Η «άγνωστη» επόμενη μέρα της Ελλάδας.

Και έτσι όπως πλησιάζει το καλοκαίρι της εξόδου της Ελλάδας από τα μνημόνια  ολοένα και φαντάζει πιο έντονο το ερώτημα «Ποια θα είναι η επόμενη μέρα;»

Ο προβληματισμός  παίρνει τη μορφή της ανησυχίας γιατί ενώ είναι γνωστό ότι το αύριο - εκτός εξαιρέσεων – δεν μας το χαρίζουν (άρθρο)  εξακολουθούμε να μην ακούμε και κυρίως να μην βλέπουμε  τον σχεδιασμό εκείνου του προγράμματος που θα μας οδηγήσει στην επόμενη μέρα.

Η χώρα εμφανίζεται να κινείται ή να ετοιμάζετε να ταξιδέψει σε αχαρτογράφητα νερά  χωρίς διάθεση προγραμματισμού του ταξιδιού της.

Αυτό που ατυχώς παρατηρείται είναι μια προσωρινή «συμμόρφωση» προς τα προαπαιτούμενα για να κλείσει μια ακόμα αξιολόγηση και να εισπράξουμε τη δόση μας. Αμέσως μετά «ξεχνιόμαστε» και επανερχόμαστε σε παλιές λογικές.

Για παράδειγμα, επειδή απαίτησαν οι δανειστές να μειωθούν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου δουλέψαμε και Κυριακές για να βγουν κάποιες συντάξεις. Μετά όμως το πρόγραμμα υπολογισμού των συντάξεων μας έβγαλε κάποιο πρόβλημα και δεν συνεχίστηκε η έκδοση νέων!

Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι αναγκαστικά και προσωρινά κάνουμε κάτι με το οποίο επί της ουσίας διαφωνούμε! Αν είναι έτσι, εμείς πως θα καταλάβουμε τις «διαθέσεις» των υπευθύνων όταν δεν θα υπάρχει η έντονη απαίτηση των θεσμών στη μετά μνημονίων εποχή;

Όμως κάπου μας διαφεύγουν βασικά θέματα. Η οικονομία ενεργοποιείται από την ύπαρξη «πληροφορίας». Ιδιαίτερα μετά από περιόδους κρίσης η πληροφόρηση για το αύριο είναι απαραίτητη, Είναι αυτή που θα ωθήσει την εμφάνιση ή όχι της νέας επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Και αν η τελευταία δεν υπάρξει είτε από τον ιδιωτικό τομέα είτε από τον δημόσιο η ανάπτυξη θα παραμείνει στα όνειρά μας.

Σε προηγούμενο άρθρο (πως κινείται η Ελλάδα) έχουμε εκφράσει τις απόψεις μας για το ότι η χώρα επιβάλλεται να αλλάξει κουλτούρα - κυρίως πολιτική. Ο χρόνος που περνάει δυστυχώς μας γεννάει έντονους προβληματισμούς για το αν υπάρχει πράγματι διάθεση για κάτι τέτοιο.

Είναι τουλάχιστον λυπηρό το γεγονός ότι για μια ακόμα φορά κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Πάλι το χθες εμφανίζεται ότι δεν μας έκανε σοφότερους. Μοιάζουμε να είμαστε φανατικοί υποστηρικτές παρελθοντολογικών λογικών οι οποίες  αποδυνάμωσαν τη χώρα.

Σε αυτή την περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας υπάρχει όμως κάτι που δεν έχουμε αντιληφθεί ή εθελοτυφλούμε σφυρίζοντας αδιάφορα.

Η φτωχοποίηση δεν περιορίζεται στο σήμερα  αλλά εισχωρεί και στη σκέψη της νέας γενιάς για το αύριο.

Το τελευταίο είναι και το χειρότερο, Η νέα γενιά να σου γυρνάει την πλάτη επειδή δεν της δείχνεις το δρόμο της επόμενης μέρας.