Πνιγμένοι σε καμένα δάκρυα

/0 Comments/in /by

Όταν καταθέτεις απόψεις τη στιγμή που τόσο πολλά άτομα δίπλα σου θρηνούν απώλειες δικών τους ανθρώπων οφείλεις - σύμφωνα βέβαια με τη δική μας αντίληψη – να δείχνεις απέραντο σεβασμό στη μνήμη των νεκρών συνανθρώπων σου. Είναι το ελάχιστο που απαιτεί η ανθρώπινη υπόστασή σου. Στην αντίθετη περίπτωση δεν έχεις θέση μέλους πολιτισμένης κοινωνίας ανθρώπων.

Πάνε 6 μέρες από εκείνη τη μαύρη Δευτέρα στις 23 Ιουλίου που η φωτιά στο Μάτι και στο Νέο Βουτσά μας άφησε λιγότερους. Πολύ λιγότερους και όχι μόνο αριθμητικά.

Από τότε η θλίψη εναλλάσσεται ή και συνυπάρχει με την οργή για το βαρύ και αναίτιο πένθος.

Προσωπικά ανήκω σε εκείνους τους εξ αποστάσεως συμπάσχοντες (δεν υπάρχει κοντινός μου άνθρωπος σε εκείνους που μας άφησαν) και σύμφωνα με τους δικούς μου κώδικες ζωής ελάχιστα δικαιούμαι να ομιλώ. Η όποια σκέψη καταγραφεί ή λεχθεί δεν προσφέρει τώρα κάτι ουσιαστικό σε εκείνους τους συνανθρώπους μας που βιώνουν αυτή την απίστευτη απώλεια. Και η ανάγκη για ουσιαστική βοήθεια είναι αφενός τεράστια και αφετέρου πολύ δύσκολο να βρεθεί.

Ο εαυτός μου αρνήθηκε να μιλήσει νωρίτερα για τα τραγικά γεγονότα και αυτό γιατί η αυτοσυγκράτηση κέρδισε τη δύναμη της οργής και της έκρηξης. Και έτσι έπρεπε να συμβεί.

Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος ώστε να μη παρασυρθώ και συμμετάσχω (έστω και νοερά) σε μια ανατριχιαστική παράσταση βασισμένη στην θρασύδειλη απόδραση από τις τύψεις που συνοδεύουν τα τραγικά αποτελέσματα της ανεπάρκειας, στην εξοργιστική αποποίηση ευθυνών, στην αισχρή αντιμετώπιση αλλά και εκμετάλλευση του πόνου, και στην ερειστική επανάληψη κλισέ που σε καμιά περίπτωση δεν φανερώνει σεβασμό στους δεκάδες νεκρούς.

Σήμερα, έχοντας περισσότερη ψυχραιμία αλλά όχι λιγότερη θλίψη, αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν ο αβάσταχτος πόνος του θανάτου να μπορεί, έστω και στο ελάχιστο, να περιοριστεί σε μια κοινωνία ανθρώπων [..] όταν η θλίψη του πενθούντος συναντά τη γελοιότητα αυτού που υποτίθεται ότι συνδράμει έχοντας πρώτα φορέσει τη μάσκα του συμπάσχοντος. Και ασφαλώς στην δεύτερη κατηγορία δεν ανήκει το αξιέπαινο κλίμα αλληλεγγύης που επέδειξε μεγάλο μέρος υγιώς σκεπτόμενων ανθρώπων.

Θα παραβώ προσωπικούς κανόνες ηθικής αν αναφερθώ συγκεκριμένα σε αυτά που ακούστηκαν τις μέρες της τραγωδίας. Η κατάθεση των σκέψεων μου θα γίνει αργότερα όταν η αναγκαιότητα συνέχισης της ζωής αρχίζει να καλύπτει ένα μικρό μέρος του πόνου που προκάλεσε η τόσο άδικη απώλεια συνανθρώπων μας.

Δυσκολεύομαι αφάνταστα να αποδεχτώ τόσο αυτό που συνέβη όσο και το απάνθρωπο της αντιμετώπισής του.

Ταυτόχρονα λυπάμαι που σαν μονάδα ενός συνόλου και παρά το ελάχιστο της υπόστασής μου δεν έχω βρει τρόπους προάσπισης ενός μικρού έστω μέρους των πανανθρώπινων αξιών μιας κοινωνίας που καταρρέει.

Μια χώρα όπου το «πάντα φταίνε οι άλλοι» συναντά την «έλλειψη ειλικρίνειας».

