Πως «κινείται» η Ελλάδα μετά την τρίτη αξιολόγηση της οικονομίας της

Έκλεισε λοιπόν – όπως αναμενόταν - και η τρίτη αξιολόγηση της οικονομίας με κάποιους να πανηγυρίζουν και άλλους να εκφράζουν τον  προβληματισμό τους για τη συνέχεια! Και αυτή η συνέχεια, το πολυπόθητο καλύτερο αύριο, αν νομίζουμε ότι θα έρθει μόνο του – κάτι σαν δώρο – μάλλον δεν «μάθαμε» τίποτα από τη 10ετη περιπέτεια της Ελλάδος.

Η χώρα ετοιμάζεται να εξέλθει των μνημονίων (που η ίδια ζήτησε να μπει) και εξακολουθεί να μας εκπλήσσει ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε ή αντιμετωπίζουμε την επικαιρότητα.

Η αναβάθμιση από τον οίκο Standard & Poor’s

Ανεβήκαμε λοιπόν μια βαθμίδα από «Β- » σε «Β» λόγω αναβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας. Ασφαλώς καλοδεχούμενη η «προαγωγή» μας δεδομένου ότι αντικατοπτρίζει τις θετικές προοπτικές της οικονομίας.

Το πρώτο που κατά τη γνώμη μας έχει ενδιαφέρον είναι σε ποιο σημείο βρίσκεσαι και λαμβάνει χώρα η αναβάθμιση. Ασφαλώς η σημαντικότητα της αναβάθμισης (μεταξύ άλλων) σχετίζεται και με το επίπεδο ανάπτυξης της οικονομίας. Όπως ακριβώς διαφέρει στη βαθμολόγηση το 4 να γίνει 5 σε σχέση με το 8 να γίνει 9. Και βεβαίως για τη χώρα μας το πρώτο από τα προηγούμενα παραδείγματα είναι μάλλον το αντιπροσωπευτικό.

Το δεύτερο που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι το κατά πόσο οι αναφορές των ξένων οίκων αξιολόγησης είναι πάντα αντικειμενικές, δηλαδή αποκομμένες από το ενδεχόμενο επηρεασμού προς μια κατεύθυνση ή ακόμα και την πιθανότητα λάθους. Όσοι ασχολούνται γενικότερα με τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες γνωρίζουν και από το παρελθόν την συχνότητα εμφάνισης λανθασμένων (..) αξιολογήσεων.

Έξοδος στις αγορές

Ετοιμαζόμαστε να βγούμε στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων με 3 εκδόσεις αρχής γενομένης τον Φεβρουάριο με ένα ομόλογο επταετούς διάρκειας. Οι προοπτικές για επιτυχία της έκδοσης είναι πολλές κάτι που σημαίνει ότι επανέρχεται στο προσκήνιο ο δανεισμός της χώρας από τις κεφαλαιαγορές με μη απαγορευτικούς όρους.

Παρά το γεγονός ότι δύσκολα συναντάς οικονομία η οποία (ανεξάρτητα από την  πραγματική αναγκαιότητα ή όχι της έκδοσης κρατικών ομολόγων) δεν δανείζεται θα πρέπει να επισημάνουμε το γεγονός ότι αναφερόμαστε σε νέα δάνεια για τα οποία η οικονομία θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να αποπληρώσει στο μέλλον μέσω του εισοδήματος που θα παράγει. Στην αντίθετη περίπτωση θα αναζητήσει πάλι νέα «βοήθεια» από το μηχανισμό στήριξης και τα συνεπακόλουθα προγράμματα – μνημόνια.

Και ο λόγος λοιπόν έρχεται στη σχέση χρέος προς ΑΕΠ . Η σχέση αυτή είναι ασφαλώς «προβληματική» για τη χώρα όπως έχει αναλυθεί στο προηγούμενο άρθρο. Και ασφαλώς αν το πραγματικό ΑΕΠ δεν περάσει σε σταθερά θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης η αύξηση του σκέλους των δανείων θα επιβαρύνει την υπάρχουσα σχέση.

Στο χρόνο που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχουμε πληροφορηθεί τον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζει η χώρα να χρησιμοποιήσει τα νέα της δάνεια προς όφελος της ανάπτυξης. Δεν έχουμε ακούσει το «πρόγραμμα» που θα ακολουθήσει η μετά μνημονίων Ελλάδα.

Γεωπολιτικές εξελίξεις

Η χώρα που λέγεται Ελλάδα βρίσκεται σε «διαπραγματεύσεις» με τα Σκόπια για τη μορφή που θα εμφανίζεται το «Μακεδονία» στο όνομα της νεοσύστατης (συγκριτικά) χώρας των Σκοπίων. Η ύπαρξη και μόνο «διαπραγματεύσεων» σημαίνει πολλά για το κύρος της Ελλάδος.

