Οι 10ετίες του ΄50 και ‘60
Αν προσπαθήσουμε να «ακτινογραφήσουμε» τη ζωή το μέσου Ελληνικού νοικοκυριού εκείνης της εποχής θα συναντήσουμε άτομα με χαμηλό εισόδημα, αλλά ίσως αρκετό για την κάλυψη των (τότε) περιορισμένων αναγκών. Άτομα που αναζητούσαν το καλύτερο αύριο, όχι τόσο μέσα από την κατανάλωση του σήμερα, όσο μέσα από τη λογική της δημιουργίας το αποτέλεσμα της οποίας - στην πραγματικότητα - θα απολάμβανε η επόμενη γενιά.
Η δημιουργία ήταν αποτέλεσμα περισσότερο της μελλοντικής χρήσης της αποταμίευσής τους, παρά της σύναψης κάποιου δανείου. Για παράδειγμα, το σπίτι που απέκτησαν ήταν (κατά κανόνα) προϊόν αποταμίευσης ή και οικονομικής βοήθειας φίλων, παρά δώρο ενός Τραπεζικού δανείου! Όσο για τις μετακινήσεις, ασφαλώς ο εισπάκτορας του λεωφορείου Scania - Vabis είχε τον πρώτο λόγο.. σε σχέση με τη δειλή εμφάνιση του VW (σκαραβαίου).

Ήταν η γενιά που χωρίς οικονομικές σπουδές ήξερε πολύ καλά την βασική ισότητα της μακροοικονομίας: Ι = C + S. Δηλαδή, ότι το εισόδημα (Ι) είτε καταναλώνεται (C), είτε αποταμιεύεται (S). Επίσης γνώριζε βιωματικά την αβεβαιότητα που υπάρχει στη ζωή και κατά συνέπεια την (απαραίτητη) λογική της σημερινής πρόβλεψης για την αντιμετώπιση του αυριανού απροόπτου. Και η μετάφραση αυτής της λογικής άκουγε στο όνομα αποταμίευση.
Οι 10ετίες του ΄70 και ΄80
Η επόμενη γενιά. Η γενιά της παγκοσμιοποίησης! Ο θαυμαστός νέος κόσμος! Σιγά – σιγά καταιγισμός και βατότητα σε νέα προϊόντα, νέες συνήθειες, νέα τεχνολογία, νέα πληροφορία, νέα εικόνα, νέα καταναλωτικά πρότυπα με κατάληξη σε επίσης νέο τρόπο ζωής. Ασφαλώς η κοινωνία δεν παραμένουν στατική μέσα στο χρόνο. Τώρα πια εκτός από το σπίτι - ενδεχομένως και το εξοχικό, έχουμε αυτοκίνητο, ταξιδεύουμε περισσότερο, καταναλώνουμε γενικά περισσότερο. Αυτό το περισσότερο όμως δεν προέρχεται τόσο από την αντίστοιχη (αναλογικά) αύξηση του εισοδήματος, όσο από την εμφάνιση και στη συνέχεια αύξηση ενός νέου προϊόντος. Όνομα αυτού δάνειο!
Η έννοια της αποταμίευσης εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά αργά και σταθερά ξεπερνιέται, θεωρείται «ντεμοντέ»!
Συμπερασματικά και απλά, είναι η γενιά που παρέλαβε το σπίτι της προηγούμενης, κατά κανόνα του πρόσθεσε ένα ή και δύο ορόφους, και έφτιαξε γκαράζ για το αυτοκίνητο που η ίδια αγόρασε. Και βέβαια το μουγκρητό (ιδιαίτερα στις ανηφοριές) του αερόψυκτου σκαραβαίου παραχωρεί σταδιακά τη θέση του σε υδρόψυκτους κινητήρες που δεν γίνεται (πλέον) να μη "βγάζουν" πάνω από 100 αλογάκια! Έτσι τη θέση του VW σκαραβαίου «κατακτά» το Autobianchi Abarth για τους γρήγορους πλέον οδηγούς!
Μετά το 1985..
Αυτός και αν είναι ο θαυμαστός νέος κόσμος! Η γενιά που αγοράζει με πλαστικό χρήμα προϊόντα από το οποιοδήποτε σημείο του κόσμου επιθυμεί! Η κατανάλωση δεν μας «εκφράζει» πλέον. Της χρειάζεται ένα υπερ για να ονομαστεί υπερκατανάλωση! Αυτή η νέα έννοια περνιέται βίαια στον εγκέφαλο ο οποίος σταδιακά «χάνει» την ικανότητα προβολής του σήμερα στο αύριο.
Είναι η γενιά του αυξημένου κατά κεφαλήν ΑΕΠ, αυτή του θεαματικά βελτιωμένου βιοτικού επιπέδου, των χρηματιστηρίων (ασφαλώς όχι μόνο του Ελληνικού), των δύο αυτοκινήτων, των τριών τηλεοράσεων, της καθημερινής διασκέδασης, των πούρων, των πολλών ταξιδιών, αλλά και των πολλών, πάρα πολλών δανείων.