/0 Comments/in , /by

Αυτή η απίστευτη Ελλάδα μετά από 9 χρόνια πρωτόγνωρης κρίσης που την οδήγησε (ουσιαστικά) στην χρεωκοπία της εμφανίζεται να ζει σε μια άλλη πραγματικότητα. Ένα σύνολο τωρινών ή εν δυνάμει «σωτήρων» διεκδικεί το αύριο της εξουσίας πάνω στο πτώμα μιας πτωχευμένης χώρας .

Και σε αυτό το αύριο υποτίθεται βρίσκεται και η βελτίωση του επιπέδου όλων ημών των κοινών θνητών.

Δύο χαρακτηριστικά μας

Είμαστε ο τόπος που πάντα φταίνε οι άλλοι (οι προηγούμενοι, οι επόμενοι και γενικά οι ευρισκόμενοι μακριά) και η λέξη «ειλικρίνεια» δεν συμμετέχει ιδιαίτερα στο λεξιλόγιο αυτών που επιλέγουμε να μας οδηγούν.

Αυτό το φταίξιμο (πάντα) των άλλων δεν σταμάτησε ποτέ με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται η αίσθηση αντιπάλων στρατοπέδων μέσα στην ίδια χώρα. Διχαστικές λογικές και πολιτικές είναι ατυχώς γνωστό πόσο ακριβά τις έχουμε πληρώσει και στο παρελθόν.

Έξοδος από τα μνημόνια, ανάκαμψη της οικονομίας, εγκληματικότητα, Σκοπιανό, μεταναστευτικό και πόσα άλλα ηχούν στα ώτα πολιτικών διαφορετικών κομμάτων σαν θέματα τα οποία αντιμετωπίζονται μέσα σε πνεύμα αντιπαλότητας όπου η συναίνεση μοιάζει ενοχλητική «πολυτέλεια».

Ασφαλώς προκειμένου να υποστηρίξεις το μη απαραίτητο της ομαδικής προσπάθειας (Γιατί μας φοβίζει η λέξη συνεργασία) πρέπει να πείσεις ότι από μόνος σου είσαι αρκετός! Και ποιος είναι ο πιο εύκολος τρόπος γι αυτό; Μα η έλλειψη ειλικρίνειας ή στην σύγχρονη αργκό το παραμύθιασμα των μέσα αλλά και των έξω..

Διατηρώντας λοιπόν τις δύο προηγούμενες «οπτικές» θα πάμε την χώρα μπροστά [!!!]

Εάν στο μπροστά δίνουμε την έννοια της συνεχούς υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου του μέσου ‘Έλληνα θα συμφωνήσουμε [..] ότι κινούμαστε και μάλιστα με ακρίβεια προς αυτή την κατεύθυνση.

Περί Οικονομίας και Πολιτικής

Όμως τα πράγματα τα βλέπουμε αρκετά διαφορετικά. Η αίσθηση που έχουμε για τη χώρα μας είναι ότι καταφέραμε (πάλι) να την πτωχεύσουμε με αποτέλεσμα (όπως και κάθε προηγούμενη φορά) να υπάρχει τεράστια οικονομική και πολιτική εξάρτηση από εκείνους που φροντίσαμε να ορίσουμε στο ρόλο του σωτήρα μας!

Η χώρα σε οικονομικό επίπεδο κατ ουσία δεν μπορεί να ασκήσει δική της δημοσιονομική  και νομισματική πολιτική. Τα περιθώρια των «δικών» της επιλογών είναι ελάχιστα και φυσικά θα εφαρμοστούν κατόπιν ελέγχου και σύμφωνης γνώμης των «θεσμών».

Πρόσφατα «αναγκαστήκαμε» να συνειδητοποιήσουμε ότι και σε πολιτικό επίπεδο είμαστε κάτω από την βούληση ή και των διαταγών των έξω φίλων (θεσμών). Το Σκοπιανό, η τύχη των δύο φυλακισμένων στη γειτονική μας χώρα στρατιωτικών μας, το μεταναστευτικό και δυστυχώς πολλά άλλα δεν μας αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης του ποιος αποφασίζει.

Κύριοι δεν είναι δύσκολο να «αντιληφθείτε» τι λέμε! Σταματήστε επιτέλους να «παίζετε» στην πλάτη ενός τόσο περήφανου λαού (Η Ελλάδα αναβαθμίζει τη λογική της;). Μην διαγράφετε την ύπαρξη πολιτισμού και παιδείας στη χώρα που δίδαξε αυτές τις έννοιες σε ολόκληρο τον κόσμο!

