examples should precede theory, Manolis Anastopoulos, Middlesex University.

5.2.2 Analysis of researching questions

5.2.2.2 The need to understand economics and the effectiveness of the traditional teaching methods of the Economic theory.

The economic courses in Greek secondary education are taught at clearly introductory level with the lesson ‘Principles of Economics’ in the first grade of Senior High school and the lesson ‘Principles of the Economi Theory’ as an optional lesson[1] , with 2 hours per week  in the third grade  of Senior High school. As Whitehead & Makridou-Bousiou (2002:33) mention in their book, ‘Studies express scepticism about the potential that a lesson of few hours has to produce a satisfactory level of economics education.’

It could be then, that only two hours of teaching the economic theory per week constitute an important factor for the level of students’ understanding of economics. But is this the only one?

An additional, according to our opinion, problem in understanding economics is –the also observed in the adult population- that of ‘misunderstanding’ economic terms such as that of ‘inflation’ or ‘cost’. Additionally, given the everyday nature of economics discussions, we observed there is an attempt made by a lot of people to ‘conceal’ the ‘I don’t know’ or the ‘I’m not sure.’

It is a characteristic example that of students, who after having been taught the theory of economics for a year and with marks between 15-20, answered our question, ‘Do you believe that a substantial reduction in the prices of CDs would result in the increase of the quantity of CDs you would wish to buy? (that is if you like music and buy CDs?’ with NO at a percentage of 27%.

In our question towards the students, but also our fellow-teachers, with regard to ‘How important do you consider it is nowadays to understand economics and also to have an opinion on it?’ the overwhelming majority of 92% answered that YES, they do consider the existence of knowledge of economics important.

The above mentioned opinion also shared colleagues - teachers, stressing the fact that the birth and expansion of globalisation made the need for knowledge of economics imperative. With regard to the role played by economics to globalisation, Albanis (1998:198,199), characteristically mentions that, ‘Nowadays, economics is globalized, that means it is organised functionally, as a single unit, in worldwide scale. As for the perception and action of economics subjects, they are constantly becoming more and more multinational.’  The above remark, in our opinion supports the ‘need’ for knowledge of economics for people living in today’s status of globalisation.

On the one hand then, there is total recognition of the need for knowledge of economics and, on the other, 72% of those asked replied that they do not consider the traditional teaching methods effective for understanding economics  (for example: monologue, writing on the board, etc.) 

TABLE 5.2.2.2:   The need to understand economics (knowledge of economics) and the effectiveness of

the traditional teaching methods of the Economic theory

 

[1]  Fortunately for the economic theory, it could never be considered that, when a well known subject becomes unfashionable, then it is incorporated into educational system as compulsory – Peter Drucker.

Ο σπουργίτης που θέλησε να βαπτιστεί αετός

/in , /by

Υπάρχει μια λέξη που λέγεται υπέρβαση. Στο κυνήγι για την κατάκτησή της μεσολαβεί μια άλλη που ακούει στο όνομα  παρότρυνση.  Και αυτή η τελευταία πηγάζει από το μέσα σου ή/και με τη βοήθεια αυτών που συνθέτουν το περιβάλλον σου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο σπουργίτης θέλησε να ονειρευτεί τη «μεταμόρφωσή» του σε αετό!

Το μέσα

Ένα από τα πιο συμπαθητικά (για εμένα) πουλιά είναι και ο σπουργίτης. Το μήκος του είναι μόλις 15 εκ. και το μέσο άνοιγμα φτερών του 25 εκ.

Ας υποθέσουμε ότι θέλει να καλύψει μια απόσταση πιο γρήγορα από ότι στο πριν του. Και το θέλει υπερβολικά!

Είναι μια υπέρβαση γι αυτόν.

Προσπαθώντας να ξεπεράσει τα «δεδομένα» του σκέφτεται τον τρόπο.

Μέσα στο πολύ του θέλω του «φαντάζεται» ότι τα φτερά του θα μπορούσαν να ανοίξουν περισσότερο. Ονειρεύεται το εαυτό του χρυσαετό, που οι φτερούγες του ανοιγμένες φτάνουν και ξεπερνούν τα 2 μέτρα.