Συγχρόνως Τουρκικά σκάφη - κατά την προσφιλή τους συνήθεια - κάνουν τις βόλτες τους κατά βούληση στο Αιγαίο μόνο που τελευταία εμφανίζονται με πολύ όρεξη για «νέες θαλασσινές περιπέτειες»!

Επίλογος

Έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο (Τι σημαίνει για την Ελλάδα η έξοδος από τα μνημόνια) ότι επιβάλλεται για την Ελλάδα να αντιμετωπίσει το αύριο με νέα λογική. Οι εποχές της «μοναχικής πορείας» για τα κράτη καλώς ή κακώς έχουν παρέλθει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η χώρα δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί ή να αξιοποιήσει προς όφελός της τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που έχει.

Κάτι τέτοιο βέβαια προϋποθέτει και νέα πολιτική κουλτούρα απαλλαγμένη από τις μικροπολιτικές αστειότητες του παρελθόντος. Και επί του παρόντος αυτή η νέα «εικόνα» μοιάζει ατυχώς δυσδιάκριτη...





Μεγιστοποίηση κερδών. Η συνθήκη (28.01.2018)

28 Ιανουαρίου 2018

Η επιχείρηση μεγιστοποιεί τα κέρδη της όταν παράγει εκείνη την ποσότητα όπου το οριακό κόστος (ΜC) ισούται με την το οριακό έσοδο (MR)[1]. Η ποσότητα αυτή όπου MC = MR εμφανίζεται διαγραμματικά στο σημείο τομής των καμπυλών MC και  MR.

Στον πλήρη ανταγωνισμό το οριακό έσοδο (MR) ισούται με την τιμή πώλησης (P) και παραμένει σταθερό (μια μεμονωμένη επιχείρηση δεν μπορεί να μεταβάλλει την τιμή πώλησης – price taker). Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ισχύει ότι η επιχείρηση μεγιστοποιεί τα κέρδη της όταν  MC = P.

[1] Το οριακό έσοδο (Marginal Revenue) δείχνει τη μεταβολή που επέρχεται στα συνολικά έσοδα όταν πωλείται μια επιπλέον μονάδα προϊόντος.

Κόστος. Η δαπάνη για αμοιβή των συντελεστών παραγωγής (22.01.2018)

22 Ιανουαρίου 2018

Το συνολικό κόστος (TC) της επιχείρησης είναι το άθροισμα των επί μέρους δαπανών για αμοιβή των συντελεστών παραγωγής που χρησιμοποιεί για την παραγωγή των προϊόντων της.

Είναι χρήσιμο για τον υποψήφιο φοιτητή των οικονομικών σχολών να έχει αντιληφθεί ότι η δαπάνη για  κάθε στοιχείο που συμμετέχει στη διαμόρφωση του συνολικού κόστους,  είτε του μεταβλητού (π.χ. μισθοί) είτε του σταθερού (π.χ. ενοίκιο), στην πραγματικότητα υπολογίζεται - ισούται με το γινόμενο της ποσότητας του συντελεστή που μας ενδιαφέρει επί την τιμή (κόστος) μιας μονάδας του.

Ο υπολογισμός του κόστους  (σαν γινόμενο ποσότητας ΣΠ επί την τιμή ανά μονάδα του) δεν περιορίζεται μόνο στο μεταβλητό κόστος (VC) αλλά αφορά (κατά κανόνα) και το σταθερό (FC).

Τεχνητή νοημοσύνη! Μια άγνωστη παρουσία στην παρέα του ανθρώπινου είδους.

Και έφτασε λοιπόν η εποχή που ο άνθρωπος κατασκευάζει ένα «είδος ανθρώπου» που μπορεί να διαθέτει νοημοσύνη! Αυτή η νέα μορφή ζωής – συστήματος είναι ικανή να εκτελεί λειτουργίες ενώ συγχρόνως μαθαίνει – βελτιώνεται. Επομένως και τουλάχιστον θεωρητικά θα μπορεί να παίρνει και τις βέλτιστες αποφάσεις! Γεια σου λοιπόν Τεχνητή νοημοσύνη στην παρέα του ανθρώπινου είδους!

Η πορεία του χθες προς το σήμερα

Κάποτε, η εξέλιξη – πορεία προς το διαφορετικό, ήταν αποτέλεσμα των λαϊκών εξεγέρσεων - επαναστάσεων. Τον 19ο αιώνα οι δύο μεγάλες επαναστάσεις στην Ευρώπη, Βιομηχανική και Γαλλική, αναμφίβολα άλλαξαν ριζικά την  κοινωνία  – οικονομία (μεταξύ άλλων) με την εισαγωγή των μηχανών και την σταδιακή υιοθέτηση  «ανθρώπινων» εργασιακών σχέσεων.

Τον επόμενο αιώνα,  οι επαναστάσεις  - με τη γνωστή μέχρι τότε μορφή - σταδιακά υποχωρούν και εμφανίζεται στη 10ετία του ΄70 η αρχή της επανάστασης της τεχνολογίας και της πληροφορίας. Εικόνα, ειδήσεις, ταχύτητα χαρακτηρίζουν την καθημερινότητα μας σε όλες τις εκδηλώσεις της.

Το αποτέλεσμα βέβαια αυτής αλλά και κάθε «εξέλιξης» είναι και ο μετασχηματισμός της κοινωνίας. Πράγμα απαραίτητο για την πορεία προς τα εμπρός υπό την προϋπόθεση βέβαια της θετικής χρήσης  - αξιοποίησης της όποιας αλλαγής.  Η κάθε μεταβολή όμως μπορεί να έχει είτε θετικό είτε αρνητικό πρόσημο.

Στο σήμερα σκεπτόμενοι το αύριο

Ο 21ος αιώνας εμφανίζεται να  μας προσφέρει την επανάσταση της τεχνητής νοημοσύνης. Κάτι σαν την ύπαρξη ενός νέου «είδους» ανθρώπου. Κάτι σαν τα robots των (παλαιών…) ταινιών επιστημονικής φαντασίας.

Δεν πρόκειται για μια «απλή» υποκατάσταση του ανθρώπου με ένα μηχάνημα. Αυτό ήδη εφαρμόζεται  για παράδειγμα  στην ηλεκτρονική μπάρα σε ένα σταθμό διοδίων  ή στο ΑΤΜ μιας τράπεζας σε σχέση με την ανθρώπινη απασχόληση στη θέση του ταμία. Αυτές είναι μορφές υποκατάστασης του ανθρώπου από τη μηχανή σε «τυποποιημένες»  κινήσεις όπως η έκδοση ενός εισιτηρίου όπου σπάνια απαιτείται για την αντιμετώπιση ενός συμβάντος η «ευελιξία» της ανθρώπινης σκέψης έναντι της προγραμματισμένης  ενός μηχανήματος.

Η νέα εποχή που προβάλλει -  μέσα από τις εφαρμογές της τεχνητής νοημοσύνης -  δεν  έρχεται να υποκαταστήσει ανθρώπινα χέρια που λειτουργούν κατόπιν προγραμματισμένων εντολών που τους ενσωμάτωσε η ανθρώπινη σκέψη. Αλλά σε αρκετές περιπτώσεις η υποκατάσταση αφορά την ίδια την ανθρώπινη σκέψη!

Δηλαδή το νέο είδος ανθρώπου θα πρέπει να αποφασίσει πως θα λειτουργήσει. Και αυτό φυσικά είναι διαφορετικό από το να εκτελέσει κάτι «συγκεκριμένο» που του έχουν εισάγει στο λογισμικό του.

Κάποια  από τα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι το «απεριόριστο» του δυναμικού του αλλά και η δυνατότητα ελιγμού και διαφοροποίησης της συμπεριφοράς ανάλογα με τα δεδομένα που καλείται να αντιμετωπίσει. Σε αυτή τη δυνατότητα προστίθεται και η συναισθηματική λειτουργία που ασφαλώς συμπληρώνει και ολοκληρώνει την ανθρώπινη ύπαρξή του.

Είμαστε μπροστά στην προσπάθεια να «συμπληρώσουμε» την έλλειψη ή να «διαπεράσουμε» το απεριόριστο;

Υπερβολικά χρήσιμο το πρώτο ενδεχόμενο και τουλάχιστον επικίνδυνο το δεύτερο.

Ο επίλογος της «μη τεχνητής» σκέψης μας

Η τεχνητή νοημοσύνη έρχεται και μάλιστα γρήγορα. Ένας νέος κόσμος προβάλλει με συνεπακόλουθο την εμφάνιση μεγάλων αλλαγών στην οικονομία, κοινωνία αλλά και στις ανθρώπινες σχέσεις (όπως τις γνωρίζουμε και με την όποια διαφοροποίησή τους μέσα στα χρόνια).

Είμαστε της άποψης ότι οι επόμενες γενιές θα ζήσουν σε ένα περιβάλλον όχι απλά διαφορετικό από το τωρινό - αυτό πάντα γίνεται - αλλά ανατρεπτικό σε σχέση με το σημερινό.

Και το ανατρεπτικό του χαρακτηριστικό θα εμφανιστεί κυρίως στις ανθρώπινες σχέσεις. Αν το σκεπτικό μας δεν επέχει πολύ από την πραγματικότητα βρισκόμαστε μπροστά σε διαφορετικά «μοντέλα» ζωής που η ιστορία κάποτε θα κρίνει αν ήταν καλύτερα ή όχι έχοντας βέβαια προηγούμενα «εξηγήσει» τι σημαίνει η λέξη καλύτερο μια και η έννοιά της γίνεται αντιληπτή διαφορετικά.

Εμείς πάντως δεν θέλουμε τον καφέ μας να τον «προσγειώνει» στο σπίτι μας κάποιο drone που «βρήκε» τον ιδανικό χρόνο της μεγιστοποίησης του βαθμού της ανάγκης μας για καφεΐνη και «πέταξε» για να μας την ικανοποιήσει!

Προτιμάμε η ανάγκη μας να ικανοποιηθεί σε ένα cafe αντλώντας τη θετική ενέργεια που μας προσφέρει ο ήλιος και επικοινωνώντας με τα (πολλά) αισθητήρια όργανά μας με την (σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια) «ομορφιά» του ανθρώπινου είδους που βρίσκεται δίπλα μας.

Οι παλινωδίες στην Παιδεία και τα γιατί

Θα είναι αναμφίβολα «κουραστικό» για τον αναγνώστη αλλά και τον γράφοντα μια ακόμα αναφορά στις άνευ λόγου παλινωδίες που παρατηρούνται στην Ελλάδα στο χώρο της Παιδείας.

Έχουμε αναφερθεί αρκετές  φορές σε προηγούμενα άρθρα ότι  ο χώρος δεν προσφέρεται (για τα άτομα που λαμβάνουν αποφάσεις στη διαμόρφωση της πολιτικής του) ούτε για πειραματισμούς ούτε βέβαια για απόκτηση εμπειρίας!

Οι παλινωδίες συνεχίζονται

Με αφορμή τα νέα «σχέδια» που ακούστηκαν την προηγούμενη εβδομάδα μας δημιουργείται η αίσθηση ότι δεν θέλουμε την πορεία προς τα εμπρός. Εμφανίζεται να μας ικανοποιούν οι πολιτικές του χθες και η κατάληξή τους!

Βέβαια, θεωρητικά μιλώντας θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν καταλαβαίνουμε τις λάθος κινήσεις μας. Η απάντησή μας σε ένα τέτοιο «υποθετικό»  ενδεχόμενο είναι ότι αν κάποιος στον εργασιακό του χώρο δεν έχει την ικανότητα να επιτελέσει το έργο που του έχει ανατεθεί ή δεν αντιλαμβάνεται, αντικαθίσταται. Ατυχώς όμως αυτό το «υποθετικό» σενάριο απέχει πολύ από το να είναι και το πραγματικό.

Στην πράξη αυτό που συμβαίνει στο χώρο της παιδείας – ένα από τους πλέον νευραλγικούς στην κοινωνία – είναι αντί της κατάστρωσης ενός σωστού μακροχρόνιου προγράμματος που θα οδηγήσει στην πραγματική παιδεία να έχουμε εναγάγει το χώρο σε πεδίο πειραματισμού - ελέγχου με τα αναμενόμενα ασφαλώς αποτελέσματα (Χαμηλές επιδόσεις Ελλήνων μαθητών στην έρευνα PISA 2015).

Τα γιατί

Καλοπροαίρετα σκεπτόμενος θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει ότι για παράδειγμα με τις συνεχείς παλινωδίες των προγραμμάτων και των συστημάτων εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ «αναζητείται» το καλύτερο! Θα ήταν ευχάριστη σκέψη ότι τα πειράματα αφορούν την καταλληλότητα των προγραμμάτων – συστημάτων που εφαρμόζονται.

Σε μια τέτοια περίπτωση θα «καταλαβαίναμε» την ταλαιπωρία που αναγκαστικά υφίστανται μαθητές, γονείς, καθηγητές, σχολεία και φροντιστήρια κάθε φορά που αλλάζει το «τοπίο» στη σφαίρα των πειραμάτων!

Όμως η άποψή μας προσεγγίζει ένα άλλο ενδεχόμενο σχετικά με το ποιο είναι το «πραγματικό» υποκείμενο των πειραμάτων. Με μεγάλη μας λύπη καταλήγουμε ότι μάλλον αναφερόμαστε σε πειραματισμούς επί των πιθανών αντιδράσεων των εμπλεκομένων φορέων – τάξεων παρά σε μια προσπάθεια ελέγχου και εύρεσης ενός καλύτερου προγράμματος παιδείας.

«Αυτοί που μελέτησαν προσεκτικά τον τρόπο διακυβέρνησης των ανθρώπων, πρέπει να έχουν πεισθεί  πως η τύχη των εθνών εξαρτάται από την εκπαίδευση των νέων».  Αριστοτέλης (384 – 322 π.Χ.)

Πολύ αντιπροσωπευτικό και με τις δύο έννοιές του!

Ανισοκατανομή του πλούτου. Αναζητώντας τους λόγους.

Η Μεγάλη Ανισοκατανομή του πλούτου σε παγκόσμιο επίπεδο έχει μαγνητίσει τη θεματολογία πολλών άρθρων το τελευταίο διάστημα. Και βέβαια είναι απόλυτα δικαιολογημένο να αφιερώνονται δεκάδες σελίδες περιγραφής και ανάλυσης ενός τόσο έντονου οικονομικού χαρακτηριστικού που τείνει να αλλάξει θεαματικά την γνωστή (μέχρι το πρόσφατο παρελθόν ) κοινωνική διαστρωμάτωση.

Τελευταία στοιχεία της World Inequality Report (http://wir2018.wid.world/) σχετικά με το πώς κατανεμήθηκε ο παγκόσμιος πλούτος στον πληθυσμό μετά το 1980  αναφέρουν ότι: The global top 1% earners has captured twice as much of that growth as the 50% poorest individuals.

Οι σχετικές αναφορές ατυχώς δεν περιορίζονται σε κάποιες συγκεκριμένες χώρες αλλά αφορούν  την παγκόσμια οικονομία με ΗΠΑ και Ρωσία να συγκαταλέγονται μεταξύ των χωρών στις οποίες η ανισότητα χαρακτηρίζεται ακραία.

Η εξέλιξη του ΑΕΠ μετά το 1960

Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) είναι γνωστό ότι - παρά τις αδυναμίες του - αποτελεί ένα δείκτη οικονομικής ευημερίας. Δείχνει την αξία της αξία πώλησης των τελικών αγαθών που παρήχθησαν εντός του έτους. Βεβαίως για την παραγωγή των αγαθών δεσμεύτηκαν συντελεστές παραγωγής των οποίων οι αμοιβές για τη συμμετοχή τους στην παραγωγική διαδικασία «δημιούργησαν» εισόδημα για τους κατόχους τους το οποίο θεωρείται ίσο με την αξία της παραγωγής. Επομένως η άλλη πλευρά του ΑΕΠ δείχνει το εισόδημα (πλούτο) που έχει παραχθεί.

Σύμφωνα με την World Bank (https://data.worldbank.org) το παγκόσμιο ΑΕΠ (σε σταθερές τιμές του 2010) από τα 11,19 τρις US$ το 1960 αυξήθηκε στα 77,33 τρις US$ το 2016. Αναφερόμαστε λοιπόν σε ένα μέγεθος περίπου 7 φορές μεγαλύτερο!

Η «μοιρασιά» του πλούτου

Ένας από τους λόγους (ασφαλώς όχι ο μόνος) που οι ΗΠΑ ξεπέρασαν την χρηματιστηριακή  κρίση του 1929 που οδήγησε στη μεγάλη ύφεση της παγκόσμιας οικονομίας ήταν και  ότι  υιοθέτησαν τις απόψεις του John Maynard Keynes (1883 - 1946) ο οποίος θιασώτης  της πλήρους (ή της μεγαλύτερης δυνατής) απασχόλησης του εργατικού δυναμικού  θεωρούσε μετά από κρίσεις απαραίτητη τη συμμετοχή του κράτους στις επενδύσεις άρα στη μείωση της ανεργίας με αποτέλεσμα την αύξηση του εισοδήματος άρα και της κατανάλωσης και επομένως και της παραγωγής με τελικό αποτέλεσμα την ανάκαμψη της οικονομίας.

Ιδιαίτερα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο η ανοικοδόμηση της οικονομίας «απατούσε» ένα μεγάλο μερίδιο του παραγόμενου πλούτου να μεταφερθεί στα χέρια των «πολλών». Ήταν απαραίτητο για την επιβίωση και αργότερα για την ανάπτυξη του βιοτικού επιπέδου του μεγάλου μέρους του πληθυσμού.

Μετά το 1970 οι ιδέες του Keynes αρχίζουν σταδιακά να αποσύρονται από το προσκήνιο της οικονομικής πολιτικής και παράλληλα παρατηρείται η ολοένα και μικρότερη συμμετοχή των πολλών στο μερίδιο του διογκωμένου του ΑΕΠ – εισοδήματος. Τα χρόνια της έντονης ανισοκατανομής του εισοδήματος έχουν αρχίσει.

Αναζητώντας τα γιατί της «μεγάλης» ανισότητας

Ασφαλώς το καπιταλιστικό μοντέλο ουδέποτε αναφέρθηκε σε μια αταξική κοινωνία μιας κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας. Η ιδιωτική πρωτοβουλία ήταν πάντα κυρίαρχη μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο που καθόριζε το κράτος με την παρουσία του. Σε αυτή τη μεικτή μορφή οικονομίας το ζητούμενο ήταν η έντονη ή όχι κρατική παρέμβαση στην οικονομική ζωή.

Σταδιακά η «δύναμη» της πολιτικής υποχωρεί έναντι της οικονομικής. Η παγκοσμιοποίηση οδηγεί στην δημιουργία οικονομικών κολοσσών με βλέψεις πολιτικής εξουσίας ώστε να αυξήσουν και άλλο την οικονομική τους δύναμη. Το κράτος - εκφραστής της πολιτικής -  υποχωρεί. Η έντονη μεταπολεμική κρατική πρόνοια συρρικνώνεται δραματικά.

Το «νέο» μοντέλο ζωής επιβάλλεται – δεν επιλέγεται - μέσα από τα συμφέροντα του πλούτου και της τεράστιας ανάπτυξης της τεχνολογίας.

Το Αμερικανικό όνειρο δηλώνει παρόν. Δουλειά για την απόκτηση σπιτιού, αυτοκινήτων και  γενικά καταναλωτικών αγαθών. Και ασφαλώς τίποτα στον ορισμό του ονείρου δεν είναι άσχημο.

Τα προβλήματα στο εν λόγω όνειρο αρχίζουν όταν «νομίζεις» ότι σου ανήκουν τα προηγούμενα αγαθά.  Όμως με την πάροδο των χρόνων διαπιστώνεις ότι σε εσένα ανήκει η υποχρέωση εξόφλησης των δανείων με τα οποία αγοράστηκαν, όχι οι τίτλοι ιδιοκτησίας (Κρίση χρέους). Αυτοί (οι τίτλοι) βρίσκονται στα συρτάρια της τράπεζας που σου χορήγησε τα δάνεια.

Και βέβαια μετά το σπάσιμο της φούσκας στην αγορά των δανείων, είτε στεγαστικών, είτε καταναλωτικών, είτε για αγορά μετοχών ή εσχάτως κρυπτονομισμάτων  ξεσπάει η κρίση στην οικονομία.

Το ερώτημα αν «φταίνε» οι τράπεζες που χορήγησαν τα δάνεια ή οι καταναλωτές που τα πήραν μοιάζει περισσότερο με ρητορικό παρά πραγματικό (Μετασχηματισμός ρόλου τραπεζών και κρίση).

Αυτό που θέλουμε να σχολιάσουμε κατά συνέπεια είναι η κατάληξη. Και αυτή δεν είναι άλλη από το ότι ο πολίτης γίνεται φτωχότερος μια και είτε χάνει σπίτια και αυτοκίνητα, είτε συμμετέχει στην ανακεφαλοποίηση των τραπεζών για να μην του τα πάρει ή για να μη «κουρέψει» τις καταθέσεις του (αν έχουν μείνει).

Η οικονομική δύναμη με τις διάφορες μορφές έκφρασής της έχει επιβληθεί τόσο πολύ στην πολιτική που η λέξη ηγέτης (στην πολιτική σκηνή) απουσιάζει εδώ και χρόνια. Σαν αποτέλεσμα λείπει και το όραμα για το καλύτερο αύριο.

Παράλληλα σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού παρατηρείται ή και έμμεσα επιβάλλεται πνευματική νέκρωση με την παροχή τυποποιημένης γνώσης που δεν επιτρέπει την υπέρβαση - το παρακάτω της σκέψης.

Επίλογος

Αναμφίβολα το οικονομικό σύστημα απέτυχε να γεφυρώσει το χάσμα πλουσίων – φτωχών (Why market economy fails). Η θεωρία της βέλτιστης ανακατανομής του Vilfredo Pareto (1848-1923) δηλαδή η κατανομή των πόρων να είναι τέτοια ώστε να μην υπάρχει άλλη που να  βελτιώνει τη θέση ενός χωρίς να χειροτερεύει η θέση άλλου (Pareto's efficiency) δεν πέρασε στην πράξη.

Το κράτος από την μεριά του επίσης απέτυχε στην αποτελεσματική αναδιανομή του εισοδήματος (πλούτου) μέσα από τα εργαλεία της  δημοσιονομικής πολιτικής.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η οικονομία και τα αναπτυξιακά μοντέλα της είναι οι υπεύθυνοι της δημιουργίας αυτής της τεράστιας ανισότητας.

Εμείς είμαστε της άποψης ότι η υπέρ μεγέθυνση της κατοχής πλούτου στα χέρια των πολύ ολίγων με την ταυτόχρονη εξασθένηση της οικονομικής δυνατότητας των πολλών αλλά και του ίδιου του κράτους δεν είναι θέμα οικονομίας. Πρόκειται για πολιτική επιλογή που εκφράζεται μέσα από την υποταγή της πολιτικής στην οικονομία.

Αυτή βέβαια είναι η δική μας θεώρηση. Εκφράστε τη δική σας.

Άσκηση Ζήτησης 1 - 2018

05 Ιανουαρίου 2018

Τα παρακάτω στοιχεία αφορούν 3 καταναλωτές (Α, Β και Γ) που συμμετέχουν στην αγορά του αγαθού Χ. Οι συγκεκριμένοι 3 καταναλωτές αποτελούν και το σύνολο της αγορά του αγαθού.

Δ1. Να υπολογίσετε την αγοραία συνάρτηση ζήτησης (γραμμικής μορφής).                                          

Δ2. Στη συνέχεια μια μείωση της τιμής ενός  αγαθού Ψ (συμπληρωματικού του Χ) προκαλεί μια σταθερή (σε κάθε επίπεδο τιμής) ποσοστιαία μεταβολή της ζήτησης του αγαθού Χ. Επί της νέας καμπύλης ζήτησης όταν η  τιμή (Ρ) ισούται με 20 η ζητούμενη ποσότητα ισούται με 60,5 μονάδες, ενώ αν η τιμή (Ρ=20) αυξηθεί κατά 50 %, η ελαστικότητα ζήτησης (ως προς την τιμή)  ισούται με – 0,3636.

Θεωρούμε ότι 219,978 = 220 και τη νέα ζητούμενη ποσότητα (μετά την αύξηση της τιμής κατά 50%) ίση με 49,5 μον.

Να υπολογιστούν:

α) Η νέα συνάρτηση ζήτησης (γραμμικής μορφής) του αγαθού Χ (μετά την μεταβολή της τιμή της τιμής του συμπληρωματικού του αγαθού Ψ).

β) Η ποσοστιαία μεταβολή της ζήτησης του αγαθού Χ που προκλήθηκε.

Δ3. Σε ποια τιμή (Ρ) επί της νέας συνάρτησης η συνολική δαπάνη (ΣΔ) των καταναλωτών θα ισούται με τη ΣΔ που αντιστοιχεί στην τιμή Ρ = 20.

Δ4. Να υπολογιστεί η ελαστικότητα ζήτησης ως προς την τιμή (ED) αν επί της νέας καμπύλης ζήτησης η τιμή αυξηθεί από 20 σε 55 μονάδες και να αιτιολογηθεί η τιμή της.

 

13 ταξίδια

Απόσπασμα από τα « 13 ταξίδια»

Το ξεκίνημα

Γεννημένος - κατά ένα περίεργο τρόπο - κάπου μεταξύ Χίου και Ιταλίας, μεταφέρεις  μέσα σου τουλάχιστον δύο επιρροές. Την πρώτη στην προσφέρει η νησιώτικη – θαλασσινή αύρα και τη δεύτερη η χώρα της φινέτσας και του έρωτα.

Έμαθες να λατρεύεις το γαλαζοπράσινο του Αιγαίου, να ταξιδεύεις με μανία στα νησιά του, να αγκαλιάζεις κύματα, να τα αντιμετωπίζεις, να χαζεύεις τους φάρους που σε καλωσορίζουν σε ένα ακόμα κομμάτι γης μέσα στο απέραντη θάλασσα και να ονομάζεις τον εαυτό σου θαλασσοπόρο!

Χίος, Ελλάδα

Chios island, Greece

Το άλλο σου κομμάτι, σου έμαθε την αίσθηση του ωραίου, του στυλ, του θαυμασμού της ομορφιάς και την «ανάγκη» της παρουσίας της στη ζωή σου.

Roma, Italia

Ταξιδεύοντας

Με αυτές τις «καταβολές» ξεκίνησες το ταξίδι σου! Ήταν στη φύση σου ή στο πεπρωμένο σου να κουβαλάς τα προηγούμενα μαζί σου. Δεν μπορούσες να τους γυρίσεις την πλάτη ή να τα αλλάξεις. Μόνο να τα βελτιώσεις!

Ταξιδεύοντας μέσα στα χρόνια βίωσες πολλές καταστάσεις. Σπούδασες, δούλεψες, γνώρισες, απογοητεύτηκες, ενθουσιάστηκες, έκανες λάθη, κάποια τα επανέλαβες άλλα τα διόρθωσες, έμαθες, παντρεύτηκες, έκανες παιδιά, χώρισες, αγάπησες και σε αγάπησαν, ερωτεύτηκες και σε ερωτεύτηκαν, πλήγωσες αλλά και σε πλήγωσαν, κάποια στιγμή ο θάνατος σου «έκλεισε το μάτι» αλλά του φέρθηκες «ζόρικα» και δεν του επέτρεψες να σε νικήσει, επικοινώνησες με πολλά άτομα, δίδαξες και μετέφερες γνώση.

Μια αίσθηση ολοκλήρωσης και αυτοεκτίμησης, δυνατός να ελέγχεις καταστάσεις και συναισθήματα - άρα απόρθητος, και γνώστης του πώς να αντιμετωπίζεις νέα  ταξίδια!

Δεν ξέρω μέσα από αυτή την πορεία ζωής αν άλλαξες – τουλάχιστον θεαματικά. Σίγουρα όμως και παρά το ότι ασφαλώς μεγάλωσες, τα αρχικά «εμφυτεύματα» της διπλής καταγωγής σου αρνήθηκες φανατικά να  τα αποβάλεις. Και «βέβαια» τα συμπεράσματα που έβγαλες μέσα από την «πορεία» σου ήταν κάτι σαν αδιαπραγμάτευτα δεδομένα για σένα.

Όμως τα ταξίδια δεν τελείωσαν και στην Ιταλία λένε mai dire mai..

Ερωτήσεις για το Νόμο της Φθίνουσας απόδοσης - ΝΦΑ (02.01.2018)

02 Ιανουαρίου 2018

Είναι σημαντικό να έχουμε κατανοήσει ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που «αποδεικνύουν» την ύπαρξη ή όχι του νόμου της φθίνουσας απόδοσης στην παραγωγή μιας επιχείρησης. Στην περίπτωση αυτή και έχοντας δεδομένα – στοιχεία για κάποια συγκεκριμένη επιχείρηση θα μπορούμε να απαντήσουμε με βεβαιότητα στο αν ισχύει ή όχι ο νόμος αλλά και στο μετά από ποια μονάδα μεταβλητού συντελεστή παραγωγής (L) εμφανίζεται.

Βασική προϋπόθεση να μας έχει γίνει πλήρως αντιληπτή η πραγματική έννοια του ΝΦΑ.

Οι σκέψεις μας την πρώτη από τις 365 μέρες του 2018

Πρώτο χάραγμα της νέα χρονιάς και οι ευχές πάρεα με τις σκέψεις μας δικαίως ταξιδεύουν προς πάσα κατεύθυνση! Μεταφέρουμε λίγες λέξεις σε φίλους, συγγενείς, συνεργάτες και αγαπημένα πρόσωπα  που μέσα τους κρύβουν την ανάγκη να ζήσουμε μια όμορφη χρονιά!

Αυτή την πρώτη μέρα του 2018 στη σκέψη μας μαζί με τις ευχές έρχονται δύο στοιχεία που κατά τη γνώμη μας θα συμμετάσχουν στην πραγμάτωση των ευχών - επιθυμιών μας για το χρόνο που μόλις μας συστήθηκε!

Το πρώτο αφορά το βαθμό που έχουμε συνειδητοποιήσει ότι οι όμορφες χρονιές κατακτώνται - δεν χαρίζονται!  Δεν γεννιούνται ωραίες ή όχι, καλές ή κακές. Είναι η δική μας παρέμβαση και ο τρόπος που εμείς τις προσεγγίζουμε εκείνα που διαμορφώνουν την όμορφη ή όχι εικόνα τους.

Το δεύτερο και τελευταίο σχετίζεται με το περιβάλλον που άμεσα δεν ελέγχεται από εμάς. Είναι τα άτομα και οι πολιτικές που έχουν αναλάβει το «καθήκον» να οδηγήσουν όλους εμάς στο να ζήσουμε μια καλή χρονιά. Εδώ βέβαια η θέληση πρέπει να συναντήσει ή να απαιτήσει την παρουσία της ικανότητας για την υπέρβαση του λαθεμένου χθες ( άρθρο).

Η Econtopia εξωτερικεύοντας την ανθρώπινη υπόστασή της εύχεται αυτή η χρονιά να σηματοδοτήσει την αλλαγή της λανθασμένης πορείας  του παρελθόντος. Να είναι μια χρονιά που η θέληση για το καλύτερο αύριο να υπερισχύσει της ανάγκης του βολεμένου σήμερα. Σε αυτή τη χρονιά να ζήσουμε την αλλαγή. Να βιώσουμε την ανατροπή των παρελθοντικής λογικής αποτυχημένων ή και καταστροφικών απόψεων.

Να έχετε υγεία και εκείνα που για τον καθένας σας θα χαρακτηρίσουν το 2018  σαν μια όμορφη χρονιά!