ΣΥΜΠΛΕΥΣΤΕ επιτέλους…

Teaching Economic Theory “Why Examples Should Precede Theory"

/0 Comments/in /by

Manolis Anastopoulos, Dissertation, Middlesex University.

Summary

This project began, on the one hand, due to the researcher’s belief in everyone’s potential and right to obtain knowledge and, on the other, due to the forever increasing ‘need’ of today’s society for the knowledge of economics.

It was determined as an aim to investigate how effective a teaching method of the theory of economics in which ‘the example would precede the theory’ would be.

The research was based on the total strength which is created by the combined and parallel use of different research methods and tools.

With the identity of the insider-researcher, due to my profession as a teacher, I conducted an action research in the workplace of schools and tutorial schools, with both qualitative and quantitative approaches, so that there would be width and depth in this research.

A variety of research tools, such as bibliography, observation, interviews and questionnaires –whose quantity data were statistically analyzed using the programme  SPSS (Statistical Package for Social Scientists ) , were used to collect data.

The processing of the collected data came up with three important results among others. Firstly, the awareness of the participant students for the ‘need’ for a knowledge of economics. Secondly, their wish for the use of generally different teaching methods especially in the course of the theory of economics. Thirdly, their preference in the position of the example during teaching economics, namely their expressed preference in ‘the example preceding the theory’.

In addition, research showed the students’ preference to examples taken from ‘everyday life’, which due to their realism, gain larger importance in their role as motive for the activation of students’ interest in economics.

We would like to believe that with the approach we have analyzed, that is ‘The example preceding the theory’, we will participate in conveying the knowledge of economics more effectively. Based on our approach, conveying knowledge will be accomplished with the cooperation of students. The result of this joint effort will be the ‘revelation’ of the theory, after we have previously analyzed everyday examples of behavior of economics.

 

Πανελλαδικές εξετάσεις- Μπράβο σου που δεν αγνόησες το «δικαίωμα» της δεύτερης ευκαιρίας!

/0 Comments/in /by

Και έτσι όπως η κατάθεση των μηχανογραφικών πλησιάζει προς το τέλος της αυτό που μένει για να κλείσει και ο φετινός κύκλος των πανελλαδικών εξετάσεων είναι η ανακοίνωση προς τα τέλη Αυγούστου των βάσεων εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Η συμπλήρωση του μηχανογραφικού ή καλύτερα ο τρόπος συμπλήρωσής του είναι η τελευταία κίνηση που βρίσκεται στην δική μας σφαίρα επιρροής μια και ασφαλώς στις βάσεις εισαγωγής δεν μπορούμε να παρέμβουμε.

Συμπληρώνοντας το μηχανογραφικό

Κάθομαι λοιπόν τώρα και καταγράφω τη σειρά προτίμησής μου για τις σχολές (του πεδίου που με ενδιαφέρει) έχοντας συγκεντρώσει πληροφορίες από άτομα που έχουν (τουλάχιστον) αρκετή γνώση του συγκεκριμένου χώρου αλλά ακούγοντας συγχρόνως - ενίοτε αναγκαστικά - και άλλους που έχουν το «εγκληματικό» θράσος να ανακηρύσσουν τον εαυτό τους γνώστη και μάλιστα σύμβουλο επί των πάντων.

Πρόκειται ασφαλώς για μια πολύ δύσκολη διαδικασία φιλτραρίσματος και στη συνέχεια παντρέματος επιθυμιών, πρέπει, δεδομένων και πληροφοριών η οποία όχι σπάνια  καταλήγει σε λανθασμένες επιλογές ή ακόμα και στο «στρίμωγμα» σχολών στο μηχανογραφικό προκειμένου να ονομαστώ φοιτητής. Αυτές οι τελευταίες όμως επιλογές «βρίσκονται» συνήθως πολύ μακριά από εκεί όπου εγώ πραγματικά θέλω.

Οι σημερινές σκέψεις μας - αφού πρώτα παρακαλέσουμε (θερμά) τους αυτοαποκαλούμενους γνώστες να σταματήσουν να προσφέρουν «σοφία» που δεν κατέχουν -  αφορούν κυρίως αυτή την προσπάθεια στριμώγματος σχολών στο μηχανογραφικό με βασικό κριτήριο ότι αυτές θα μας δώσουν (τουλάχιστον) το φοιτητικό πάσο!

