Ένα αληθινό παραμύθι

Το βάφτισαν «παραμύθι»

Εκεί όπου η κάθε μέρα είναι αρωματισμένη με παράδεισο,

ένας χώρος ερμητικά κλειστός για το άσχημο,

Εκεί όπου η μοναδικότητα δεν διαπραγματεύεται τη θέση της,

μια και η σύγκριση έχει αποδεχτεί την ανυπαρξία της.

Εκεί που κολυμπάς στα νερά του νησιού της ουτοπίας.

 

Απέναντι στέκεται και επιμένει να ακούει στο όνομά της η «πραγματικότητα»

Εκεί  που εναλλάσσονται τα χρώματα στον ορίζοντα της κάθε μέρας,

ο τόπος που δεν ανέχεται για πολύ την αρμονία.

Εκεί όπου η μοναδικότητα παραδίδει τον ενικό αριθμό της

μια και συμμετέχουν πολλοί στον ανταγωνισμό του συνηθισμένου.

Εκεί που περιπλανιέσαι στα μονοπάτια μιας άγευστης καθημερινότητας.

 

Δύο αντίπαλοι για μια θέση!

Πέρασαν χρόνια με τον πρώτο να μάχεται να διατηρήσει το όνειρο

αποκρούοντας την επίθεση της ψυχρής λογικής του δεύτερου,

ώσπου κάποιος θέλησε

να συμφιλιώσει την ουτοπία με την πραγματικότητα,

να συμμαχήσουν τα θέλω με τα μπορώ,

να εισβάλλει το όνειρο στην καθημερινότητα.

 

Θέλησε να φτιάξει ένα αληθινό παραμύθι!

Και το μπόρεσε..

 

(ΜΑΝ)

Πανελλαδικές εξετάσεις. Μια από τις δοκιμασίες στη ζωή αλλά όχι και η ίδια η ζωή μας.

Έμειναν λίγες μόλις μέρες για να αρχίσουν οι πανελλαδικές εξετάσεις και η αγωνία παιδιών, γονιών και καθηγητών «κοκκινίζει»..

Προσπαθείς να γράψεις κάτι πέραν των χιλιοειπωμένων περί ψυχραιμίας, να μην έχετε άγχος – λες και θέλουν πολλοί να έχουν άγχος,  ότι όλα θα πάνε καλά και η σκέψη σου μεταφέρεται στο «μετά» των δικών σου πανελλαδικών εξετάσεων. Σε εκείνα που η ζωή σου «γνώρισε» αργότερα!

Ξεκινώντας από το «όλα θα πάνε καλά» είμαστε της άποψης ότι το «καλά» σε αυτές τις περιπτώσεις σχετίζεται με το πόσο έχει προσπαθήσει κάποιος. Αυτό το καλά ή όχι, είναι ένας χαρακτηρισμός που δίνεται συγκριτικά με την ένταση - το βαθμό της προετοιμασίας .

Οι περισσότεροι από τους μαθητές που ξεκινούν τις πανελλαδικές, και ανεξάρτητα από τις «επιταγές» της ατμόσφαιρας, γνωρίζουν το πόσο πολύ ή όχι θέλουν να ονομαστούν φοιτητές. Η ένταση του θέλω τους έχει μεταφραστεί σε αντίστοιχη προσπάθεια. Το αναμενόμενο, και πιο συχνά εμφανιζόμενο, είναι το να εισπράττεις το ανάλογο. Επομένως το «όλα θα πάνε καλά» είναι κάτι διαφορετικό από άτομο σε άτομο.

Ένα δεύτερο σημείο σχετίζεται με το «γεγονός» ότι σε αυτή τη δοκιμασία δεν βρίσκεσαι μόνος σου. Έχεις παρέα άλλες 100.000 άτομα. Πάντα  - σε παρόμοιες δυσκολίες -  υπάρχει μια τάση να προσωποποιούμε την κατάσταση ξεχνώντας ότι στη θέση μας βρίσκονται και πολλοί άλλοι. Η συνειδητοποίηση ότι δεν είσαι ο μοναδικός εξεταζόμενος μειώνει τις αρνητικές προσωπικές σκέψεις.

