How tax incentives influence investment

Undoubtedly, the private investment behaviour is primarily influenced by the maximization of the profit. In other words, the extent of the corporate taxes that has to be paid on the net profits is of major importance (tax incentives) when carrying out an appraisal of a prospective investment. Thus ‘pure profits’ although reduces the income shown on Financial statements, sounds welcomed when a firm considers payable taxes. To this regard, it would be to the firm’s benefit should allowed by the tax legislation to deduct the maximum cost items they could and consequently to ‘present’ the minimal taxable income.

Here below, we will refer to some items that influence the investment through taxation in a directly or indirectly way.

  • Depreciation. It is known, that depreciation allowance actually reduces the acquisition price of an asset equally to the present value[1] of the depreciation allowance. The smaller the period over the depreciation is calculated the larger the benefit for the company.
  • Accelerated depreciation[2].  Is a method that allows the firms to a faster write-off of their assets and as a consequence affects the taxable income by reducing it. Thus encourage investment. In a recent article (Ritholtz 2004) accelerated depreciation is referred as essentially an intriguing corporate tax cut and as one of the more important changes in tax legislation passed by President Bush.
The aspect of inflation

Are investments promoted as designed during inflationary periods?

As we know, inflation causes fictitious profits (higher replacement value of an asset) that also taxed. Therefore, by reducing the number of years over which an asset could be depreciated (generous tax depreciation provisions) we actually compensate the additional tax burdens that caused by inflation.

  • Tax credits. A tax credit program (reduced taxes) undoubtedly motivates investment but it is also the primary means of directing investment towards those activities (sectors of the economy) or regions of the country (regional economic development) that deemed the most significant for the boosting of the economic growth.
  • The cost of capital. Assuming a firm is considering to a partly finance of its new project through a banking loan (debt) instead of issuing shares (equity) under following fixed terms and conditions:
  1. The tax policy allows firms to deduct interest payments from the taxable income
  2. The interest rate is 4%
  3. The after tax profits are € 100
  4. The corporate tax rate (T) stays at 40 %

Τhe following calculation will show the real interest that the company will pay.

Tax shield

4% (1- T) = 4% ∙ (1- 0.4) = 4% 0.6 = 2.4%  -- which is the real interest rate.

  • € 100 (Profits) – € 40 [ i.e € 1,000 4% (Interest)] = € 60
  • € 60 40% (tax rate) = € 24 (Tax bill) that represents the 4 % of the loan amount of € 1,000.

As a result, if the amount of interest is taxable, it reduces the real interest rate. In other words it reduces the cost of capital, which in general has a positive impact upon investment.

  • Mergers and acquisitions (M&A). Undoubtedly the M&A are demanding for both vendors and acquires since under considerable analysis and assessment it will be to the benefit of both parties involved.

As stated in an article (Ruegger 1999 partner of Simpson Thacher & Bartlett Llp) the worldwide M&A volume for announced transactions in 1998 was close to $2.5 trillion, in 1997 over $1.5 trillion, and in 1996 over $1 trillion.

Certainly, the firm’s main target when using the M&A is the enhancement of market share. However, it can be argued that possible tax incentives can also consist a considerable motive for a firm to proceed to an activity in question.

For example, the legislation may allow the ‘transfer’ of some tax credits to the buying company or offers a reduced tax rate.


Author: Manolis Anastopoulos.  Assignment (part) in Public Finance, University of Leicester.

[1] Present value (PV) = FV / (1+i) .The calculation of PV is called discounting.

[2] Accelerated depreciation is especially popular for writing-off assets that most probably will be replaced before the end of their useful life.

ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ προσπαθούμε ΚΑΙ με ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ;

Φεύγοντας από την Αθήνα, ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, Barack Obama, φρόντισε  έτσι για “good bye” να μου προσθέσει άλλα δύο ερωτήματα (μέσα στα πολλά που έχω τα τελευταία χρόνια..).

Στο πρώτο για να απαντήσω θα πρέπει να “αναρωτηθώ” για το ποιος, και με ποιο τρόπο έχει το ρόλο να διαφημίζει τη χώρα μου. Το δεύτερο είναι πιο βαθυστόχαστο (!!) και σχετίζεται με την εννοιολογική διαφορά δύο λέξεων. Σεβασμός είναι η μια, και ένα από τα  αντώνυμά της η άλλη.