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι δεν «πήγα» τόσο καλά όσο θα ήθελα για να περάσω σε μια από τις βασικές σχολές της προτίμησής μου και βέβαια προβληματίζομαι για το τι να κάνω.

Η απόφαση μου για το μετά ασφαλώς εξαρτάται από αρκετούς παράγοντες (μεταξύ των οποίων και ο οικονομικός) τους οποίους πρέπει να σταθμίσω με ψυχραιμία αλλά και κατόπιν ειλικρινούς συζήτησης με γονείς, καθηγητές, γνωστούς αλλά κυρίως με τον εαυτό μου.

Ερωτήσεις που με αφορούν

Κανείς άλλος εκτός από εμένα δεν ξέρει καλύτερα τις απαντήσεις των παρακάτω ερωτήσεων που ενδέχεται να καθορίσουν το μετά μου:

  1. Κατάλαβα τι ακριβώς δεν πήγε καλά και σύμφωνα με το πως το περίμενα;
  2. Αυτό που «περίμενα» συνοδεύτηκε από την ανάλογη προσπάθεια;
  3. Μήπως δεν ξεκαθάρισα τη διαφορά του θέλω από αυτή του περιμένω;
  4. Θεωρώ ότι «έδωσα» όλα εκείνα που μπορούσα και συγχρόνως «άκουσα» τους ανθρώπους που άξιζε να εμπιστευτώ;
  5. Γνωρίζω το δικαίωμά μου στη δεύτερη ευκαιρία;
  6. Συνειδητοποιώ ότι στην περίπτωση μιας νέας προσπάθειας αυτή θα αφορά ένα (μόλις) χρόνο  – ενώ ενδεχομένως θα επηρεάσει μεγάλο μέρος της ζωής μου ;
  7. Έχω σκεφτεί ότι αναλαμβάνοντας σε ένα θέμα (όχι για τα μάτια των άλλων) το μέρος της ευθύνης που μου αναλογεί «υπογράφω» την ύπαρξη καλύτερου αποτελέσματος την δεύτερη φορά που θα το αντιμετωπίσω;
  8. Η απάντησή μου στο ερώτημα «αν θέλω να ασκήσω το δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία» είναι η λέξη «ΠΟΛΥ»;

Η γνώμη μας

Μέσα στη καρδία του καλοκαιριού ακούγεται «εφιαλτικό» σενάριο για ένα 18χρονο που μόλις τέλειωσε τις πανελλαδικές εξετάσεις να αρχίζεις συζητήσεις που να καταλήγουν στο ερώτημα «μήπως να ξαναδώσω»;

Το καλοκαίρι είναι εδώ και πρέπει να το χαρείτε αλλά κάπου εκεί προς τα τέλη Αυγούστου σκεφτείτε ότι καλοκαίρια θα υπάρξουν πάρα πολλά στη ζωή σας πανελλαδικές όμως λίγο δύσκολο πάνω από 2 φορές.

Αν δεν αρνείστε την αλήθεια της προηγούμενης πρότασης και αν απαντήστε «άκοπα» στις παραπάνω ερωτήσεις μη φοβηθείτε τη δεύτερη προσπάθεια. Αυτή η αίσθηση του «πάλι θα πρέπει να πιάσω αυτά τα μαθήματα» φαντάζει κάτι σαν τρομακτική μόνο στο τώρα. Αν η απόφασή σας είναι «πραγματική» και αντιπροσωπεύει κυρίως το δικό σας θέλω σε πολύ λίγο διάστημα το προηγούμενο συναίσθημα θα έχει χαθεί.

Με την εμπειρία που αποκτήσατε αλλά και με τις όποιες διορθωτικές αλλαγές στο σκεπτικό σας σε ένα μόλις χρόνο το πιο πιθανό είναι να πείτε αλλά και να επαναλαμβάνετε συχνά στον εαυτό σας «Μπράβο σου που δεν αγνόησες το δικαίωμα της δεύτερης ευκαιρίας»

Η «ανάγκη» μας για ένα Ελληνικό Καλοκαίρι

/0 Comments/in /by

Πρώτες μέρες του Ιουλίου και η εικόνα των διακοπών όλο και περισσότερο αναδύεται μέσα από το χειμερινό γκρίζο που προηγήθηκε. Αυτή η απόσταση των εποχών που μας χώριζε, 10 μήνες τώρα, ολοένα και μικραίνει μεταφέροντας τη σκέψη μας στην παραλία του νησιού!  Το Ελληνικό καλοκαίρι βρίσκεται λοιπόν προ των πυλών και μας δημιουργεί μια πραγματική ανάγκη για να το ζήσουμε!

