Σε αυτή την πολύπλευρη κρίση που δημιούργησε ο Covid-19 η σκέψη μας έπρεπε να κάνει μια ιεράρχηση αναγκών. Και η πρώτη και περισσότερο σημαντική ανάγκη δεν ήταν να ασχοληθούμε με την ύφεση αλλά με την «περιφρούρηση» της ανθρώπινης ζωής.

Σήμερα η προσπάθεια του ιού να κερδίσει (σε μεγάλη κλίμακα) την ύπαρξή μας εμφανίζεται να υποχωρεί. Αυτό είναι το χρονικό σημείο για το δεύτερο σε προτεραιότητα τομέα διοχέτευσης της σκέψης μας – και αυτός είναι της οικονομίας.

Οι παγκόσμιες οικονομικές συνέπειες από την ύφεση

Η παγκόσμια κοινότητα άμεσα – και με καθυστέρηση σε ορισμένες χώρες - επέβαλε lockdown στους περισσότερους τομείς του παραγωγικού και όχι μόνο ιστού. Αναμφίβολα επηρεάστηκε αρνητικά το εισόδημα που βέβαια (εκτός άλλων) μεταφράζεται και σε μείωση της κατανάλωσης.

Κατά συνέπεια η συρρίκνωση της οικονομίας ήταν αναμενόμενη. Μια νέα ύφεση εμφανίζεται.

Ενδεικτικά να αναφέρουμε τις εκτιμήσεις του Oxford Economics για μείωση του παγκόσμιου Α.Ε.Π κατά περίπου 3 % σε ετήσια βάση για το 2020.  Πρόσθετα η αναφορά του CNBC με στοιχεία που ανακοίνωσε η Κίνα σύμφωνα με τα οποία η οικονομία της συρρικνώθηκε το πρώτο τρίμηνο του έτους κατά 6,8% (σε ετήσια βάση) του ΑΕΠ. 

Είναι σημαντικό να προσέχουμε ότι οι περισσότερες από τις εκθέσεις αναφέρονται στο 1^ο και 2^ο τρίμηνο του 2020.

Το κράτος παρεμβαίνει στην αγορά

Η κρατική παρέμβαση δήλωσε παρούσα διοχετεύοντας στην αγορά αρκετά δις ευρώ ή τρις δολάρια. Μια απαραίτητη κίνηση στην προσπάθεια σταθεροποίησης των έντονων κλυδωνισμών  που δέχτηκαν όλες οι βασικές οικονομικές μονάδες.

Οι τρόποι χρηματοδότησης ήταν διαφορετικοί όπως και το κόστος εξυπηρέτησής τους. Με κάποιους θα συμφωνήσουμε, με άλλους όχι.

Είναι απόφαση της εκάστοτε εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής να επιλέξει το πως η οικονομία θα «δανείσει» την ίδια την οικονομία. Τρόποι υπάρχουν πολλοί - μέσω έκδοσης ομολόγων, μέσω νέων πιστωτικών γραμμών από τον ESM (για την ΕΕ) ή μέσω προσφοράς νέου χρήματος, κ.α.

Πρέπει να σταθμιστούν οι συνέπειες της κάθε πολιτικής. Και το βασικό ερώτημα είναι: Αύξηση χρέους ή πιθανή εμφάνιση πληθωρισμού λόγω εμφάνισης «νέου» χρήματος;

Στην Ευρώπη οι περισσότερο πληγείσες χώρες επιθυμούν την μεγαλύτερη δυνατή ομαδοποίηση (αμοιβαιοποίηση) του χρέους - και εδώ παρατηρείται η άρνηση κυρίως της Γερμανίας στην έκδοση ενός ευρωομολόγου. Με άλλα λόγια η «ενωμένη» Ευρώπη δεν επιθυμεί και «ενιαίο» κόστος δανεισμού!

Προς αυτή την κατεύθυνση δεν θα θέλαμε να δούμε τις φτωχές χώρες να δανείζονται από «ταμεία» με κόστος χρήματος ιδιαίτερα μεγαλύτερο από τα αρνητικά επιτόκια με τα όποια έγινε η χρηματοδότηση των ταμείων.

Αναφερόμαστε σε υγειονομική κρίση και όχι σε κρίση κακής διαχείρισης των οικονομικών.

Μέσα σε αυτό το οικονομικό σκηνικό δεν λείπουν οι αλληλοκατηγορίες μεταξύ των ισχυρών, ούτε ασφαλώς οι θεωρίες συνωμοσίας. Αναμενόμενα και αυτά!

 

Οι συγκρίσεις με την ύφεση που προκλήθηκε από τις κρίσεις του 1929 και 2008

Στην αρθρογραφία των ημερών γίνεται σύγκριση της τωρινής κρίσης με τις αντίστοιχες που γνώρισε η παγκόσμια οικονομία το 1929  και 2008. Και σύμφωνα με κάποιες απόψεις οι οικονομικές συνέπειες θα είναι ανάλογες ή και χειρότερες. Σύμφωνα με το BBC το ΔΝΤ (IMF) χαρακτηρίζει αυτή την κρίση τη χειρότερη μετά την μεγάλη ύφεση της 10ετίας του 1930.

