Έχοντες διδάξει κάποιες  χιλιάδες ώρες βρέθηκα αρκετές φορές  απέναντι στο ερώτημα των παιδιών «Μα δεν βαριέστε που κάθε χρόνο λέτε τα ίδια;». Μια ερώτηση με φαινομενικά απλή απάντηση της οποίας όμως η κατανόηση εμφανίζεται αρκετά δύσκολη.

Πόσο ίδια είναι αυτά που λέμε;

Αν και η αρχική ευαισθητοποίηση μου σχετικά με την εικόνα του καθηγητή μου την προσέφερε κάποιος καθηγητής μου στην έκθεση και αργότερα 3 Πανεπιστημιακοί στην πορεία μου προς το πρώτο μου πτυχίο, η πραγματική απόφασή μου να ασχοληθώ με το χώρο της εκπαίδευσης ήρθε αργότερα.

Στο μετά μου λοιπόν άρχισα να ανακαλύπτω την «ομορφιά» της συμμετοχής σου στο παρακάτω της ζωής των άλλων.

Πρόκειται για μια προσωπική (όχι εγωιστική) ικανοποίηση που απορρέει από το πως ο ίδιος αντιλαμβάνεσαι το αύριο.  Και σε αυτή την αυριανή μέρα, για μένα η γνώση πρέπει να πάει παρακάτω. Να προχωρήσει με θετικά βήματα για ένα μέλλον καλύτερο του σήμερα.

Σε αυτή την προσπάθεια το να μεταφέρεις γνωστά πράγματα χωρίς να ενεργοποιείς τη σκέψη για τη συνέχεια είναι μια λογική copy paste η οποία δεν συμβάλλει στην βελτίωση του αύριο.

Πάντα «έκλεβα» ένα πεντάλεπτο από το μάθημα για να συζητήσουμε, να πληροφορηθούμε να προβληματιστούμε, να αναρωτηθούμε με τι συμφωνούμε ή διαφωνούμε στο σήμερα αλλά και (κάτι εξίσου σημαντικό) να ταξιδέψουμε.

Αυτή η συνήπαρξή μου με τους μαθητές είχε πάντα τα χαρακτηριστικά μιας αμφίδρομης σχέσης. Μιας σχέσης που είναι λάθος να νομίζεις ότι μόνο προσφέρεις. Η αμοιβή της προσφοράς σου (αυτό που εσύ παίρνεις από τα παιδιά) είναι ακριβώς εκείνο που σε διαφοροποιεί την επόμενη χρονιά.

Κάποιες από τις ερωτήσεις που δέχτηκες σε κάνουν να αναζητήσεις νέες απαντήσεις ή να αλλάξεις τον τρόπο που μετέφερες τη γνώση σου. Και βέβαια επειδή ακριβώς αντιμετωπίζεις διαφορετικές προσωπικότητες το ψάξιμο για τις «νέες» απαντήσεις σου ποτέ δεν είναι περιορισμένο.

Τι αποτελεί για εσένα  επιτυχία των άλλων;

Σήμερα έμαθα μέσα από ένα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι ο Σταύρος (παλιός μαθητής μου) στα 26 - 27 χρόνια του ολοκλήρωσε το διδακτορικό του. Κάτι βεβαίως όχι συνηθισμένο.

Η προσωπική συμμετοχή μου ασφαλώς είναι πολύ περιορισμένη και βρίσκεται αρκετά στο πριν όταν ενδεχομένως μια συζήτηση του τότε «γέννησε» μια σκέψη για το μετά του.

Θα χαρακτήριζα εύκολη (λόγου του τρόπου εξέτασης) την προετοιμασία των παιδιών για την εισαγωγή τους στο Πανεπιστήμιο. Και αυτό δεν είναι το μόνο ζητούμενο για εμένα.

Η χαρά της (πολύ μικρής) συμμετοχής μου σε «σωστές» πορείες ζωής παιδιών που γνώρισα είναι  η μεγαλύτερη ανταμοιβή για τα «καθόλου» ίδια που λέω από χρόνο σε χρόνο.