Σε αυτόν τον τόπο, ο χειμώνας παρά την κρυμμένη ομορφιά της «μουντάδας» του, είναι καταδικασμένος  - στην άτυπη μάχη των εποχών - να έχει τον άχαρο ρόλο αυτού που περιμένει το καλοκαίρι για να του επιβεβαιώσει και συγχρόνως να μην του αφήσει περιθώρια αμφισβήτησης για το ποια εποχή θα βρίσκεται πάντα στην πρώτη θέση!

Καλοκαίρι - Η εποχή που φεύγεις!

Αφήνεις την πόλη, τις υποχρεώσεις της και το αδυσώπητο κυνηγητό του χρόνου για να βρεθείς στο νησί με μια βερμούδα και ένα λευκό t-shirt. Εκεί που ενώ αγναντεύεις το μαγικό χρώμα της θάλασσας έρχονται από πολύ μακριά τα λόγια του μοναδικού Οδυσσέα Ελύτη «Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε…».

Είναι εκεί όπου ο ήχος της βροχής δίνει τη θέση του στο «τραγούδι» των τζιτζικιών που είναι συγχρόνως ερωτικό κάλεσμα αλλά και κύκνειο άσμα. Στον τόπο που το μαυρισμένο σώμα αντικαθιστά το φορτωμένο με βαριά ρούχα «αρρωστιάρικο» χειμωνιάτικο άτονο λευκό.

Είναι ο παραμυθένιος κόσμος όπου η φαντασία κερδίζει κατά κράτος το «πρέπει» της αποδοχής της πραγματικότητας.

Το περιβάλλον εκείνο που ο έρωτας βρίσκεται παντού (love is in the air έλεγε κάποτε ο John Paul Young). Και βέβαια δεν αναφερόμαστε στο sex  - αυτό σήμερα είναι το μόνο εύκολο και τυποποιημένο. Ασφαλώς εννοούμε το ερωτικό στοιχείο που βγάζει η ατμόσφαιρα και το οποίο για τη δική μας «αισθητική» είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την όποια συνέχεια.

Είναι το νησί της Καλυψώς. Εκεί που επί 7 ολόκληρα χρόνια βρισκόταν ο Οδυσσέας και που αν δεν «μεσολαβούσε» η Αθηνά η «δύναμη» της Καλυψώς μάλλον θα τον είχε κρατήσει ακόμα εκεί..

Οι καλοκαιρινές διακοπές είναι, και πρέπει να είναι, απόδραση!

Και η πρώτη στη σειρά που θα αποδράσει είναι η σκέψη (καλοκαιρινό ταξίδεμα). Αυτή είναι που θα «υιοθετήσει» όλα τα προηγούμενα ώστε να δώσει εντολή στο σώμα να ακολουθήσει χωρίς να ενδιαφέρεται τόσο για το που ή για το πόσο.

Στην αντίθετη περίπτωση η λέξη «διακοπές» που ετυμολογικά σημαίνει δια-κόπτω, σταματώ ό,τι έκανα πριν και κάνω κάτι διαφορετικό χάνει την έννοιά της παρασυρόμενη από το γενικότερο ρεύμα της αλλοίωσης της πραγματικότητας μέσα από την τυποποίηση των ενεργειών – κινήσεων.

Ο πολύπλοκος κόσμος της σκέψης μας είναι εκείνος που θα πρέπει να νικήσει την τυπικότητα του συνηθισμένου για να κάνει την υπέρβαση της απόλαυσης του μοναδικού.

Και βέβαια είναι ο ίδιος που θα θυμηθεί ότι σε αυτή τη διαδικασία της απόδρασης η σκέψη θα είναι η πρώτη στην έξοδο αλλά η τελευταία στην επιστροφή!

Καλά ταξιδέματα στο Ελληνικό Καλοκαίρι!

ΥΓ. Αρκετοί θα πουν: «Που ζεις»;

Θα τους απαντήσω:  «Στον ίδιο τόπο με εσάς. Αλλά εμένα δεν μου αρέσει όπως είναι και προσπαθώ (Ψάχνοντας τη λύση) να τον ζήσω - στον βαθμό που μπορώ - αλλιώς»..