Αισθάνομαι  ντροπή  που οι απαντήσεις μου έρχονται “εκνευριστικά” αβίαστα! Κάποιες αντιπροσωπευτικές εικόνες και λίγα λεπτά από ένα - δύο video μοιάζουν να είναι τα μόνα εργαλεία σκέψης που χρειάζομαι.

Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που η ευκολία των απαντήσεων σε κάνει να αναρωτιέσαι  για τον λόγο “ύπαρξης” των ερωτήσεων!

Ολόκληρος πρόεδρος, τόσο απλές ερωτήσεις μου κάνει;

Λίγες μέρες μετά και να ο..

Θρίαμβος!  Η ατμόσφαιρα δονείται από το “είμαστε κοντά στο να κλείσει η β’ αξιολόγηση”! Κάποιες τελευταίες ρυθμίσεις (!!) και φύγαμε για το Euro Working Group της προσεχούς  Δευτέρας 28 Νοεμβρίου και του Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου.

Εδώ να δεις ερωτήματα που (μου) αναφύονται..Δηλαδή “κάποιοι” - μάλλον για Χριστουγεννιάτικο δώρο - θα δώσουν το OK χωρίς να ζητήσουν (ευγενικότερος όρος  του απαιτήσουν) νέα μέτρα, έτσι; Κάποιοι δε άλλοι, ούτε κατά διάνοια θα σκεφτούν να υποχωρήσουν από την αδιαπραγμάτευτη (!!) θέση τους ή να υπογράψουν λευκά χαρτιά, σωστά;

Πάλι η ευκολία των “θεμάτων” με κάνει να κοκκινίσω.

Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που αποφασίζω να είμαι εγώ αυτός που θα κάνει την επόμενη ερώτηση ευελπιστώντας να έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας.

Όμως τώρα, εκτός όμως από ντροπή αισθάνομαι και λύπη…

..για το “ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ προσπαθούμε ΚΑΙ με ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ;;”

 

ΑΘΗΝΑ - κέντρο Νοε,2016

Στα φοιτητικά μου χρόνια το συνηθισμένο δρομολόγιό μου για το Ο.Π.Α (τότε Α.Σ.Ο.Ε.Ε)  ήταν : Ακαδημίας – Κάνιγγος - Πατησίων και μετά από μισή ωρίτσα φτάσαμε!

Ήταν κάτι σαν περίπατος στο κέντρο της Αθήνας με πολλές στάσεις στα πάσης φύσεως “αξιοθέατα..”!

Δεν ξέρω αν ήταν  τα ανέμελα χρόνια, η αίσθηση της ασφάλειας, ή η ομορφιά της διαδρομής που μου επέτρεπαν να απολαμβάνω το “ταξίδι”. Ακόμα και η συνάντηση με τα “γυφτάκια” που μανιωδώς επέμεναν να τους δώσεις κάτι, το οτιδήποτε, είχε και αυτό τη γραφικότητα του.

Βέβαια είναι συνηθισμένο στα ανθρώπινα όντα να γυρίζουν με τη σκέψη τους πίσω το χρόνο  όταν μαζεύονται αρκετές 10ετίες ζωής στην ταυτότητά τους... Θα μπορούσε όμως να γίνεται και μια απλή σύγκριση χωρίς να είναι απαραίτητη η αναπόληση του χθες.

Και να ΄μαστε λοιπόν ένα πρωινό στα τέλη του Νοεμβρίου του 2016 σε μια παρόμοια διαδρομή κάτω στο κέντρο της Αθήνας!

Εποχή του metro φυσικά και κατεβαίνω σήμερα στο Σύνταγμα με τελικό προορισμό λίγο πιο κάτω από την Ομόνοια, στην Αγίου Κωνσταντίνου. Οι αναμνήσεις της “κάποιας” Αθήνας με παροτρύνουν να χρησιμοποιήσω τα ποδαράκια μου για τη  βόλτα μου.