Στη συνέχεια θα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση να «κλείσεις» τα αυτιά σου σε ότι θα κυκλοφορήσει (ή ήδη κυκλοφορεί) αυτές τις μέρες σχετικά με τον αριθμό των θέσεων, την κατάργηση των ΤΕΙ, τα δύσκολα ή όχι θέματα και άλλα (ουκ ολίγα). Όλα τα προηγούμενα αφορούν την πλειοψηφία των εξεταζόμενων μαθητών οπότε η όποια συνέπεια θα αφορά το σύνολο και όχι μόνο εσένα. Αυτό μεταφράζεται ότι στην πραγματικότητα δεν θα διαφοροποιηθεί το αποτέλεσμα (μόνο) της δικής σου επίδοσης.

Λίγο πριν το πρώτο μάθημα βάλε κάτω τον εαυτό σου και θύμισέ του (με το ζόρι) ότι η υποεκτίμηση όπως και η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων είναι  διαφορετικές προσεγγίσεις για το ίδιο λάθος - μια και στις δύο περιπτώσεις αφαιρούν πραγματική δύναμη.

Μια τελευταία αλήθεια είναι ότι στα 18 χρόνια οι περισσότεροι δεν μπορεί να ξέρουν αν τα σημερινό θέλω τους θα παραμένουν 20 ή 30 χρόνια μετά. Αυτό σημαίνει ότι μια πιθανή απόκλιση από τον τωρινό στόχο ενδεχομένως οδηγήσει στην προσέγγιση μιας πιο αληθινής σε βάθος χρόνου επιθυμίας σου.

 

Και βέβαια αγαπητέ υποψήφιε φοιτητή η ζωή σου δεν σταματά στα 18 σου χρόνια. Μόλις ξεκινάει!

Ένα ξεχωριστό «καφε - ζαχαροπλαστείο» που σε μεταφέρει στην Ιταλία!

Να λοιπόν που για μια ακόμα Κυριακή το εξ ανατολής Αιγαιοπελαγίτικο (εκ Χίου ορμώμενος) πάθος σου για γλυκά, παρέα με την εκ δυσμών Ιταλική αύρα για espresso σε «έβγαλαν» στην αναζήτηση του χώρου που οι επιδράσεις από τις προηγούμενες καταβολές σου θα συναντηθούν αρμονικά!

Και οι περισσότεροι θα αναρωτηθούν για την δυσκολία του θέματος - μια και στην όποια περιοχή επιλέξεις θα βρεις ουκ ολίγα στέκια που θα καλύψουν τα παραπάνω θέλω σου.

Και ίσως έχουν δίκιο.

Εσύ όμως ψάχνεις όχι για το ίδιο του χθεσινού, αλλά για το διαφορετικό!

Αναζητάς εκείνο που θα σου κάνει «κλικ». Κάτι που θα έχει τη δική του προσωπικότητα. Εκείνο που μπορεί να σε μεταφέρει αλλού. Εκεί όπου η ποιότητα χαρακτηρίζει την όλη ατμόσφαιρα - την κάθε λεπτομέρεια.

 

Σήμερα βρέθηκα στον Σκούφο στα Βριλήσσια, δίπλα στην κεντρική πλατεία της Αναλήψεως.

Η διαφορά είναι ορατή μόλις από τα πρώτα βήματα σου μετά την είσοδο. Οι αισθήσεις σου «ξεκουράζονται» και ταυτόχρονα «ανανεώνονται» από την απουσία ενιαίας εικόνας. Μια πολυφωνία διακόσμησης φρόντιζε τονίζοντας τη φρεσκάδα του σήμερα να σε ταξιδεύει σε όμορφα μονοπάτια του χθες.

Ήταν από τις περιπτώσεις που ενώ βρίσκεσαι κάπου, η ατμόσφαιρα του χώρου έχει τη δύναμη να σε μεταφέρει χιλιάδες μίλια μακριά!

