Ξεκίνησε η καλοκαιρινή προετοιμασία των μαθητών που θα συμμετάσχουν  στις πανελλαδικές εξετάσεις της επόμενης περιόδου (2019-20) με πολλές αλλαγές στην ύλη οι οποίες αλλαγές,  ως συνήθως στη χώρα μας, είναι της τελευταίας στιγμής!

Αυτές οι (στο παρά πέντε) διαφοροποιήσεις ασφαλώς δεν εξυπηρετούν τους μαθητές,  τους γονείς ή τους καθηγητές. Ο βασικός λόγος σχετίζεται με το γεγονός ότι θα πρέπει να γίνει ένας «νέος» προγραμματισμός προσπάθειας, κόστους και ανάλυσης της ύλης αντίστοιχα από την κάθε μια από τις προηγούμενες ομάδες.

Και βέβαια ο σωστός προγραμματισμός θέλει χρόνο, όχι μόνο για να σχεδιαστεί, αλλά  και για  να ελεγχθεί.

Ας ελπίσουμε ότι όλοι που συμμετέχουν στην εν λόγω διαδικασία θα καταβάλουν την κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε το αποτέλεσμα να είναι ικανοποιητικό  - κυρίως για τα παιδιά.

Τι μας έμεινε από την προηγούμενη χρονιά

Χωρίς να παραγνωρίζουμε τα αντιφατικά μηνύματα του ευρύτερου περιβάλλοντος προς τους νέους, τα επιφανειακής ποιότητας προωθούμενα πρότυπα και τις copy paste λογικές – συμπεριφορές, η χρονιά που πέρασε μας άφησε με τις παρακάτω διαπιστώσεις.

Δεν μας άρεσε η διαφωνία (για τη διαφωνία) μεταξύ συναδέλφων, η προσπάθεια «επίδειξης» γνώσεων, η κατάθεση «απόψεων» που δεν στηρίζονται σε επιστημονικά κριτήρια,  αλλά ούτε και η επιλεκτική (ανάλογα με τις πρόσκαιρες ανάγκες) μνήμη.

Θα πρέπει αρχικά, εμείς οι καθηγητές, να συνειδητοποιήσουμε ποιο ακριβώς είναι το έργο μας - κάτι που στη δική μας περίπτωση είναι αρκετά διαφορετικό της έννοιας του  επαγγέλματος. Εμείς, ασκώντας το επάγγελμα μας, συμμετέχουμε στο (παρακάτω της ζωής των άλλων) και αυτό (παρότι ακούγεται ρομαντικό) πρέπει να μας ευαισθητοποιήσει αρκετά.

Θα συγχαρούμε εκείνους τους γονείς που μέσα σε μια ακόμα χρονιά οικονομικής (και όχι μόνο) κρίσης, προσέφεραν αυτό που μπορούσαν σε επίπεδο υλικής αλλά κυρίως συναισθηματικής βοήθειας. Και αυτό το «κράμα» συμμετοχής στην προσπάθεια των παιδιών δεν είναι εύκολο να διατηρήσει τις απαραίτητες δοσολογίες - ισορροπίες ώστε να μη θεωρηθεί δεδομένο ή μια αυστηρή υποχρέωση των γονιών.

Θα διαφωνήσουμε με την επιθετική ή την αγχωτική παρουσία μια και αυτή συνήθως δημιουργεί τύψεις στο παιδί σε περίπτωση όχι ικανοποιητικού τελικού αποτελέσματος. Και ασφαλώς ο στόχος δεν είναι να ενοχοποιήσουμε τους νέους αλλά να ενεργοποιήσουμε το δυναμικό τους, χωρίς παράλληλα τον εφησυχασμό τους.

Σχετικά με τα παιδιά, δηλαδή τους βασικούς πρωταγωνιστές, δεν μας ευχαριστεί το γεγονός ότι (αν και το μεγάλο μερίδιο ευθύνης ανήκει όχι στα ίδια) η καταβολή προσωπικής προσπάθειας διαχρονικά μειώνεται. Ασφαλώς υπάρχουν πολλά στοιχεία του περιβάλλοντος που προωθούν αυτή τη «νέα» λογική προωθώντας ταυτόχρονα «εύκολες» ή και καθόλου λύσεις.

Για επίλογο

Είμαστε εμείς (γονείς και καθηγητές) που πρέπει να «ξεκαθαρίσουμε» στους νέους το πραγματικό από το ουτοπικό, το δύσκολο από το ανέφικτο, την ελπίδα από την παράδοση, την καταβολή προσπάθειας από τον εφησυχασμό.

Είμαστε εμείς που πρέπει να κάνουμε (μέσα από την συμπεριφορά μας) την «υπέρβαση» της μη αποδοχής αδιέξοδων. Καθόλου εύκολο, αλλά σε εμάς ανήκει αυτός ο ρόλος.