Και ξεκινάμε λοιπόν! Βγαίνοντας από το σταθμό στην Πανεπιστημίου  μετατρέπομαι σε αναγκαστικό θεατή της τραγικής εικόνας τουλάχιστον 5 ανθρώπων που κοιμούνται στο δρόμο σκεπασμένοι με σακούλες ή  εφημερίδες. Ένας, ο τυχερός (..) είχε μια σκισμένη κουβέρτα και ένα φίλο να τη μοιραστεί..Ίσως τον καλύτερο!

Φθάνοντας στο ύψος του Πανεπιστημίου σταματώ για ένα καφέ. Προσπαθώντας να καταλάβω το τι ακριβώς προστατεύει αυτό το “πράμα” που βρίσκεται μπροστά από το κτήριο (και το οποίο “πράμα” διάφοροι απόγονοι του Antoni Gaudí φρόντισαν να του “χαρίσουν” μια εικαστική μορφή πιο αποκρουστική από αυτή που είχε) μου ζητούν ελεημοσύνη 3 άτομα.

Ασφαλώς ένας άνθρωπος όταν φτάνει σε αυτό το σημείο δεν σου προσφέρει και το “καλύτερο” πρόσωπό του, αλλά η εικόνα είναι πολύ χειρότερη από το να την χαρακτηρίσεις θλιβερή. Καμιά  σχέση με εκείνη με τα γυφτάκια που λέγαμε..

Συνεχίζοντας την πορεία μου προς την Ομόνοια νοσταλγείς τη προηγούμενη θέα…

Ακόμα και τα κτίρια – κάποτε στολίδια - δείχνουν τη θλίψη τους φροντίζοντας να “πετάξουν” από πάνω τους κομμάτια από την δικόσμησή τους. Εννοείται πως ουδείς έχει ενδιαφερθεί  για την επισκευή τους.

Έφτασα στην Ομόνοια! Πως λεγόταν; Νομίζω"πλατεία" Ομονοίας! Ε λοιπόν δεν λέγεται πια έτσι. Πολύ αναχρονιστικός τίτλος το "πλατεία" για το κέντρο της πόλης! Ή μήπως και η πόλη της Αθήνας δεν λέγεται πια Αθήνα;

Η ατμόσφαιρα “βγάζει” δυσοσμία! Σου εκπέμπει μια λογική αρώματος που εύχεσαι να μη σε αγγίξει ….

Είναι θλιβερά μαύρη, σε απωθεί, σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα, νιώθεις ανασφαλής, νοσταλγείς τα γυφτάκια, σε αφήνει με ένα γιατί;

Γιατί τέτοια παρακμή (δυστυχώς κατάντια) για μια πόλη κάποτε μαγική;

ΑΚΡΟΒΑΤΩΝΤΑΣ..

Και να λοιπόν και για μια ακόμα φορά στο ίδιο τραπέζι διαλόγου(;) με την Τρόικα ή διαφορετικά με κάποιους Κυρίους που τα λάθη του παρελθόντος αναγκαστικά τους “προσφέρουν” τον  τίτλο των “ελεγκτών” αλλά και “καθοδηγητών” της Ελληνικής Οικονομίας!

Σς τέτοιου είδους συζητήσεις(;) η θέση εκείνου (Ελλάδα) που ζήτησε την οικονομική στήριξη ασφαλώς συνοδεύεται από περιορισμένης ισχύος διαπραγματευτική ικανότητα - επιχειρηματολογία.

Μετά την προσφυγή της χώρας μας στον μηχανισμό στήριξης (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ) τον Απρίλιο του 2010, η οικονομική πολιτική - στην πραγματικότητα - έχει αφαιρεί από τα χέρια της και χαράσσεται ή καλύτερα επιβάλλεται από τους εκπροσώπους των δανειστών της μέσω μνημονίων και μεσοπρόθεσμων πλαισίων δημοσιονομικής πολιτικής.

Το κατά πόσο τα δικά τους “κοκτέιλ” οικονομικής πολιτικής συμβάλλουν στην ανάκαμψη της οικονομίας ενός - στην ουσία - πτωχευμένου κράτους, ήταν γνωστό από το παρελθόν (Αργεντινή), αλλά δυστυχώς για τη χώρα μας είναι ευδιάκριτο και στο παρόν.