Η δική μας άποψη δεν θα συμφωνήσει με τις παραπάνω αναφορές και οι λόγοι της διαφωνίας μας είναι αρκετοί.

Το περιβάλλον της μεγάλης ύφεσης του 1929 και 2008

Αρχικά να θυμίσουμε ότι υπάρχουν ενδογενείς και εξωγενείς παράγοντες της οικονομίας που μπορούν να την οδηγήσουν στην ύφεση. Και η σημερινή κρίση ανήκει στην δεύτερη κατηγορία παραγόντων αντίθετα με εκείνες του 1929 (Ξεκίνησε από το Χρηματιστηριακό κραχ στις Η.Π.Α) και 2008 (κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού ιδρύματος Lehman Brothers) που δημιουργήθηκαν από μηχανισμούς της ίδιας της οικονομίας.

Πιο συγκεκριμένα το 1929 βρίσκει την πλειοψηφία των πολιτών και επιχειρήσεων της Αμερικής υπερχρεωμένες από τη σύναψη δανείων τα οποία διοχετεύουν στο Χρηματιστήριο. Και βέβαια η «φούσκα» των υπερτιμημένων μετοχών κάποια στιγμή έσπασε. Οι συνέπειες είναι γνωστές όχι μόνο για τις Η.Π.Α αλλά και για την παγκόσμια οικονομία με την μεγάλη ύφεση (Great Depression) που ακολούθησε για τα επόμενα σχεδόν 10 χρόνια.

Το 2008 το χρηματικό ίδρυμα Lehman Brothers πληρώνει το τίμημα της αλόγιστης διαχείρισης που αφορά τα στεγαστικά δάνεια αλλά και τα τοξικά ομόλογα. Μια νέα «φούσκα» είχε πάλι σπάσει που οδήγησε και πάλι σε μια παγκόσμια πολυετή κρίση.

Οι διαφορές με τη σημερινή ύφεση (2020)

Σήμερα 2020 το χτύπημα στην οικονομία έρχεται από ένα ιό. Και ασφαλώς αυτό το γεγονός δεν σχετίζεται με την εμφάνιση μιας νέας «φούσκας» που δημιουργήθηκε από λανθασμένη οικονομική διαχείριση.

Τα διαφορετικά αίτια εμφάνισης των κρίσεων στην οικονομία ασφαλώς διαφοροποιούν τόσο τα μέσα όσο και τον απαιτούμενο χρόνο αντιμετώπισής τους.

Η άποψή μας για τη σημερινή ύφεση και αναφορικά με το μέγεθος και την έντασή της παραμένει η ίδια. Δύο είναι οι καθοριστικοί παράγοντες. Το πότε θα βγουν στην κυκλοφορία το εμβόλιο και φάρμακα αντιμετώπισης του ιού και ο περιορισμός της διασποράς του.

Αναφορικά με το rebound της οικονομίας εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι θα είναι έντονο αν υπάρξει θετική εξέλιξη στους παραπάνω παράγοντες. Σχετική η εκτίμηση του ΔΝΤ: «IMF expects global growth to rebound to 5.8% next year if the pandemic fades in the second half of 2020».  Πηγή: https://www.bbc.com/news/business-52273988

Οι οικονομικές συνέπειες της Ελλάδος από την ύφεση

Η φτωχή Ελλάδα, το απείθαρχο παιδί της Ευρώπης, παραδίδει μαθήματα οργάνωσης, προγραμματισμού, ελέγχου και πειθαρχίας!  Μεγάλη μερίδα του τύπου και των διανοούμενων ανά τον κόσμο αναφέρονται με κολακευτικά λόγια για τον τρόπο αντιμετώπισης της πανδημίας από τη χώρα μας.

Πίσω από το λεκτικό χαρακτήρα αυτής της παγκόσμιας αναγνώρισης βρίσκεται το ισχυρό χαρτί που δεν πρέπει να αφήσουμε ανεκμετάλλευτο. Και αυτό σχετίζεται με την αλλαγή της οπτικής που μας παρατηρούν αλλά και με τη συνειδητοποίηση από εμάς τους ίδιους των πραγματικών δυνατοτήτων μας.

Χωρίς να παραγνωρίζουμε τις οικονομικές συνέπειες της αναγκαστικής καραντίνας της αγοράς η σκέψη μας προχωράει στο αύριο. Και σε αυτή την κοντινή μέρα διακρίνουμε τη δυνατότητα ενός μικρού κράτους να μεγαλώσει μέσα από τη  θλιβερή εμπειρία του Κορωνoϊού (Covid-19)!

Η Ελλάδα στο αύριο

Η χώρα διαψεύδοντας τον εαυτό της συνειδητοποιεί πολλά στοιχεία για την πραγματική ταυτότητά της.