Το ταξίδεμα με έβγαλε στην Ιταλία! Πρώτη στάση στο Caffè Greco στη Ρώμη και στη συνέχεια πιο βόρεια δίπλα στα ιερά τέρατα Caffè Quadri και Caffè Florian της Βενετίας που κλείνοντας τα μάτια φαντάζεσαι στο καμπαναριό του San Marco μια θεότρελη Ιταλίδα (μπορεί και Ελληνίδα) να φωνάζει  Io sono la donna più bella  del mondo!

 

 

 

Και έρχομαι στην ποιότητα των όσων δοκίμασα που φάνηκε (στο μετά) ότι ήταν λίγα..

 

Λουκουμάδες! Είναι η πρώτη «γευστική» λέξη που αποκλείεται να μην συναντήσω με το που θα κατέβω από το πλοίο στη Χίο. Θα φανώ «ψύχραιμος» και δεν κάνω τη σύγκριση μεταξύ Χιώτικων και αυτών του Σκούφου.

Όμως αναφερόμενος στο Αθηναϊκό έδαφος (και σε όσους έχω γευτεί- που είναι πολλοί) θα τους κατατάξω με σιγουριά στο top 3!

Απίστευτοι! Δοκίμασα τους κλασικούς με μέλι και καρύδι. Την επόμενη φορά δεν θα παραλείψω να γευτώ τις 2 ή 3 παραλλαγές που μου είπαν ότι έχουν. Κάτι μου λέει ότι δεν θα το μετανιώσω..

 

Το περιορισμένο του χρόνου μου αλλά της χωρητικότητας του στομάχου μου δεν μου επέτρεψαν να απολαύσω έστω ένα από την μεγάλη ποικιλία γλυκών - γλυκισμάτων που η θέα τους μαγνήτιζε τα μάτια μου! Επιφυλάσσομαι όμως..next time.

 

Ένα μέτριο (προς σκέτο) espresso έκλεισε την πρώτη μου επίσκεψη στο Σκούφο που αναμφίβολα και πολύ σύντομα θα παραχωρήσει την πρωτιά της στην επόμενη..

Τα 3 λεπτά

Χρόνος!

Ένας αλαζονικός χαρακτήρας που αντλεί τη δύναμή του από την ικανότητα του αύριο να ξεθωριάζει το χθες.

Αβίαστα σου υπόσχεται ότι με τον καιρό όλα περνάνε, αντιμετωπίζονται, ξεχνιούνται, φεύγουν!

Έτσι θα συμβεί. Ζητάει μόνο χρόνο! Μέρες, μήνες, χρόνια.

 

 Απέναντί του παρακολουθεί μειδιάζοντας  ο άλλος του εαυτός,

Έχει το ίδιο όνομα μα με άλλα θέλω!

 Αυτός δεν σου μιλάει για το αύριο..

 

Σε αρπάζει από το τώρα σου σε ταξιδεύει 5 ή 10 χρόνια πίσω

σου θυμίζει κάθε λεπτομέρεια του τότε

και έτσι μαγικά σε επιστρέφει στο σήμερα

αγκαλιά με τις εικόνες του χθες!

 

Έτσι συνέβη. Ζήτησε μόνο 3 λεπτά!

 

(ΜΑΝ)

 

Πόσο ελεύθερος είναι ο δάσκαλος να εμπνεύσει;

Αλήθεια πόσο τυχερούς θα μας ονομάζαμε αν - ειδικά στο μεγάλωμά μας – σφράγιζε την ατμόσφαιρά μας μια πηγή έμπνευσης. Μια ελκτική δύναμη που θα μας «οδηγούσε» στο να φανταστούμε ή και να δημιουργήσουμε ένα επίπεδο ζωής  που θα θέλαμε. Εκείνη η συμπεριφορά που θα μας «προσέφερε» κίνητρα υγιούς σκέψης. Ίσως να ήταν ένας δάσκαλος (όπως θα τον θέλαμε).

Ασφαλώς στην διαδικασία του ενηλικίωσης, της κοινωνικοποίησης και της διαμόρφωσης της προσωπικότητάς μας συμμετέχουν άτομα, καταστάσεις και πρότυπα που το καθένα προσπαθεί να ανταπεξέλθει στο «ρόλο» που θεσμικά ή όχι του έχει ανατεθεί.