Και βέβαια που είναι το δύσκολο, όταν η απελευθέρωση στη διακίνηση των κεφαλαίων έχει επιτρέψει το μενού του φιλάνθρωπου Τραπεζίτη να περιλαμβάνει τεράστια γκάμα από το σωτήριο προϊόν... Το θέλετε σε δραχμές, ευρώ, γιεν, σταθερού ή κυμαινόμενου επιτοκίου; Διάρκειας Α, Β ή Γ ετών; Για να αγοράστε σπίτι, αυτοκίνητο, διακοπές; Τι ακριβώς θέλετε; Εμείς είμαστε εδώ!

Η συγκεκριμένη γενιά κατήργησε ή καλύτερα της κατήργησαν την ισότητα (I = C + S) που λέγαμε πριν. Όχι απλά εξαφανίστηκε η έννοια της αποταμίευσης (S), αλλά η αύξηση της κατανάλωσης (C) ήταν σε τόσο μεγάλο βαθμό που η προσθήκη δανείου/ων ήταν απαραίτητη. Ασφαλώς η όποια αύξηση του εισοδήματος δεν ήταν ικανή να τροφοδοτήσει την υπερ - αύξηση της κατανάλωσης.
Εδώ τα συμπεράσματα μας παραπέμπουν σε μια γενιά που το σπίτι που βρήκε από την προηγούμενη το μετέτρεψε σε βίλα με πισίνα και υπόγεια γκαράζ για το turbo (ποιος ασχολείται πια με ατμοσφαιρικούς κινητήες..) αλλά χωρίς να το συνηδειτοποιήσει το ονόμασε “Βίλα ΔΑΝΕΙΟ”!
Και ατυχώς στην επόμενή της γενιά ΔΕΝ μετέφερε το σπίτι ΤΗΣ, αλλά το σπίτι ενός ΔΑΝΕΙΟΥ!

Απολογισμός
Και μέσα από αυτές τις διαδρομές των τελευταίων 60ετών τα μωσαϊκά ξηλώθηκαν για να μπουν στη θέση τους πλακάκια και πατώματα. Η πάγκος της κουζίνας έγινε καυσόξυλο για να αντικατασταθεί από γρανίτη. Τα ξύλινα παντζούρια έγιναν ελενίτ..

Ο μεγάλος κήπος με τις τριανταφυλλιές ξεράθηκε και στη θέση του «φύτρωσε» γκαράζ. Στη θέση του εισπράκτορα εγκαταστάθηκε ένα μηχάνημα για να του «αποσπάσει» δουλειά και μισθό. Το καλοκαίρι στο εξοχικό έγινε «μονότονο» και προτιμήσαμε το: κάθε χρονιά και αλλού (ανά τη γη). Το μουγκρητό του σκαραβαίου επισκιάστηκε από τον εκκωφαντικό θόρυβο του χλιμιντρίσματος των εκατοντάδων αλόγων.
Και τότε μάλλον αναπολήσαμε το νιαούρισμα των γάτων στα κεραμίδια του σπιτιού ΜΑΣ, αλλά και τη χαμένη λάμψη του σκαραβαίου ΜΑΣ.

Κράτα το
Κράτα το
Κράτα το
Κράτα το
Κράτα το
Κράτα το