Προσπαθεί γιατί θέλει πολύ την υπέρβαση, αλλά κάποια στιγμή «παραδέχεται» ότι άλλο το «θέλω» και άλλο το «μπορώ».

Κάπου εκεί, η από το μέσα του παρότρυνση που έφτασε ή και ξεπέρασε τα όρια της φαντασίωσης, παραχωρεί τη θέση της στην πραγματικότητα.

Με λύπη του παραδέχεται ότι τα δεδομένα είναι ανίκητα.

Μένει στη μοναδική «πραγματική» δυνατότητα που έχει. Και αυτή είναι να κουνάει τα φτερά του όσο πιο γρήγορα μπορεί.

Εξουθενωμένος διαπιστώνει ότι το «παραπάνω» που κέρδισε δεν ήταν αυτό που ονειρευόταν.

Το περιβάλλον

Δεν ξέρω που βασίζονται, σε ρεαλιστικό επίπεδο, οι γενικές «συνταγές» του στυλ «Έλα εσύ μπορείς».

Ναι, αυτές οι «φωνές» προς κάποιο άπιαστο – αδύνατο στόχο (τις περισσότερες φορές) έχουν ένα υπόβαθρο θετικής συμμετοχής στην υπέρβαση του άλλου.

Εμφανίζεται όμως ένα μεγάλο «αλλά».

Μήπως όταν φτάσει η ώρα της απομυθοποίησης, ο σπουργίτης που λέγαμε, θα αισθανθεί «μικρότερος» απ΄ότι στην πραγματικότητα είναι;

Μήπως αρχίσει να κατηγορεί τον εαυτό του για τα «υπερβολικά» όνειρά του;

Κλείνοντας

Δεν υπάρχει ωραιότερο στη ζωή από την φιλοδοξία, από την προσπάθεια για το παραπάνω, από την υπέρβαση.

Τίποτα πιο σημαντικό από το «πιστεύω πως μπορώ». Και ναι, άπειρες προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση.

Αρκεί αυτό το «μπορώ» να μην βρίσκεται στο νησί της ουτοπίας.

Στην τελευταία περίπτωση καιροφυλακτεί μια άλλη λέξη. Και αυτή λέγεται απογοήτευση.

Ο σπουργίτης θα έχει πάντα άνοιγμα φτερών 25 εκ. και ο χρυασαετός 2 μέτρα.

Το νούμερο 2

/in /by

Ένα πέπλο ήταν πάντα μπροστά του.

Έμοιαζε με αδιαπέραστη ξερολιθιά

που αυστηρά καθόριζε εκείνα τα όρια για το περπάτημά του.

 

Ζήτησε τη βοήθεια των ανέμων,

τους  παρακάλεσε να το διώξουν, να το στείλουν μακριά,

τους έταξε κάθε βοήθεια,

και τους τη χάρισε μέσα από τις άπειρες σκέψεις, τα πολλά θέλω, τις αμέτρητες κινήσεις που γεννιόντουσαν στο μέσα του και μεγάλωναν στο είναι του έξω του.

 

Φόβοι, ακούσματα και διαφορές είχαν ποτίσει τα νήματα του πέπλου,

το είχαν δυνάμωσαν τόσο,

που το ΄καναν αδιαπέραστο από τις σκέψεις, μα και ανίκητο από τους ανέμους.

Πάντα εκεί μπροστά,

προστατεύοντας  το πέρασμα στο μετά.

 

Έμενε η αποδοχή του για πάντα νούμερο δύο.

 

Κάλεσε πάλι τους ανέμους για να τους μολογήσει

ότι προσπάθησε, περίμενε αλλά τη βοήθειά τους δεν την αντάμωσε ποτέ.

Ήταν μια ανακοίνωση, κάτι σαν παραίτηση.

 

Το νούμερο δύο όμως δεν ήταν αυτό που ζήταγε,

το πέπλο θα ήταν πάντα εκεί.

 

Αν και ήταν το τελευταίο που ήθελε δεν απόμενε άλλο από το φευγιό.

Χάθηκε..

 

 

(ΜΑΝ)