Έχουμε επανειλημμένα εκφράσει την άποψή μας ότι μοντέλα λιτότητας που ισοδυναμούν με τόσο εντυπωσιακούς ρυθμούς μείωσης του διαθέσιμου εισοδήματος ΔΕΝ θα οδηγήσουν ποτέ στην ανάκαμψη της οικονομίας.

Η Ελλάδα μέχρι στιγμής, εφαρμόζοντας (σε μεγάλο ποσοστό) τις “οδηγίες” και με τη γνωστή σε όλους κατάσταση του μέσου πολίτη της, έχει να επιδείξει μια βελτίωση των  “αριθμών” που εμφανίζονται σε αρκετά μακροοικονομικά της μεγέθη.

Αναμφισβήτητα το παραπάνω αποτελεί ένα “νέο” όπλο της στις νέες διαπραγματεύσεις με τους προσκεκλημένους(!) της, οι οποίοι - όπως αρκετές φορές στο παρελθόν έχουμε αναφέρει – δεν δείχνουν την “διάθεση” για μια πραγματική συζήτησης σχετικά με την ελάφρυνση του χρέους.

Πρόσφατα δε “ακούστηκε” ότι τέτοιου είδους “προοπτικές συζήτησης” δεν βοηθούν! Αλήθεια, ποιον δεν βοηθούν Κύριε Wolfgang ;

Πιστεύουμε ότι η χώρα μας αυτή τη στιγμή ΑΚΡΟΒΑΤΩΝΤΑΣ δίνει κυριολεκτικά μάχη για την επιβίωση της τουλάχιστον με  μορφή που την ξέραμε.

Δεν είναι το κατάλληλο χρονικό διάστημα για άσκηση αρνητικής κριτικής. Είναι όμως εκείνο το χρονικό σημείο που η χώρα (σκεπτόμενη τα λάθη της) πρέπει να πάρει ιστορικές αποφάσεις για το αύριό της.

Το ΟΧΙ (γενικά) είναι μια λέξη που χρησιμοποιείται πιο δύσκολα από το ναι. Έχει προεκτάσεις, μεταφράσεις, προβολές του τώρα στο αύριο, πρέπει να εμπεριέχει προγραμματισμό της επόμενης μέρας, ομαδικότητα, κοινό στόχο, κοινό κόστος, αποφασιστικότητα, αναγνώριση και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου, αλλά και συνειδητοποίηση των λαθών που έχεις κάνει.

Ασφαλώς ο μέσος Έλληνας ΔΕΝ δικαιούται τη σημερινή του θέση. Έχει πληρώσει ήδη πολύ ακριβά τα λάθη του. ΔΕΝ αποδέχτηκε ποτέ στην ιστορία του την εξαθλίωση. Πάντα αγωνίστηκε για την καλύτερη μέρα αντέχοντας το “πρόσθετο” κόστος της τωρινής απόφασής του.

ΔΕΝ άλλαξαν αυτά τα χαρακτηριστικά του και ούτε θα αλλάξουν..

Inspiration

Είναι απαραίτητο να «μετρήσεις» αρκετά χρόνια στη θέση του καθηγητή για να βιώσεις τις μαγικές θετικές παρενέργειες που δημιουργούνται στο περιβάλλον μεταφοράς γνώσης η παρέμβαση της λέξης έμπνευση (inspiration).

Χωρίς να είμαι ακόμα σίγουρος ότι πέτυχα να μεταφέρω αυτό που ήθελα  στους μαθητές μου - και αυτό ασφαλώς δεν ήταν στείρα γνώση, θα ήθελα να στείλω  τις σκέψεις μου στη νέα γενιά που ετοιμάζεται να μπει στο χώρο της μεταφοράς γνώσης.

Το να έχετε καλό επίπεδο γνώσης της επιστήμης σας - αν και απαραίτητο - από μόνο του ΔΕΝ θα σας ονομάσει «καλό δάσκαλο».

Ζούμε σε ένα μεταλλασσόμενο περιβάλλον και παραμένοντας στατικοί μέσα στη δυναμική του ουσιαστικά παροπλιζόμαστε. Δεν εμπνέουμε.

Παρακολουθήστε τις αλλαγές του (διάφορο του ακολουθήστε τις). Κάθε νέα χρονιά που διδάσκετε φροντίστε να ανανεωθείτε. Δεν “αρέσει” να είστε ο περσινός.

Ο προηγούμενος χρόνος δεν πέρασε έχοντας απλά μια διακριτική παρουσία. Σας προσέφερε νέο υλικό, μάθατε περισσότερα, ανακαλύψατε νέους τρόπους προσέγγισης και μετάδοσης.

Επικοινωνήστε με τους μαθητές σας! Δείτε το κάτι σαν διάλογο - ΔΕΝ κάνετε διάλεξη. Μπείτε διακριτικά στον κόσμο τους, στις ανησυχίες τους, στα ενδιαφέροντα τους – το χρειάζονται.

Όσο και αν το εκπαιδευτικό σύστημα (ατυχώς) το απαιτεί μην μεταφέρετε έτοιμη γνώση. Δώστε μόνο την αρχή της. Για το μετά της, προσφέρετε εκείνα τα εργαλεία σκέψης για να κατακτηθεί από τους ίδιους τους μαθητές σας. Γίνετε η πηγή έμπνευσης για τη συνέχεια της προσπάθειάς τους.

Είναι μαγικό να βιώνεις  τις «παρενέργειες» της λέξης inspiration!

ΓΙΑΤΙ έτσι ΠΡΕΠΕΙ..

Αναστολές, φοβίες, αρνητικές σκέψεις, διάφορα “δεν πρέπει”, σεβασμός δεσμεύσεων, διάφορα “ναι μεν, αλλά..” και στο τέλος ένα “άσε καλύτερα” σου “επιβάλλουν” σε κάποιες περιπτώσεις να κρατάς το στόμα σου ερμητικά κλειστό.

Αν βέβαια μπορούσες να απομακρύνεις από τη σκέψη σου τα προηγούμενα, μάλλον  δύσκολα θα αποδεχόσουν τέτοιου είδους “παρεμβάσεις”..

Πράγματι έρχεσαι αντιμέτωπος με άτομα, καταστάσεις ή εικόνες που σου βγάζουν κάτι “διαφορετικό”. Έχουν αυτό το πολύ “δικό τους” που σε εντυπωσιάζει θετικά ή αρνητικά.

Χωρίς χρονοτριβή και δίχως ιδιαίτερη ανάλυση σου μαγνητίζουν τη σκέψη ή σου προκαλούν το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή να θέλεις άμεσα να απομακρυνθείς..

Τις περισσότερες φορές “καταπίνεις” την (ανά περίπτωση) έκφραση θαυμασμού ή αρνητικού συναισθήματος και απλά προχωράς. Μόνο που λίγο παρακάτω θα σου βγει ο μονόλογος του “μα γιατί ΔΕΝ μίλησα”; Και βέβαια ο καλός σου εαυτός “πετάει” ένα σωρό αιτίες ή δικαιολογίες σαν τις προηγούμενες.

Βέβαια λίγο αργότερα, ένα άλλο κομμάτι του εαυτού σου αρχίζει να σε “πυροβολεί” ή να σε “διακοσμεί” με κάποια “ωραία” επίθετα που δεν αρέσουν και τόσο στα αυτάκιά σου..

Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάτι τέτοιο, τις περισσότερες φορές το καταλαβαίνω σαν επιβολή λογοκρισίας από εσένα προς εσένα..

..να είσαι πολύ καλά!!

Οικονομική Λογική και καθημερινότητα

Επιλογή! Μια δυνατότητα του εγκεφάλου μας που συνειδητά ή μη χρησιμοποιούμε σε κάθε σκέψη, κίνηση ή ενέργεια στη διάρκεια της καθημερινής ζωής μας.

Ατυχώς για εμάς, τις περισσότερες φορές, η διαθέσιμη “γκάμα” των εναλλακτικών σεναρίων έχει απόλυτα συγκεκριμένο αριθμό, δηλαδή στην πραγματικότητα οι επιλογές είναι περιορισμένες.

Και βέβαια πρέπει να επιλέξουμε την καλύτερη, με την έννοια του να αντλήσουμε τη μεγαλύτερη δυνατή χρησιμότητα - ικανοποίηση, μέσα από ένα περιορισμένο πλήθος και με το μικρότερο δυνατό κόστος(θυσία).

Καλημέρα Οικονομική επιστήμη!! Σε χρειάζομαι απαραίτητα εδώ και τώρα!!

Και να το οικονομικό πρόβλημα, η θεωρία της χρησιμότητας, η προσπάθεια μεγιστοποίησής της (υπό περιορισμούς), η οριακή χρησιμότητα, οι καμπύλες αδιαφορίας, ο εισοδηματικός περιορισμός, η ελαχιστοποίηση του κόστους, ο Κος Lagrange και αμέτρητες άλλες θεωρίες που βέβαια είναι η αρχή...

Υπάρχει όμως ένα σημείο που  ίσως πρέπει να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας.

Αναφερόμαστε σε θεωρίες ή σε εργαλεία για να κατανοήσουμε το τι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο;

Για εκείνον που σπουδάζει την Οικονομική επιστήμη, η απάντηση, του είναι προφανής ίσως και από το 2ο μόλις εξάμηνο.

Για όποιον δεν βρέθηκε σε οικονομικά μονοπάτια σκέψης, αν προσεχτικά αναλογιστεί την κάθε μέρα του θα συνειδητοποιήσει ότι καλείται συνεχώς να κάνει επιλογές στοχεύοντας κάθε φορά στην μεγαλύτερη ικανοποίηση χρησιμοποιώντας την λογική του, τη διαίσθηση του, την εμπειρία του αλλά και την οικονομική λογική - σκέψη.

Ασκώντας το επάγγελμα του Οικονομολόγου – Καθηγητή, στόχευα όχι μόνο στη μεταφορά της Οικονομικής γνώσης, αλλά παράλληλα στη μεταφορά της Οικονομικής λογικής – σκέψης.

Κατά τη γνώμη μου, η απόκτηση της Οικονομικής παιδείας αποτελεί μια από τις  “απαραίτητες” προϋποθέσεις αφενός για να αντιληφθούμε τα περισσότερα από τα  στοιχεία που συνθέτουν ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο  περιβάλλον, φιλτράροντας “σωστά” το ότι βλέπουμε, διαβάζουμε, ακούμε ή βιώνουμε καθημερινά, και αφετέρου για να διαπιστώσουμε το πόσο “πεισματικά” η Οικονομική επιστήμη συνδέεται με την καθημερινότητά μας.

Δεν ξέρω αν πέτυχα τον δεύτερο στόχο μου, μέσα από εκατοντάδες μαθήματα στους χώρους της τριτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που βρέθηκα και βρίσκομαι εδώ και  αρκετά χρόνια.

Την απάντηση την ξέρουν τα άτομα εκείνα που έτυχε να συνεργαστούμε.

Σχέση μεταξύ ΕD, μεταβολής της τιμής (P) και επηρεασμού της συνολικής δαπάνης (ΣΔ)

Κρίση ΧΡΕΟΥΣ και η δημιουργία της ΦΟΥΣΚΑΣ.

Ο σπουδαίος Άγγλος Οικονομολόγος Alfred Marshall (1842 – 1924) συνέβαλε στην ανάπτυξη της οικονομικής επιστήμης - μεταξύ πολλών άλλων οικονομικών εννοιών (οριακή χρησιμότητα, ελαστικότητα, κόστος παραγωγής, κ.α.) και με την διάδοση της χρήσης διαγραμμάτων αναφορικά με το πως οι δυνάμεις της ζήτησης και προσφοράς προσδιορίζουν τις τιμές των αγαθών. Το γνωστό σημείο ισορροπίας (equilibrium point), δηλαδή το σημείο τομής των δυο καμπυλών (ζήτησης και προσφοράς).