Ναι, διαθέτει ικανότατους ανθρώπους για θέσεις κλειδιά. Ναι, ένα διαλυμένο από την προηγούμενη οικονομική κρίση σύστημα υγείας ανταπεξέρχεται πολύ ικανοποιητικά στην υγειονομική βόμβα που προέκυψε. Ναι, το επίπεδο των επιστημόνων της βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Ναι, προσαρμόζεται πολύ γρήγορα σε νέες μορφές εργασίας που απότομα εμφανίζονται. Ναι, προγραμματίζει έγκαιρα ένα πλάνο δράσης. Ναι, η πλειοψηφία ακολουθεί τον προγραμματισμό.

Παράγοντες που πρέπει να προσέξουμε

Μετά τα πρώτα δημοσιονομικά μέτρα στήριξης του πληθυσμού και βέβαια με το κόστος που αυτά συνεπάγονται θα πρέπει να αξιολογήσουμε πολύ σοβαρά τα παρακάτω:

• Όταν ο κορωνοϊός θα είναι παρελθόν ας αναλογιστούμε την έκρηξη της τουριστικής δραστηριότητας που θα παρατηρηθεί. Ήδη ξένοι tour operators στρέφουν τους πελάτες τους προς μια από τις ασφαλέστερες για υγειονομικούς λόγους χώρα. Να θυμηθούμε ότι ο τουρισμός συμμετέχει στο περίπου 25 % του Α.Ε.Π της χώρας μας.
• Τα μέτρα διατήρησης ικανοποιητικής απόστασης μεταξύ των ατόμων που θα υπάρξουν μετά το άνοιγμα των καταστημάτων, χώρων παροχής εκπαίδευσης και γενικά υπηρεσιών, χώρων εστίασης, café ή bar ασφαλώς θα μειώσουν την παρουσία πελατών, άρα και τον τζίρο των επιχειρήσεων.

Η άποψή μας είναι ότι αυτό θα είναι προσωρινό. Δεν θα αργήσει η στιγμή της ολικής άρσης των εν λόγω περιορισμών. Και αυτό γιατί - ακούγοντας τους ειδικούς - καταλαβαίνουμε ότι η στιγμή του πλήρους ελέγχου του ιού (λόγω ανακάλυψης φαρμάκων, εμβολίου ή απόκτησης ανοσίας) δεν θα είναι μακριά.

Ανεξάρτητα από αυτό μια ενδεχόμενη μείωση των φορολογικών συντελεστών ίσως αποτελέσει κίνητρο για το άνοιγμα νέων επιχειρήσεων που θα θελήσουν να μπουν στην αγορά διεκδικώντας μερίδιο αυτής. Οι πελάτες θα είναι «εδώ» και ορισμένοι από αυτούς ίσως προτιμούν την ποιότητα της απόστασης έναντι της ποσότητας του συνωστισμού.

• Οι νέες μορφές εργασίας - όπως για παράδειγμα η τηλεργασία - αναμφίβολα θα δημιουργήσουν (προσωρινά) διαρθρωτική ανεργία. Όμως μια σύγχρονη κοινωνία μεταβάλλεται. Επομένως η απόκτηση ικανοτήτων από το εργατικό δυναμικό απαραίτητων για να «αντιμετωπιστούν» οι νέες ανάγκες δεν μπορεί να αγνοηθεί.
• Η σημερινή συρρίκνωση του εισοδήματος δεν θα πρέπει να μας οδηγήσει στο αύριο στην υιοθέτηση «ανορθόδοξων» τρόπων για να κερδίσουμε αυτό που χάσαμε. Τα φαινόμενα αισχροκέρδειας μακροχρόνια δεν λειτουργούν υπέρ μας. Και είναι η ώρα να «ξεφύγουμε» από τέτοιου είδους κοντόφθαλμες λογικές. 
• Οι κομματικές αντιπαραθέσεις αργά ή γρήγορα θα εμφανιστούν. Είναι αναμενόμενο κάτι τέτοιο όσο πλησιάζουμε προς το τέλος του υγειονομικού προβλήματος. Ελπίζουμε αυτή τη φορά να είναι εποικοδομητικές και όχι ψηφοθηρικές.

Επίλογος

Η ανθρωπότητα με την εμφάνιση του Κορωνοϊού (Covid-19) γνώρισε άλλη μια πανδημία. Το θλιβερό αποτέλεσμα της απώλειας ανθρώπινων ζωών πρέπει να μας κάνει σοφότερους. Και αυτή η νέα σοφία αφορά πολλές πλευρές του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε την «ωραία ζωή».

Οι δυσμενείς οικονομικές επιπτώσεις από την ύφεση γρήγορα μπορούν να αποκατασταθούν αν συνειδητοποιήσουμε την αποτελεσματικότητα της συλλογικής - ενιαίας δράσης.

Οι προσπάθειες κτισίματος ηγετικής φυσιογνωμίας που δυστυχώς πάντα έπονται παρόμοιων καταστάσεων αποβλέπουν σε μια οικειοποίηση του «καλού». Μια τέτοια προσέγγιση προσδίδει σε αυτό μια  «ιδιόρρυθμη» έννοια που δεν συνάδει με το γενικό καλό.

Οι σκέψεις μας (προσωρινά) σταματούν αναφέροντας τη ρήση του Φρίντριχ Νίτσε:

«ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό»