Η μάχη του «γεια σας» με το «γεια σου».

/0 Comments/in , , /by

Στο μεγάλωμά μας οι περισσότεροι «εκπαιδευτήκαμε» στη χρήση  του πληθυντικού αριθμού όταν μιλάγαμε με μεγαλύτερους ηλικιακά από εμάς. Ήταν ένας κανόνας συμπεριφοράς  που «δήλωνε» σεβασμό και εκτίμηση. Μια αποδοχή «διαφοράς».

Δεν ξέρω πόσο συνειδητά χρησιμοποιούσαμε  το γεια σας αντί του γεια σου.  Ίσως ήταν μια εντολή που «εκτελούσαμε» χωρίς πολύ ανάλυση, αλλά και χωρίς προηγούμενα να ζητήσουμε τη συμφωνία του μέσα μας.

Το ψάξιμο

Μέσα στο πέρασμα των ετών προβληματίζεσαι για το ποια από τα ακούσματα του χθες θα υιοθετήσεις και ποια θα απορρίψεις στη δική σου ζωή. Είναι το απαραίτητο «φιλτράρισμα» ώστε να ορίσεις την ταυτότητά σου, να γνωστοποιήσεις την προσωπικότητά σου, αλλά ταυτόχρονα να αναλάβεις και την ευθύνη των όποιων επιλογών σου. Είναι ένα από τα συνθετικά της ωρίμανσης.

Κάποιοι επιλέγουν την αντίδραση για την αντίδραση. Κάτι τέτοιο μοιάζει με διαδικασία που στερείται το «γιατί». Μια οριζόντια κίνηση που καταργεί ρόλους και πάσης φύσεως διαφορές.

Αναφερόμενοι στο θέμα μας η υιοθέτηση αυτού του μοντέλου ενδεχομένως να οδηγήσει σε μια καθολική  κατάργηση της χρήσης του πληθυντικού αριθμού.

Μια άλλη πληθυσμιακή ομάδα ψάχνεται περισσότερο. Ακούει, αναλύει, προσαρμόζει, διαμορφώνει άποψη και την αιτιολογεί όχι με ένα «ξερό» διότι.

Είναι εκείνα τα άτομα που κάποια στιγμή στη ζωή τους αποφασίζουν να «απορρίψουν» τον τύπο και να «ακολουθήσουν» την ουσία αφού την έψαξαν πρώτα.

Κάποια στιγμή λοιπόν αναρωτήθηκαν αφενός για το αν η εκτίμηση και ο σεβασμός «φαίνονται» αποκλειστικά και μόνο μέσα από το «πως είστε» και αφετέρου για το αν «εκ προοιμίου» ο όποιος μεγαλύτερος αξίζει της εκτίμησης

Αναζητώντας την απάντηση στο πρώτο ερώτημα σύντομα κατέληξαν στο ότι ο σεβασμός και η εκτίμηση μπορούν να εμφανιστούν μέσα από το «ύφος» μιας συζήτησης, ενός μηνύματος, από τη γενικότερη παρουσία ή κατά τη διάρκεια ενός καφέ, χωρίς ο πληθυντικός αριθμός να «συνοδεύει» απαραίτητα τις προηγούμενες μορφές επικοινωνίας.

Πρόσθετα διαπίστωσαν ότι το «εσείς» αντί του «εσύ» διατηρούσε τις «αποστάσεις» μεταξύ των συνομιλητών και δεν ήταν πάντα αυτό που ήθελαν.

Η απάντηση του δεύτερου ερωτήματος τους πήρε ακόμα λιγότερο χρόνο μια και άκοπα και χωρίς καμία αμφιβολία αναγνώρισαν ότι η εκτίμηση δεν αναγράφεται στην ταυτότητα στη θέση της ημερομηνίας γέννησης, αλλά κατακτάται και εμφανίζεται μέσα από την προσωπικότητα.

Η κατάληξη των σκέψεών μας

Δεν είμαστε οπαδοί της ευκολίας που σου προσφέρει η «γενίκευση» που βρίσκεται στην οριζόντια λογική της συμπεριφοράς. Επομένως η υιοθέτηση κοινού τρόπου επικοινωνίας με όλα τα άτομα δεν μας βρίσκει σύμφωνους.

Θα μιλήσουμε ασφαλώς στον πληθυντικό αριθμό με ένα άτομο που είμαστε μακριά (από πολλές απόψεις) και δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να μειώσουμε την απόσταση.

Όμως η εκτίμηση, ο σεβασμός και η αγάπη μας δεν θα «παγιδευτεί» στο γεια σας. Θα εμφανιστεί στο γεια σου.

Εκλογές! Η «παράδοση» της προεκλογικής ατμόσφαιρας συνεχίζεται....

/0 Comments/in /by

Και να λοιπόν που σιγά - σιγά οδεύουμε προς τις κάλπες για τις δημοτικές, περιφερικές και Ευρωεκλογές. Τώρα αν υπάρξουν και άλλες [..] ο (λίγος) χρόνος θα δείξει.

Μια προεκλογική ατμόσφαιρα ιδιαίτερα «ορατή» αναφορικά με αυτούς που θα πρωταγωνιστήσουν στο προσκήνιο (αλλά και για αυτούς που σαπορτάρουν ευρισκόμενοι στο παρασκήνιο) και συγχρόνως «άτονη» έως και ανύπαρκτη για τους θεατές (ψηφοφόρους).

Ξαναζούμε λοιπόν τις Κυριακές (όχι ηλιόλουστες επί του παρόντος) που ενώ απολαμβάνεις με την παρέα σου τον αγαπημένο σου espresso,  την συζήτησή σου αἴφνης  διακόπτει μια ως είθισται ιδιαίτερα καλοντυμένη και χαμογελαστή Κυρία για να προσφέρει υπηρεσίες «marketing» για λογαριασμό του συζύγου, φίλου ή συγγενή που δεσμεύεται να «σώσει» την περιφέρεια όπου θα πρωταγωνιστήσει[..].

Και αυτή η καλή Κυρία διαλέγοντας ένα τρόπο προώθησης της υπηρεσίας της εκνευριστικά όμοιο με αυτόν του (μακρινού και κοντινού) παρελθόντος περιμένει με την ψεύτικη ευγένεια του λόγου της να με «πείσει» ή έστω να με κάνει να σκεφτώ..

Και αυτό που πετυχαίνει είναι το δεύτερο. Να σκεφτώ!

Πράγματι σκέφτομαι, και ταυτόχρονα θυμάμαι, πόσες ανεκπλήρωτες υποσχέσεις έχω ακούσει στο διάβα μου. Πόσα «θα» ουδέποτε συνάντησαν το  παρόν. Πόσο εξ αποστάσεως με φρόντισαν όταν τους το ζήτησα. Πόση αδιαφορία ή και ανικανότητα υπήρξε σε κρίσιμες στιγμές. Πόσο «μικρή» θεώρησαν την παρουσία μου..

Κλείνοντας τις σκέψεις

Δεν έχω ερμηνεύσει ακόμα πως είναι δυνατόν σε αυτόν τον υπέροχο τόπο κάποιοι να μην έμαθαν  ότι τους σκεπτόμενους  ψηφοφόρους  δεν τους χαρακτηρίζει ούτε η αμνησία, ούτε η ανοησία..

Και βέβαια το δικό μας λάθος θα είναι να μην θυμίσουμε - σε όποιους θεωρεί ο καθένας μας ότι το αξίζουν – ότι η άριστη μνήμη μας συνοδεύεται από διαύγεια πνεύματος.

Παράδοση ή αναθεώρηση της σκέψης;

/0 Comments/in , /by

Αν ξεφυλλίζαμε το «άλμπουμ» της ζωής μας τα τελευταία χρόνια θα ανασύραμε μέσα από τις φωτογραφίες του στιγμές άγχους, οικονομικής δυσχέρειας, απροθυμίας παρέμβασης στο πολιτικό – κοινωνικό πεδίο, απαισιοδοξίας, συζητήσεων (σχεδόν αποκλειστικά και μόνο) για δυσάρεστα γεγονότα, σχέσεων που αποφάσισαν πολύ εύκολα να ξεχαστούν, σταδιακής απομόνωσης, και ενός γενικευμένου προβληματισμού.

Και το ερώτημα που γεννιέται είναι «και τώρα τι;» Παράδοση, ή αναθεώρηση της σκέψης;

Εκείνοι που θα διαφωνήσουν με τις προηγούμενες περιγραφές ανήκουν αναμφίβολα στην μειοψηφία ενδεχομένως ενός 10 % του πληθυσμού. Ας ασχοληθούμε με όλους τους υπολοίπους (εμάς) που αποτελούμε και την πλειοψηφία.

Εμείς  λοιπόν  να μην ξεχνάμε ότι δεν υπήρξε γενιά που δεν αντιμετώπισε προβλήματα. Αυτά πάντα υπήρχαν και θα συνεχίσουν να ζητούν από εμάς τη λύση τους. Τα είδη των προβλημάτων, η πραγματική τους έκταση, και ο τρόπος αντιμετώπισής τους αλλάζει μέσα στο χρόνο.

Παράδοση..

Προσεγγίζοντας τα άσχημα των τελευταίων ετών με μοιρολατρικό τρόπο το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα τα ξεπεράσουμε μια και η παθητική συμπεριφορά σημαίνει αποδοχή αδυναμίας αντίδρασης.

Είναι αρκετά βολικό κάτι τέτοιο.

Αποποιείσαι της ευθύνης που σου αναλογεί, λες «έτσι ήρθαν τα πράγματα» - από μόνα τους άραγε έρχονται;;, ισχυρίζεσαι ότι εσύ (από μόνος σου) δεν μπορείς να κάνεις κάτι, αναγνωρίζεις ότι εξωγήινες [..] δυνάμεις χάραξαν τη ζωή σου, ζεις παρέα με τη μιζέρια βουτώντας ταυτόχρονα στα μονοπάτια της κατάθλιψης.

Αναθεώρηση της σκέψης

Μια άλλη περισσότερο ορθολογική προσέγγιση θα αναγνώριζε αρχικά την ενεργό συμμετοχή μας στα σημερινά δεδομένα και στη συνέχεια θα άρχιζε το ψάξιμο για τη λύση του σύγχρονου γόρδιου δεσμού.

Αλήθεια, μας υποχρέωσε κάποιος στις 10ετίες του ’90 και ‘00 να ακολουθήσουμε την υπέρ-ζωή που φάνταζε τότε σαν αιωνίως υπαρκτή; Να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας μικρούς Ωνάσηδες; Να αλλάζουμε συντρόφους για το έτσι; Να καταργήσουμε το εμείς; Να έχουμε τη σωστή [..] άποψη για το όποιο θέμα; Να μας υπερεκτιμήσουμε στα πάντα;

Αφού παραδεχτούμε ότι δεν υπήρξε εκείνο το άτομο που απείλησε ότι θα αφαιρέσει τη ζωή μας [..] αν δεν ακολουθήσουμε τα προηγούμενα μοντέλα ζωής, πάμε παρακάτω ρίχνοντας ματιές στο σήμερα.

Το πρώτο βήμα βρίσκεται (κατά τη γνώμη μας) στη συνειδητή απομυθοποίηση του εαυτού μας. Όταν σταματήσεις να αυτοχαρακτηρίζεσαι σαν μικρός θεός ολοένα και πλησιάζεις να αναγνωρίζεις και να χαίρεσαι εκείνα που ο (όπως τον καταλαβαίνει ο καθένας) θεός του έδωσε.

Τον επόμενο καφέ σου δοκίμασε να τον πιείς δίπλα στη θάλασσα μαζεύοντας ήλιο ενώ η σκέψη θα ταξιδεύει στις ρότες της απεραντοσύνη της (25 χιλιόμετρα για μια διαφορετική Κυριακή) .

Η συνηθισμένη (από τα παλιά) φωνή μέσα σου θα σε στείλει στο Κολωνάκι..αλλά μην την ακούσεις.

Προσπάθησε να θυμηθείς (πριν την απογείωση σου..) με ποιο τρόπο προσέγγιζες ένα άτομο που ήθελες να γνωρίσεις.

Βγάζει πολύ ενδιαφέρον η (αμιγώς) ανθρώπινη και όχι η εύκολη (ενίοτε δε και πληρωμένη) προσπάθεια έλξης της / του άλλης / ου.

Η τόσο σύντομη διάρκεια ζωής [..] δεν αποτελεί χαρακτηριστικό της πραγματικής έννοιας των λέξεων αγάπη, έρωτας και πάθος..

Όταν ήσουν εσύ φοιτητής εργαζόσουν 4 ώρες και με τα χρήματα που έβγαζες κάλυπτες τις προσωπικές σου ανάγκες. Αν δεν το θυμάσαι, το θυμάμαι εγώ πολύ καλά!

Οι λέξεις ανάγκες και επιθυμίες η αλήθεια είναι ότι μοιάζουν (Όταν οι επιθυμίες ονομάσθηκαν ανάγκες) μόνο που η κάλυψη (ικανοποίηση) της δεύτερης ξεπερνά τα όρια και αυτής της ουτοπίας.

Το να μαθαίνεις κάτι σε δυναμώνει σε πραγματικό επίπεδο ενώ ταυτόχρονα η απόρριψη του τίτλου του παντογνώστη σε απομακρύνει από την ατμόσφαιρα της αλαζονείας.

Δεν ξέρουμε να ακούμε.. στα «πλασματικά» προηγούμενα χρόνια μάθαμε μόνο να μιλάμε. Αφού τα ξέραμε όλα [..] τι να τον θέλαμε τον διάλογο; Γιατί να ακούσουμε;

Κλείνοντας τις σκέψεις μας

Οι αλλαγές στον τρόπο ζωής (Δημιουργώντας τις καλύτερες μέρες) ποτέ δεν είναι εύκολες. Αρκετές φορές έρχονται αναγκαστικά κάτι σαν μονόδρομος. Αν ανήκουμε σε εκείνους που δεν αποδέχονται τη μοιρολατρία ή δεν ενθουσιάζονται από τη μιζέρια και τις τοξικές σχέσεις ας κοιτάξουμε τον τρόπο που εμείς θα αλλάξουμε μέσα σε ένα πλαίσιο κινήσεων που οι ίδιοι θα ορίσουμε.

Σε αυτή την προσπάθεια διαφυγής από την αρνητική ατμόσφαιρα του σήμερα ένα περπάτημα της σκέψης στο παρελθόν δεν είναι απαραίτητα οπισθοδρομική κίνηση.