Βεβαίως δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε την συμβολή του προγενέστερού του, Γάλλου Μαθηματικού Antoine Augustin Cournot (1801 – 1877) στην διαγραμματική απεικόνιση της παραπάνω ισορροπίας.

Στην συνέχεια έγινε (και διαγραμματικά - με μετατόπιση της καμπύλης) σαφές  ότι η αύξηση της ζήτησης ενός αγαθού προκαλεί την αύξηση της τιμής του, υπό την προϋπόθεση ότι η προσφορά θα παραμείνει σταθερή (ή και αυξηθεί αλλά λιγότερο της ζήτησης).

Χρόνια μετά - θα λέγαμε σχετικά πρόσφατα, εμφανίστηκε ο όρος “φούσκα”. Με πεδίο εφαρμογής, στις τιμές των μετοχών, των ακινήτων αλλά και των δανείων!

Όπως μας είναι γνωστό, με τον συγκεκριμένο όρο, εννοούμε ότι οι τιμή του αγαθού (!) έχει φτάσει σε υπερβολικά υψηλό επίπεδο λόγω της μεγάλης ζήτησης που εκδηλώνεται. Και ασφαλώς Αυτή η τιμή ΔΕΝ έχει τη λογική της ισορροπίας, που σημαίνει ότι είναι θέμα χρόνου “κάτι” να συμβεί. Και αυτό το “κάτι” ονομάστηκε σπάσιμο της φούσκας, το αποτέλεσμα του οποίου (γνωρίσαμε) στο Χρηματιστήριο, στα ακίνητα αλλά και ακόμα πιο πρόσφατα (γνωρίζουμε) στα δάνεια!

Στο σημείο αυτό, να θυμίσουμε ότι ζούμε σε ένα οικονομικό σύστημα, το οποίο –όπως αναφέραμε σε προηγούμενη δημοσίευση, απέτυχε να προσφέρει την “βέλτιστη” κοινωνική ευημερία, με το κατά Pareto κριτήριο.

Η περίφημη κρίση χρέους (δημοσίου, αλλά και ιδιωτικού) δεν ανήκει σε άλλη λογική από αυτή της “φούσκας”. Και ασφαλώς η χρηματοοικονομική απελευθέρωση και η κατάργηση περιορισμών (κάτι για το οποίο προσπάθησαν ΠΑΡΑ πολύ κάποιοι) ήταν η αιτία της τεράστιας αύξησης των δανείων.

Το περίεργο είναι ότι οι αντίστοιχες κρίσεις χρέους των Ασιατικών τίγρεων (1998)  και της Αργεντινής (2001 – κήρυξη στάσης πληρωμών) διαγράφτηκαν επιλεκτικά(;) από τη μνήμης μας.

Το επίσης περίεργο για να έχει ξεχαστεί είναι ότι ένα υποτιθέμενο όπλο αντιμετώπισης της κρίσης, δηλαδή αυτό της υποτίμησης του νομίσματος, εκτός του ότι στις περιπτώσεις των Ασιατικών Τίγρεων (Ταϊλάνδη) και Αργεντινής δεν φάνηκε αποτελεσματικό, η Ελλάδα σαν μέλος της ΕΕ, δεν το διαθέτει.

Αλλά το εντελώς περίεργο (πάντα για εμάς) είναι και η επίσης επιλεκτική διαγραφή από τη μνήμη της περίπτωσης της κατάρρευσης της Lehman Brothers (2008) που οδήγησε την παγκόσμια οικονομία στην μεγαλύτερη μετά το 1929 κρίση.

Και ασφαλώς δεν αναφερόμαστε τόσο στο “συμβάν” της κατάρρευσης, όσο στα αίτια που το προκάλεσαν!

Μάλλον θα πρέπει και η άλλη πλευρά – αυτή της προσφοράς δανείων, να σκεφτεί καλύτερα το τι ακριβώς “δημιουργεί” στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία της χρηματοοικονομικής απελευθέρωσης!

Taxation

Why to pay taxes

Undoubtedly, the Government requires ‘revenues’ in order to fund the Public sector expenditure. In their book, Parkin & King (1992) argue that Government sector expenditure can be mainly divided into the following four categories: Expenditure on goods and services, Subsidies, Transfer payments and subsidies, and Debt interests.

On the other hand, the main sources of the revenues needed are:

  • Taxes
  • Royalties: Proceeds reserved by the government for permitting other economic agents to exploit and make use of public property.
  • Money creation: An inflation tax
  • Borrowing: From individuals, firms, and institutions (domestic or abroad)
  • Profits and interest: On government run business and loans made by other governments.
  • National insurance contributions: Amount paid by the employers to the public in order to insure themselves through the government against possible illness, unemployment, and retirement.

 Although, we will appreciate the aforementioned alternative ways through which public expenditure can be funded, taxation is the main source of income.

Depending on which of the aforementioned figures (revenues and expenditure) is the greater we can define the financial surplus as when revenue exceeds expenditure and the financial deficit as when expenditure exceeds the income. The surplus or deficit is usually presented as a percentage to the GDP.

Tax Base - direct and indirect taxes

Depending on the specific time and from the particular ideology of each country, taxes are levied either on income and / or on expenditure.

Taxes on income, include :

(Direct taxes)

  • The personal income tax: The sum of income from various sources is calculated and then taxed in total
  • The corporation tax: Mostly is a percentage on company profits
  • Taxes on Capital: Taxes on property, Capital gain taxes, etc

Taxes on expentiture, include :

(Indirect taxes)

  • Value added tax (VAT)
  • Taxes on tobacco, alcohol, and petrol.

One of the traditional criteria used for the classification of taxes as direct and indirect has been the ability of shifting the tax to another person. In practice we can consider as direct taxes those on income and property and those on expenditure as indirect.

It can be argued that developed counties are mainly based upon direct taxes, i.e. individual and corporate taxation. On the contrary, the developing countries are based mostly on indirect taxes, i.e. VAT.

Tax rates and tax income

It can be argued that in the short run, an increase on income tax rates (up to a specific point) will in turn increase the government’s revenues and as a consequence reduce the financial deficit [1]

However, should continue the increase of tax rates after a specific point, the tax revenues will start to decrease   due to the substitution effect.[2]

The above is illustrated by the Laffer[3] curve, which draws the relationship between income tax and taxation rate.

Laffer suggested that as the tax rate increases , the tax income increases as well , but up to a maximum point (A) that represents the optimum tax rate where the maximum amount of tax income could be collected. After the specific point, should continue the tax rate to increase , the tax revenue will start decreasing . In other words, we have the emergence of the substitution effect. A lack of incentives would lead to a fall in income and therefore a fall in income tax. The end – point is undoubtedly a tax rate of 100 %, where no one would be willing to work and so income tax would reach the zero point.

How tax incentives influence investments

The private investment behaviour is primarily influenced by the maximization of the profit. In other words, when carrying out an appraisal of a prospective investment, the extent of corporate tax, on net profits, is of major importance. . Thus ‘pure’ net profit although reduces the income shown on financial statements, sounds welcomed when a firm considers payable taxes.

To this regard, it would be to the firm’s benefit should allowed by the tax legislation to deduct the maximum cost items and consequently to ‘present’ the minimal taxable income.

Specifically, some items that influence the investment through taxation could be the following:

  • Accelerated depreciation

Allows the firm to a faster write-off of its assets and as a consequence reduces the taxable income.

  • Various tax credits.

For those firms that will be activated into specific sectors of the economy or   regions of the country that deem significant for national economic policy.

  • Reduced cost of capital

For example, the amount of taxable interest or lease payments.

 


Assignment (abstract), Public Finance, Manolis Sp. Anastopoulos, University of Leicester.

[1]In the long run, a high tax rate is without doubt a disincentive for investment – savings that most probably will lead to an increase of financial deficit

[2] Individuals due to their reduced disposal income will start to substitute leisure time for additional income since they will be unwilling to work harder than before

[3] Dr. Arthur Laffer was an advisor to President Reagan of USA in the early 1980s but despite that, he become quite well known through his ‘curve’ Time magazine included him among ‘The Century’s Greatest Minds’ (Greater Talent Network Inc, 1999-2002)