Όταν ο στόχος αναζητούσε την προσπάθεια.
Στόχος, προσπάθεια. Δεν νομίζω ότι αυτές οι δύο λέξεις μπορούν να «κυκλοφορούν» στη σκέψη μας, χωρίς να είναι «πιασμένες» χέρι – χέρι. Δεν πιστεύω ότι «υπάρχει χώρος» για την πρώτη χωρίς την ύπαρξη της δεύτερης.
Στόχος
Τουλάχιστον η δική μου γενιά, από την πολύ μικρή ηλικία είχε ένα όραμα. Συχνά ακουγόταν το «όταν μεγαλώσω θέλω να..».
Το αρχικό όραμα αργότερα μέσα από σκέψεις, αλλαγές, παραδείγματα, επηρεασμούς έπαιρνε μια περισσότερο συγκεκριμένη μορφή. Τότε μετονομαζόταν σε στόχο. Μια στόχευση που αφορούσε αρκετά επίπεδα της ζωής. Όπως το επαγγελματικό, κοινωνικό, οικονομικό, οικογενειακό, κ.α.
Το πέρασμα βέβαια των χρόνων ήταν εκείνο που θα δικαίωνε ή όχι «τα θέλω» της νεαρής ηλικίας.
Όμως το όραμα υπήρχε, όπως και η απαραίτητη «σκέψη» αλλά και «διάθεση» για το πως θα πραγματοποιηθεί..
Προσπάθεια
Αυτή η πραγματοποίηση είχε ένα «τίμημα». Στην οικονομική επιστήμη το λέμε «κόστος ευκαιρίας». Είναι εκείνο/α, που απαραίτητα σε κάποια έκταση, πρέπει να «στερηθούμε» για να συναντήσουμε «τα θέλω» μας. Μπορεί αυτά να λέγονται χρόνος, ηρεμία, διασκέδαση ή όπως αλλιώς.
Ο μεγάλος φιλόσοφος Αριστοτέλης (384 – 322 π.Χ.) είχε πει «τα αγαθά κόποις κτώνται». Και αυτή η δοτική πληθυντικού (κόποις), σε ελεύθερη μετάφραση μας παραπέμπει στη λέξη προσπάθεια.
Κάποιος θα ισχυριστεί, ότι ξέρω τον «τάδε» που πέτυχε πολλά άκοπα ή ήταν τυχερός. Αυτός ο «τάδε» είναι ένας. Εγώ όμως αναφέρομαι στους πολλούς, αγνοώντας τον παράγοντα τύχη ή ατυχία που σχετίζεται με ακραίες περιπτώσεις.
Κλείνοντας
Αναμφίβολα η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, αλλά και τα «καλέσματα» του ευρύτερου περιβάλλοντος, δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ύπαρξης δεδομένων ή εύκολων (άκοπων) λύσεων.
Φοβάμαι ότι πρόκειται για ένα «ιδιότυπο» μήνυμα που απομακρύνει τη σκέψη από την πραγματικότητα.
Και ξέρετε, αυτή η τελευταία - προσαρμοσμένη στα θέλω του καθενός , ώστε να αγγίζει το στόχο του, δεν χαρίζεται. Με την απαραίτητη παρουσία της λέξης προσπάθεια, κατακτάται.