Κάπου εκεί στα προηγούμενα στοιχεία του περιβάλλοντος βρίσκεται και ο δάσκαλος, ο καθηγητής ή όπως αλλιώς θέλετε να τον ονομάσετε.

Ο δάσκαλος

Το άτομο λοιπόν αυτό - διατηρώντας (επί του παρόντος..) την ανθρώπινη υπόστασή του – πήρε την κατάλληλη μόρφωση και κάποια στιγμή βρέθηκε απέναντι σε μια τάξη 20-25 διαφορετικών ατόμων που περίμεναν να τους μιλήσει! Και βέβαια δεν θα τους ενθουσίαζε η ιδέα να ακούσουν λόγια ενοχλητικά για τα «ακουστικά νεύρα» της ηλικίας τους.

Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα μια και τα ξεπροβάλλουν (ακάλεστα) τα παρακάτω ερωτήματα:

Πως βρίσκεις τον κοινό κώδικα επικοινωνίας; Αυστηρός ή όχι; Έχεις αποκλειστικά το ρόλο του πομπού ή και αυτόν του δέκτη; Είσαι σαφής; Μεταδοτικότητα έχεις ή την ξέχασες μαζί με τις γνώσεις σου; Κοιτάς στα μάτια όταν μιλάς; Παραδίδεις μάθημα για να το γράψεις μετά στο βιβλίο ύλης ή για να το θυμούνται τα παιδιά; Δίνεις κίνητρα για άνοιγμα της σκέψης και παραπάνω συζήτηση ή καλή είναι και η στείρα γνώση; Ενδιαφέρεσαι (ουσιαστικά) για αυτόν που (τις περισσότερες φορές χωρίς λόγια) σου ζητάει να το κάνεις (δείξεις); Ενθαρρύνεις και ενδυναμώνεις χωρίς να ωραιοποιείς;

Το περιβάλλον

Αυτός ο άνθρωπος (ο δάσκαλος) πρέπει πρώτα να «το έχει» και στη συνέχεια αφού βρει τις σωστές απαντήσεις στα προηγούμενα να τις εφαρμόσει στην πράξη.

Μάλιστα! Αλλά όχι τόσο εύκολα μια και «αναφύονται» και άλλα ερωτηματικά..

Για παράδειγμα, οι «οδηγίες» και τα «πρέπει» του περιβάλλοντος που κινείται ο δάσκαλος συνάδουν με τις (για τον ίδιο) σωστές απαντήσεις που έδωσε στην πρώτη ομάδα ερωτήσεων; Έχει την «ουσιαστική» ελευθερία δράσης ή αυτή καπελώνεται από διδακτικές μεθόδους (πρακτικές) που κυνηγούν συγκεκριμένους στόχους; Το περιβάλλον συμφωνεί (πράγματι) με τη μεταφορά υλικού για δημιουργία γνώσης ή προτιμάει την (εύκολη) μεταφορά της στείρας γνώσης; Έχουμε καταλάβει ότι συμμετέχουμε στο παρακάτω της ζωής των άλλων;

Τελειώνοντας

Οι περισσότεροι που κινούνται στο χώρο μεταφοράς της γνώσης μάλλον έχουν σαφή άποψη για τα προηγούμενα.

Και αυτή μοιάζει να είναι ότι ο δάσκαλος δεν «βοηθιέται» για να εμπνεύσει. Χάνεται μέσα σε τυποποιημένα κανάλια τυπικών ή άτυπων οδηγιών που οδηγούν (υποτίθεται) στο καλύτερο αύριο. Τον παρασύρουν σε ένα «στεγνό» μάθημα που βέβαια αυτή η μορφή του δεν μπορεί να αποτελέσει κίνητρο για το παρακάτω.

Μένει η «προσωπικότητα» του δασκάλου για να ξεπεράσει (στο βαθμό που μπορεί) τις προηγούμενες στρεβλώσεις. Το έντονο όμως χαρακτηριστικό της προσωπικότητας σπανίζει ολοένα και περισσότερο..